Æskan - 01.04.1966, Síða 5

I atnið sem þeim var boðið að drekka og vatnið til að þvo íæturna vildu
1 ekki. I>eir brögðuðu heldur ekki á kökunum. Þeir stóðu nú allir upp
§ Sengu til stúlknanna og spurðu þær: „Hvað gengur eiginlega að ykkur?“
^ jni'ða systirin varð svo hrædd, að henni lá við að æpa upp yl'ir sig og
e8gja á flótta, en svo var hún lömuð af hræðslu, að hún lét livort tveggja
,^ert- Hún tók kökurnar upp af gólfinu og settist að því búnu við rokk
1,111 °g tók að spinna.
a settust úlfarnir í stólana, fengu sér vatn að drekka, þvoðu sér um fæt-
a °g átu hrísgrjónakökurnar.
°kkhljóðið lét nú í eyrum sent viðkvæmt kjökur hryggrar konu. Grát-
1 hvíslaði fjórða systirin að hinum: „Þetta eru allt úlfar, sem hafa breytt
1 unga menn. Þeir ætla að rífa okkur í sig.“
þorðu
eldri
ngri systurnar tóku nú að snökta, en þær voru allar svo hræddar að þær
ekki að gráta upphátt. Yngsta systirin sagði við þá næstyngstu: „Þú ert
1 en ég og þér er því skylt að bjarga okkur.“
mmta systirin, sem ekki vissi sitt rjúkandi ráð, sagði við þá fjórðu: „Þú,
ert eldri en ég, verður að finna ráð til þess að bjarga okkur hinum."
^ J°rða systirin vissi, að þeim myndi ekki takast að flýja undan þessum
ve i:>rinm’ en þess í stað yrðu þær að reyna að villa um fyrir úlfunum. Þess
sagði hún við þrjár þær yngri: „Þrjár elztu systur okkar hugsuðu
ge^lris Unr sitt eigið öryggi. Og úr því að þær læddust í burt án þess að
ly °kkur hinum aðvart, verðum við að upphugsa ráð sjálfum okkur til
J^gar. ]S[d skulum við leggja okkur allar fram sameiginlega."
þ n8ri systurnar voru allar sammála því sem sú fjórða sagði. Þær héldu
‘áfram að spinna, en hugsuðu vel ráð sitt.
„ u lét rokkhljóðið ekki lengur í eyrum, sent grátstunur hryggrar konu.
j,. rilar grétu nú ekki lengur, því þeim hafði dottið snjallræði í hug.
^ Jóiða systirin stóð ujrp frá rokknum og ávarpaði gestina: „Við erum
^°rðnar syfjaðar, eruð þið ekki tilbúnir að fara liéðan?“
C)i essu svöruðu úlfarnir á þá leið, að það væri nú ekki orðið svo framorðið
j.. ');i’ auk þess gætu þær fjórar ekki farið að sofa fyrr en hinar þrjár
mu aftur. „Væri ekki nær að þið kæmuð og ornuðuð ykkur við eldinn?"
sögðu
ðlfarnir.
n°taði fjórða systirin tækifærið og sagði: „Þetta er hverju orði sannara.
^ezt 61 ^anSkezt vi® ornum okkur áður en við göngum til náða. Það er
eS sbreppi upp á loft til að ná í meiri eldivið."
£ 1Q|, arnir sj° sáu ekkert athugavert við það og létu hana fara óáreitta upp
syst:
^3.
Skömmu seinna kallaði hún niður um loftsgatið til hinna þriggja
b0 j* Slnna: „Þið verðið að koma upp og hjálpa mér, því ekki get ég ein
^ ailan eldiviðinn niður.“
Eft' ^^nar lJ1jar systurnar brugðu sér líka upp á loftið.
lr að úlfarnir sjö höfðu lokið við að éta, drekka og þvo sér um fæt-
fjór * Settust þeir umhverfis eldinn til að orna sér og bíða þess að systurnar
kæmu niður af loftinu.
C^ar þeir höfðu beðið alllengi, urðu þeir óþolinmóðir og ákváðu að
5] a loftið að leita stúlknanna.
Ztl 'álfurinn fór fyrstur upji og það var það síðasta, sem hinir úlfarnir
þ n°ltkurn tíma af lionum.
Ujjj Ssn næst klifraði annar úlfurinn upp stigann og hvarf liljóðlaust upp
íftu S.U8a°pið. Á eftir honurn fór sá þriðji upj>, til að eiga þaðan ekki
rkvtemt.
Á stjörnubjörlu, en mána-
lausu kveldi, tóku sjö úlfar
það til bragðs að breyta sér
í sjö ungmenni. Héldu þeir
síðan áleiðis niður iir fjall-
lendinu til byggða í leit að
æti. — í fjallshlíð einni
bjuggu sjö systur, sem dvöld-
ust að mestu lieima við og
spunnu band. Úlfan sjö bar
þar að garði, og komu þeir
auga á syslurnar sjö í gegn-
um rifu á hurðinni. Úlf-
arnir börðu að dyrum . . ..
Hér birtist bæði spenn-
andi og skemmlilegt ævin-
týri, scm þið munuð lesa
strax í dag.
Hvernig björguðu stúlk-
urnar sér undan úlfunum?
L
153