Æskan - 01.09.1969, Qupperneq 29

Trygglyndur #
köttur S
Enginn kann tveini Jierrum aíS ])jóna,
segir i Bibliunni, en kisi sá, sem hér verð-
ur sagt frá, gerði sitt til þess að afsanna
l>að spakmæli.
Fyrir tveimur árum var fenginn köttur
úr næstu sveit, grábröndótt læða. Þá var
hér 'fyrir af kattaþjóðinni einn fressköttur,
en með þeim tókust brátt svo miklar
tryi5gðir, að þau gátu varla hvort af öðru
séð. Vorið eftir að sú l)röndótta kom liing-
að, eignaðist hún fjóra kettlinga, og var
])eiin lógað öllum nema einum, sem var á
litinn eins og mamman.
i júnimánuði var leitað liingað frá Kaup-
íélagi Rangæinga og beðið um kött að
lúni, þvi að um þær mundir var þar svo
niikill rottugangur, að til vandræða horfði.
Var samþykkt að lána hjónaleysin, eldri
kettina, því að gamli kisi var góður veiði-
köttur. Var nú búið urn l>au i kassa og
l>au flutt i bíl fram að Rauðalæk, en
bangað eru um þrjátíu kílómetrar.
Gamli kisi undi strax liið versta þessari
nýbreytni og fékkst jafnvel ekki til að
'ei>ja mjólk þá, sem honum var gel'in.
Svo var það að kvöldi dags annan
ágúst, að við heyrðum ámátlegt kattarvæl
fyrir vestan bæ. Kom í ljós, þegar skyggnzt
var eftir, að þetta var gamli kisi. Hafði
hann labbað þennan litla spotta neðan
frá Rauðalæk, og auk þess orðið að fara
yfir Ytri Rangá. Eftir þetta fór hann tvisv-
ar sinnum fram að Rauðalæk um sumarið
til þess að heimsækja kerlu sína og kom
sjálfur heim aftur.
f vetur, skömmu eftir nýár, hverfur
kisi enn. Sást hann nú ekki í liálfa þriðju
viku, og bjóst enginn við, að liann skilaði
sér framar, því að um þessar mundir var
ávenju kalt, oft 14-20 stiga gaddur. En
svo kemur hann einu sinni allt í einu, öll-
U)n að óvörum. Var hann þá kalinn á öðru
eyra og rifinn i andliti, en annað sá ekki
á honum. Faðir minn fór litlu seinna frain
Rauðalæk og komst þá að því, að kisi
hafði verið þar.
Síðan hefur kisi verið lieima i góðu yfir-
læti.
Svo mikil var tryggð hans við kerlu
sína, að hann fór um hávetur þrjátiu kíló-
meti'a veg að finna hana. En þó gleymdi
hann ekki átthögunum.
Sigurður H. Þorsteinsson
Læddist kisi nú að dyrunum. Sá liann, að
féð var i þéttum röðum við jöturnar, sitt
hvorum megin, en autt bil á milli. Tók
hann þá undir sig stökk og hentist inn að
milligerðinni milli fjárhússins og hlöðunn-
ar. Klifraði hann nú upp í hana i snatri
og fór inn i hlöðu. Þótti ánum þetta
hvimleiður gestur, og þustu þær af jötun-
um og sumar þutu jafnvel út í ofboði. En
kisi kærði sig kollóttan um allt óðagot i
rollunuin. Hann hafði svo að segja dottið
ofan á það, sem hann vantaði. Þarna var
önnur mús. Hann hugsaði ekki um annað
en ná henni, og honum tókst það. Hann
SfOasta ferð kisa að Rauðalæk
Það var snemma morguns, frostið var að
réna, og kisi gamli fann það líka, liann var
furðu glöggur á slíka hluti.
Hann hugsaði með sér, að bezt mundi
vera að heimsækja kerlu sína, þó að langt
væri labbið. Bara a'ð hann færi nú ekki að
frjósa áfram, þá var allt í lagi.
Svona hugsaði kisi, þegar hann lagði af
stað í fjórðu ferð sína fram að Rauðalæk
skömmu eftir nýárið 1945, en frá fyrri
ferðum hans liefur nokkuð verið sagt áður
hér i blaðinu.
Það var enginn snjór á jörð, en fimmtán
stiga frost hafði verið uin nóttina. Það
linaði mjög mikið, er leið á morguninn,
en herti svo aftur upp úr liádeginu. Héldust
svo ]>essir kuldar á þriðju viku.
Þarna brokkaði kisi gamli vestur með
lirauni og fram á sand. En er á lieiðina
kom, fór að kólna. Fann þá kisi þar fjár-
lnis og ákvað að taka sér gistingu þar.
Smaug liann inn í lilöðu og hjúfraði sig
þar ofan i lausan heybing og hlýjaði sér
sem bezt hann gat. En er lionum var orðið
sæmilega heitt, fór maginn að segja til
sin. Fann liann nú, að hann varð að fara á
veiðar, því að enginn lifir matarlaus.
Kisi hafði sig nú á kreik og laumaðist
fram í fjárhús, settist þar í jötuna og
hugðist bíða þar, þangað til einliver músar-
angi gæfi færi á sér. Sat liann þar góða
stund og beið.
Ekki leið langur tíini áður en maður
snaraðist inn í húsið. Var gegningamaður-
inn kominn þar til ]>ess að gefa fénu. Tók
hann þegar að sópa jötuna og lokaði ekki
dyrunum. Þóttist kisi heppinn, skreið nið-
ur úr jötunni og skauzt út. Beið hann nú
um stund þarna fyrir utan dyrnar. Bráð-
um sá liann mús koma lilaupandi utan úr
liaga, er ætiaði auðsjáanlcga að leita skjóls
frá kuldanum. Beið kisi ekki boðanna, hcld-
ur hreinmdi músina, fór með hana á bak
við húsin og át hana umsvifalaust. En
þetta var ekki nóg. Maginn var ekki full-
ur.
Nú var maðurinn búinn að gefa á liúsið,
féð allt komið inn og liann farinn.
liámaði haiia í sig og sleikti út um á eftir.
Þetta var nú matur, sem lionum likaði.
Sofnaði liann síðan sætt og rótt, og svaf
hann til morguns í heybingnum.
Ekki verða rakin liér öll ævintýri kisa
i þessari ferð, enda voru engir sjónarvott-
ar að þeim. En snemma morguns að fiinm
dögum liðnum kom hann að Rauðalæk. Fór
liann beina leið út á skemmuloft, hreiðr-
aði um sig á poka og sofnaði vært. Þar
svaf hann, unz langt var li'ðið fram á
morgun.
Einhver gekk harkalega um fyrir utan.
Kisi reis upp á pokanum, sem hann hafði
legið á, og mjálmaði.
„Nú, svo ])ú ert ]>á kominn, gamli
minn,“ var sagt fyrir utan. Við þetta
kunnuglega ávarp stökk kisi upp og inn í
hús. Þar lá kerla hans mjög þjáð af sjúk-
dómi þeim, sem nefndur er kattafár. Voru
kettlingarnir allir dauðir úr pest Jiessari,
svo að heldur var köld aðkoman hjá kisa
eftir þessa löngu ferð.
Daginn eftir varð hann að horfa upp á
kvalafullan dauða kerlu sinnar og fremur
óvirðulega útför. Kvaddi liann þá kóng
og prest og liélt heim til átthaganna og
sonar sins. Nú var ekkert framar, sem
seiddi liann að Rauðalæk.
Þessi sonur hans lieitir Brandur, og um
hann kann ég ýmsar skritnar sögur. Ein-
hverjar þeirra segi ég kannski seinna.
Sigurður H. Þorsteinsson.
385