Æskan - 01.03.1965, Blaðsíða 20

a pdKfmí . -u riiwng^MHi. ^O,- tA jt. (é|i
"j ‘i -i|t’j- r ^ -i 11 1 ii
m. ' Ui-
-tA -tri-ji tA-jc.-±i VflU -tc. t;C th tC -tc. th -K» tajfl *i Vcja - -ti
J í1, J„
f ^ LlLf UJ&rS
to. -fc! ti -tíc
jíc 4rJJí -t^i J-c. 4riJ‘ -tCtaa<x
p
j-ll I J1 i1 t t1 , f
JJVöliiblfta* LoíjnOUíra ... Sjáu) hiicr Sfli'tVt hún (ini^- «r, Svij-wr O.V..
Ib.ó'lcl
tjrecnslee^es , £nsktj*$l.

»>- r
j f T/ i ( i’ ^~tTi Iii | í
j1 ij—
■ rft-fl .
m

f í1 )■ tti * \ \ sfep
F-aLi-i .r.. >.m i m tj-ym
i
^fj}rú^urtn^sK>,ý(|cl(J ^ L i J j*__________________| K ‘ j1^ ^"*'fll{
i j rf
Æo. - t«- - +'*’ Va - -t£ - -tc4_ ía. • 'Tt
IA i\ i\ i t.
M::ji.:zft:.jLj£
O^UIVIIOV\
v v y
i1 M-j-^-l
/Voivtjon kn^. k jri»n|(jtf»i l'íol-1
ftr, I i1 J JI •• t f J> j ji j -f >1 m j I i’ l1 ^
r{>u nar bvm Anna.r bru clwnúir tmdie dansi bmin . «„dvHn\on , .Jloin jon. ,
?

il i...m i M ? m M v I
dunzr uhíÍi^ Uku#
l* íÍuMAf .Miiim| t on brA.,
Munið að gjalddagi ÆSKUNNAR
er 1. apríl.
Fyrir
ungar slúllttir.
Um ilmvötn.
Það hefur ávallt verið í tízku
að nota ilmvötn. En það er
vandi að nota þau rétt. Góð
ilmvötn eru sjaldan ódýr. Það
er samt þýðingarmest að nota
ilmvötn, sem hæfa liverjum 06
einum.
Ljóshærðar stúlkur ættu
helzt að nota ilmvötn með
blómaangan, eins og af rósum,
liljum, sýrenum o. fl. Það er
eitthvað svo fínlegt og inda'Þ
við þessi iimvötn, að þau virð-
ast hæfa einkar vel ferskleika
og látleysi norrænna kvenna.
Stúlkur með dekkri hárald
geta leyft sér ilmvötn nieð
sterkari angan, eins og chypre,
ambre o. f 1., en þó i hófi.
Ýrið ilinvatni aldrei lieint 1
kjólinn eða vasaklútinn. EinU
dropi eða svo á bak við eyrað
og eilítill raki yfir fingurgónia,
varir og augnabrúnir — og
kannski rakavottur í hárið —;
er nægilegt.
☆
Nirfillinn.
Nirfill nokkur seldi allar eig'
ur sínar og keypti sér gullmola
fyrir andvirðið. GullmolanU
gróf hann niður á afviknuui
stað og vitjaði hans oft og iðu-
lega. En þessar ferðir hans
vöktu atliygli manna, og eiu<‘
góðan veðurdag, þegar hanO
kom að vitja gullmolans, var
liann liorfinn. Þá fleygði nirf'
illinn sér niður, reif hár sit*-
og' klæði og barmaði sér ha'
stöfum. Nágranni hans, sci«
kom til að hughreysta han«’
fékk að vita, hvernig í öllu la-
Þá mælti hann:
„Taktu steinhnullung og graf
þú hann niður í staði««'
ímyndaðu þér svo, að hann se
gull, og það gerir saina gatí11’
Þú ætlaðir livort sem er aldrC
að nota gullið.“
Verðmæti peninga er ekk1
fólgið í því að eiga þá, lieldu'
að nota þá.
104