Æskan - 01.10.1975, Blaðsíða 17

Þríhjól
g varð fimm ára þetta
sumar. Það var voðalega
gaman að vera svona lítill, maður
gat verið úti og leikið sér allan lið-
iangan daginn, þurfti hvorki að
hugsa um skólabækur né annað
Það er eldri krakkar þurftu, svo
sem að laga til í herberginu eða
fara út með ruslið. Samt fannst mér
ég vera svo agalega stór, ég var
hka nýbúinn að fá glænýtt þríhjól
°g var geysilega montinn, þegar ég
hjólaði á þv;, og það mátti sjá það
á mér, því ég var svo sperrtur og
beinn.
Um þessar mundir var veðrið með
besta móti, aldrei þessu vant. Sólin
skein á himni og söngur smáfugl-
anna fyllti loftin, grasið ilmaði sinni
sérstöku lykt og meira að segja
vinduri'nn var í verkfalli, því lognið
var svo mikið að það bærðist ekki
hár á höfði manns.
Sagan sem ég ætla nú að segja
frá skeði einmitt þegar ég var ný-
búinn að fá þríhljóið mitt. Það var
sinn daginn í góða veðrinu að ég
og Kalli vinur minn ákváðum að
fara í ferðalag, rétt eins og stóru
krakkarnir, sem voru alltaf í hjól-
reiðatúrum. Við áttum heima í
Garðahreppi svo það var stutt að
fara upp í sveit. Við lögðum af stað
rétt eftir hádegismatinn og auðvitað
á þríh'ólunum okkar.
Á leið okkar upp Vífilsstaðaveg-
>nn mættum við nokkrum bílum en
enginn þeirra viriist taka eftir okk-
°r þar sem við voru rennsveittir að
erfiða við það að komast áfram á
hjólunum okkar. Þetta ætlaði sann-
arlega að ganga erfiðlegar en okk-
ur hafði rennt í grun. Það voru sí-
fellt að koma smáhallar þar sem
erfitt var að hjóla upp.
Fljótt skipast veður í lofti. Áður
en við vissum af, var hann bæði
farinn að blása og rigna, og við
komnir alla leið upp í Heiðmörk.
Kalla var ekki farið að lítast á blik-
una og vildi fara heim, en ég var
nú ekki aldeilis á því, heldur stakk
upp á því að við hjóluðum út á veg-
arkant og borðuðum nesti okkar,
það var líka liðið að kaffitíma og
bráðum höfðum við verið þrjá tíma
á ferðalaginu. Kalli samþykkti það
treglega, en settist þó niður hjá
mér í rennvott lyngið.
Við voru orðnir gegndrepa og
ekki linnti regninu, heldur jókst það
að mun og lamdi andlit okkar misk-
unnarlaust. Við drógum nú upp úr
vasa okkar tvær gómsætar kara-
mellur og smjöttuðum á þeim eins
lengi og þær entust í munninum. Þá
settumst við á reiðskjótana aftur og
héldum af stað.
Við héldum ferð okkar áfram um
stund en alltaf varð erfiðara og erf-
iðara að hjóla, og að lokum stopp-
aði Kalli, rak upp háorg og grenj-
aði: „Ég vil fara heim til mömmu.“
Nú var ég í klípu, því að Kalli hélt
áfram að grenja og rigningin áfram
að rigna og það var óralangt heim,
við sáum grilla í V.filsstaði í ógnar-
fjarlægð. Kalli grenjaði enn hærra
nú, og af því að þetta sýndist allt
svo vonlaustog leiðinlegt, við blaut-
ir og kaldir, þá fór ég að grenja líka.
Þetta var nú þokkaleg uppákoma,
við báðir hágrenjandi og sitjandi
þríhjólum á miðjum veginum, enda
fór það svo að næsti bíll, sem keyrði
fram á okkur, snarstoppaði og öku-
maðurinn, sem var miðaldra maður,
hentist út úr bílnum og spurði hvort
það hefði oröið slys, og hvort við
værum meiddir. Svarið sem hann
fékk, var há hrina sem þýddi: „Við
viljum fara heim.“
Maðurinn snaraði þríhjólunum í
skottið og setti okkur tvo í aftur-
sætið, því næst keyrði hann okkur
heim og sagði mæðrum okkar í
hvernig ásigkomulagi hann hefði
fundið okkur. Heldur voru nú mót-
tökurnar kaldar þar, því að mæður
okkar höfðu verið viti sínu fjær af
ótta um okkur, og skömmuðu okk-
ur sem von var fyrir prakkarastrik-
ið. Ég var drifinn upp í rúm og er
pabbi kom heim um kvöldið og fékk
að heyra ferðasöguna, fékk ég skell
á óæðri endann. í rúminu lá ég svo
alla næstu viku með hita og kvef
og það sama var að segja um Kalla.
Það leið því langur tími þar til við
fórum í næstu ferð á þríhjólunum
okkar. En við höfðum lært okkar
lexíu og hættum okkur eftir þetta
aldrei lengra en svo, að til okkar
sæist frá eldhúsgluggunum.
Óskar Pálsson,
Hagaflöt 2,
Garðahreppi.
Skrytlur.
Kennari: Hvers vegna sagði Jósúa
sólinni að standa kyrri?
Óli: Ég hugsa, að hún hafi ekki
gengið rétt eftir klukkunni hans.
—o—
Kennari: Hvernig stendur á því,
að öll heimadæmin þín eru rétt?
Kalli: Ég hugsa það sé af því,
að hann pabbi er ekki heima.
—o—
Berti litli kemur heim úr skólanum
með nýja bók undir handleggnum.
„Þetta eru verðlaun, mamma,"
sagði hann hróðugur.
„Verðlaun? Fyrir hvað?“ spurði
móðirin.
„Fyrir náttúrufræði. Kennarinn
spurði mig hvað strúturinn hefði
marga fætur, og ég sagði, að hann
hefði þrjá.“
„En strúturinn hefur tvo fætur.“
„Ég veit það núna, mamma. En
allir hinir krakkarnir sögðu, að
hann hefði fjóra fætur, svo að ég
komst næst því rétta. Það munaði
ekki nema einum hjá mér.“
15