Æskan - 01.11.1969, Blaðsíða 34

Tarzan hélt áleiðis til kofa síns við ströndina. Hann
fór ýmist eftir trjánum eða fílagötunum, sem víða hlykkj-
uðust gegnum skóginn.
Þegar hann nálgaðist kofann, blasti við honum óvænt
sjón. Stórt skip l'laut fyrir landi og hópur manna stóð
umhverfis bát í fjörunni niður undan kofanum. En það,
sem kom Tarzan mest á óvart, var það, að þetta voru
hvítir menn. Þá hafði hann aldrei séð nema á myndun-
um í bókunum. Hann læddist eftir trjánum nær og nær
mönnunum, þar til hann var kominn mjög nálægt þeim,
án þess þó að hinir ókunnu menn yrðu hans varir. Þeir
voru þarna einir tíu, sólbrenndir og að því er Tarzan
fannst, heldur skuggalegir ásýndum. Þeir töluðu hátt
og pötuðu með höndunum, steyttu jafnvel hnefana til
áréttingar orðum sínum, orðum, sem Tarzan skikli ekki.
Svo virtist sem mennirnir væru að þræta um eitthvað.
Lítill maður, með andlit sem minnti á rottu, lagði hönd
sína á öxlina á stórum manni og benti með hinni liend-
inni inn í skóginn. Þegar stóri maðurinn sneri sér við
og leit til skógarjaðarsins, dró litli maðurinn upp skamm-
byssu og skaut í bakið á honum. Sá stóri riðaði við og
féll svo fram yfir sig niður á grassvörðinn.
Tarzan horfði á allt þetta og tannst merkilegt að sjá
þetta nýja vopn — byssuna,- þótt hann hefði raunar
lesið um hana í bókum sínum. En hann varð lnigsandi
yfir því, hvernig þessir hvítu menn höguðu sér, og hrós-
aði happi yfir því að hafa ekki gefið sig l'ram strax og
heilsað þessum hvítu gestum. Þeir virtust engu betri en
svörtu mennirnir eða aparnir.
Mennirnir horfðu ýmist á litla, ljóta manninn eða
hinn fallna, sem lá þarna fyrir fótum þeirra. Svo tók
einn þeirra til að hlæja ákaílega og klappaði litla mann-
inum á öxlina. Eftir nokkurt skvaldur og handapat
hrundu þeir bátnum á flot og reru fram að skipinu, en
þar sá Tarzan, að fleiri voru á ferli.
Hann gekk til kofans, og er hann kom inn, sá hann,
að þar hafði einhver eða einhverjir verið á ferð. Bækur
lians og blýantar, spjót og skildir voru á víð og dreií úti
um allt gólf. Þegar Tarzan sá Jietta, varð hann graniur
og örið eftir Terkos, sem lá yfir enni hans, tútnaði út.
Hann gætti að því, hvort nokkuð hefði verið tekið úr
skápnum og varpaði öndinni léttar, J^egar hann sá, að
litli kassinn var óhreyfður. Myndin af brosandi, góðlega
manninum og svarta bókin voru kyrr á sínum stað. Þa
lieyrði Tarzan skyndilega eitthvert framandi liljóð ber-
ast frá skipinu. Hann skyggndist út um gluggann og
sá Jaá, að verið var að setja út bátinn, og fór margt
manna í hann. Einnig var ýrniss konar farangur settur
í bátinn og var jjví auðsætt, að einhverjir ætluðu að
koma i land aftur. Tarzan greip blað, krotaði nokkur
orð á Jjað með blýanti og festi }:>að við hurðina. Því næst
tók hann litla kassann og eins mikið af vopnum og
hann komst með og hvarí' inn í skóginn.
Þegar bátarnir, sem nú voru orðnir tveir, komu upp
í fjöruna, steig einkennilegt samansaín manna á land.
Þeir voru tuttugu og þar af fimmtán sjómenn, alhr
heldur J>orparalegir á svip, en hin fimm voru af ýmsu
tagi. Einn var ungur maður hár vexti, klæddur ljósum
fötum, og á eftir honum kom aldraður maður með hátt
enni og nokkuð undarlegur í fasi. Þá sté á land annar
526