Æskan - 01.11.1969, Blaðsíða 42

nágrenni borgarinnar Bagdað bjó eitt sinn
fátækur fiskimaður. Hann átti konu og
þrjú börn, og aflabrögð hans voru ekki
meiri en það, að stundum var sultur í húsi hans.
Dag hvern fór hann snemma á fætur og bar net sín
til sjávar, en því liafði hann heitið Allah, drottni
sínum, að hann skyldi aðeins kasta netunum út
fjórum sinnum á hverjum degi.
Dag einn, er hann hafði kastað neti sínu út og
var tekinn að draga það að landi, tók hann eftir
því, að drátturinn var óvenju þungur. í fyrstu
varð hann glaður við og bjóst við miklum fiski á
land, en vonbrigði hans voru mikil, þegar hann
sá, hvað í netinu var. Það var beinagrind af asna,
og svo bætti það ekki úr skák, að þessi ódráttur
hafði rifið net hans allmjög.
Þegar fiskimaðurinn hafði bætt net sitt svo vel
sem hann gat, kastaði liann því út öðru sinni, en
litlu varð árangurinn betri, því að engan fékk hann
fiskinn, aðeins þang og steina. Og Jjannig fór einn-
ig um þriðja kast hans, engir fiskar, aðeins steinar
og rusl úr hálffúnu tré. Þetta var snemma að morgni
og sólin um það bil að koma upp. Fiskimaðurinn,
$em var sanntrúaður Múhameðstrúarmaður, sneri
sér í átt til Mekka og bað bæn, áður en liann kast-
aði í síðasta sinn Jjennan dag:
„Allah, drottinn minn! Nú hef ég kastað út neti
mínu í Jnjú skip.ti, án þess að fá nokkuð ætilegt
til að færa heim til konu og barna. Hjálpaðu mér
nú í neyð minni. Gefðu, að ég fái góðan afla í
mínu síðasta kasti í dag.“
Síðan kastaði hann út neti sínu svo langt sem
hann gat og tók síðan að draga Jsað að landi.
Brátt fann hann, að eitthvað þungt mundi vera í
möskvunum, því að drátturinn var svo Jmngur, að
hann megnaði naumast að draga netið að landi.
En glaður í anda herti hann dráttinn, Jrví að hann
var þess fullviss, að Allah hefði bænheyrt sig. Það
var þó enginn fiskur í netinu, þá loksins að fiski-
maðurinn náði því upp i fjörusandinn, en Jaað,
sem Jryngslunum olli, var allstór kútur úr látúni
eða kopar og var tappi rekinn traustlega í opið á
honum og brætt fyrir með blýi.
Aumingja maðurinn varð vonsvikinn, þegar hann
sá, hvað í netinu var, en hugsaði sér Jjó að hirða
kútinn og reyna að selja hann blikksmiðnum í
jDorpinu. En var ekki eitthvað niðri í kútnum?
Réttast var að ná tappanum úr og athuga inni-
haldið, ef eitthvert var. Tók nú fiskimaðurinn að
reyna að stinga upp kútinn með hnífi sínum, og
þegar það að lokum heppnaðist, virtist í fyrstu
ekkert vera í honum. Hann hafði endaskipti á
kútnum, en ekkert rann úr honum, en Jxegar hann
setti hann aftur á botninn, tók hann eftir því, að
það var sem reykský legði upp úr stútnum. Þetta
ský varð stærra og stærra og tók að lokum á sig
mannsmynd allferlega.
„Salómon, Salómon!" hrópaði andinn. „Fyrir-
gefðu mér syndir mínar. Aldrei skal ég aftur gjöra
neitt móti vilja þínum og drottins Allahs!“
„Hvað er það, sem Jxú ert að segja, mikli andi?“
hrópaði fiskimaðurinn alveg dolfallinn af undrun.
„Salómon er dáinn fyrir 1800 árum. Hefur Jrú
kannski verið allan þennan tíma niðri í Jxessum
kút?“
„Æ, ó!“ sagði andinn, „ég var einn af Jxeim
öndum, sem gerðu uppreisn gegn Allah og sendi-
boða hans Salómon. Mér var hegnt með Jxví, að
mér var sökkt í sjávardjúp lokaður inni í þessum
litla koparkút. Fyrstu hundrað árin, sem ég var
innibyrgður í kútnum, hugsaði ég mér, að ég skyldi
launa Jxeim, sem ef til vill bjargaði mér, með Jxví
að gera hann að ríkasta manni heimsins. Önnur
hundrað ár liðu, og Jxá hafði ég hugsað mér að
gefa björgunarmanni mínum alla fjársjóði og dem-
anta heimsins. A Jtriðju öldinni var ég kominn á
þá skoðun að nægja mundi að gefa honum Jxrjár
534