Æskan - 01.12.1940, Síða 10

Jólablað Æskunnar 1940
J ólagestirnir.
Leikrit í einum þætti. — Margrét Jónsdóttir endursagði.
PERSÓNUR: Dagur, Dagbjört,
Sn jódrottningin, Kertaprinsinn,
Krásakerlingin, Jólakarlinn, þern-
ur, kertasveinar, krásamegjar og
jólasveinar.
Leiksviðið er barnaherbergi. Dag-
ur leikur sér að bílunum sínum og
öðrum leikföngum. Dagbjört situr
og les i sögubók. Dagur fleggir leik-
föngunum óþolinmóðlega frá sér,
hlegpur til Dagbjartar, þrífur bólc-
ina af henni og fleggir henni á
gólfið.
DAGUR: Hvernig stendur á því,
að jólin geta aldrei nokkurntíma
komið? Eg get ekki beðið eftir þeim
lengur. Heldurðu, að eg fái skíðin,
sem eg óskaði mér að fá?
DAGBJÖRT: Uss, hvernig þú
lætur, lilli bróðir. Það má ekki fara
svona illa með bækurnar. (Tckur
bókina upp og Isetur hana á borðið.)
Skiði, segir þú! Hvað ætlar þú eig-
inlega að gera við skiði núna, þegar
enginn snjór er?
DAGUR: Oj, hvað allt er leiðin-
legt. Enginn snjór, og aldrei koma
jól. (Það er drepið á dgrnar.)
DAGBJÖRT: Nú er barið. Hver
skyldi það vera? Kom inn! (Dgrn-
ar eru opnaðar upp á gátt, og snjó-
drottningin kemur inn. IJún er i
mjallhvitum skrúða. Hún lineigir
sig djúpt fgrir börnunum.)
SNJÓDROTTNINGIN: Eg er
komin hingað til ykkar langt að,
frá fjarlægum, fannhvítum skýj-
unum. Bráðum koma jólin, en hvít
og snjólaus jól eru engin almenni-
leg jól, þess vegna er eg hingað
komin.
DAGUR (ákafur): Ó, snjódrottn-
ing! Ætlar þú þá að koma með snjó
til okkar? Þá fæ eg að renna mér á
nýju skíðunum mínum á jólunum.
SNJÓDROTTNINGIN: ' Já, já,
drengur minn. Og eg hefi lekið all-
ar litlu þernurnar minar með mér.
Líttu upp. Nú eru þær að koma!
(Hrópar hátt:)
Ljósar og léttar,
liprar og nettar,
dúnmjúkar, drifhvítar
dansið, snjómeyjar!
(Litlu þernurnar snjódrottning-
arinnar koma dansandi inn. Þær
eru allar hvitklæddar. — Snjó-
drottningin sgngur og þernurnar
taka undir:)
Komið, litlu, lcæru þernur,
komið, gleðjið börnin smá!
Stígum dansinn létt og lipurt,
likt og korn úr hvítum snjá.
Bjartar stjörnur leiftra og ljóma,
líða um geiminn silfurský.
Stigum dansinn létt og lipurt,
látum koma snjó á ný!
DAGBJÖRT (hncigir sig fgrir
sn jódrottningunni): Þakka þér
ltærlega fyrir, kæra snjódrottning.
Ósköp var það nú gaman, að þú
skyldir koma og taka litlu, fallegu
þernurnar þínar með þér.
DAGUR: Já, nú verða almenni-
leg jól, því að nú er kominn snjór.
Húrra, húrra!
DAGBJÖRT: En heyrðu til, litli
sínum tima maður, sem sýgur í sig kjarnann —
það mikilvægasta og besta í verkum þeirra, sem
á undan voru, — lyftir þvi upp í hærra veldi —
fullkomnar allt, stækkar allt.
En Islendingar mega ekki vera óþolinmóðir.
Það liefir tekið miljónaþjóðir langan tíma að
skapa slíka menn, og sunium hefir jafnvel ekki
heppnast það ennþá.“
130