Æskan - 01.10.1975, Qupperneq 25

Glæstir draumar
Lóló! Nú, þetta var þokkalegt, hugsaði Tim og varð
heldur en ekki ónotanlega við. Hann hét einmitt Lóló,
hundurinn, sem Anna hafði minnst á, þessi nýi kunn-
'n9i Káts. Og þá hlaut þessi piltur að vera ungi mað-
urinn, sern stúlkan í kaupfélagsbúðinni staðhæfði
að vseri eitthvað geggjaður. Já, og það víst meira
en lítið. Tim fann, hvernig blóðið þaut fram í kinn-
arnar, og hún vissi varla, hvort hún átti að þora að
'lta framan í hann, þegar hún rétti sig upp.
Hvað var það, sem hún glopraði fram úr sér? Henni
fannst kalt vatn renna milli skinns og hörunds. Hún
Var sneypt eins og barinn hundur. Ja, þvílíkt. Hvað
n’1a®ur gat orðið sér til skammar. Þetta var and-
styggilegt!
■.Blessáður, fyrirgefið þér,“ sagði hún vandræða-
e9a og reyndi að hlæja eðlilega, en það var ekki
sv° auðvelt Það var engin leið að vita, hvernig hann
^ki því, sem álpaðist út úr henni. Fífl, hafði hún
®a9f! Hann gat orðið reiður, kannski fengið kast.
aS hlaut að liggja sérstaklega vel á honum, úr því
að hann fékkst ekki um það, sem hún sagði. ,,Ég
Vlssi ekki að ... þjónustustúlkan okkar sagði, að Kát-
Ur hefði eignast leikfélaga, á meðan ég var að heim-
®n' Jæja, svo að þetta er Lóló. Hún er fallegri en
atur, betur vaxin. Ég er svo fegin að þér komuð til
a® hjálpa mér. Þessi stóri hundur er andstyggileg-
é9 hata hann hreint og beint.“
Hana nú! Þetta síðasta hefði hún auðvitað ekki átt
ur,
að
fólk
Se9ja. Það á aldrei að tala um heift og hatur við
sem er stórbilað á taugum. Taugabilaður, hugs-
a®' hún með sér, því að það var óhugsandi, að eins
væri
astatt um hann og Anna sagði. Hann var svo
°Ver>ju hraustlegur og heilbrigður að sjá, og augna-
raðið var hreint og bjart. En menn bera víst ekki
l!taf svona kvilla utan á sér.
,,Ég ,er yður sammála um það,“ sagði hann af-
dráttarlaust, „og hann er líka oftast látinn ganga
laus. Helst ætti...“
Helst ætti.... Hún hugsaði sig eldfljótt um. Hún
varð að sefa hann einhvern veginn. Beina huga hans
að einhverju öðru, svo að hann espaðist ekki. Og hún
greip fram í fyrir honum.
„Ég er Tim Barkman, húsmóðir Káts, og þér er-
uð Ólson, húsbóndi Lóló,“ sagði hún hlæjandi. „Anna,
þjónustustúlkan okkar, hefur sagt mér, hvað hús-
bóndi Lóló heitir.“
„Já, einmitt, já, ég hef talað við hana nokkrum
sinnum. Hún er svo skrítin og skemmtileg, alveg eins
og gömul þjónustustúlka, sem er hjá afa og ömrnu ...“
Það var eins og hann ætlaði að segja eitthvað fleira
en kæmi sér ekki að því.
„Já, hún er skrítin," sagði Tim með áherslu. „Nei,
eigum við annars að standa hér lengur, okkur verð-
ur kalt á fótunum og Kátur verður óánægður yfir
því að fá ekki að spretta úr spori. Ef til vill eigum
við samleið? Ég er vön að ganga Mánagötu að Síríus-
arvegi. Það er engin umferð ...“
„Gjarnan," sagði hann með gleði og undrun í
röddinni. Engin umferð, hugsaði Tim. Nei, það var
þó lygilaust. Þessar götur lágu báðar í gegnum auð-
an skóginn, þar var engin mannabyggð. Hún iðraðist
fljótfærninnar, en ekki var hægt að taka tillöguna
aftur. Þess var enginn kostur. Jæja, hún varð að
láta móðan mása. Reyna að vera svo glaðleg sem
hún gat, en forðast öll vandasöm umræðuefni. Þá
hlaut þetta að fleytast. En sá hænuhaus hún gat ver-
ið að leggja ekki heldur til, að þau færu um fjölfarn-
ar götur.
Framhald.
Fóðurbretti fyrir smáfugIa
tré f Þið eigið eitthvert bretti úr
e®a þunna fjöl, sem hægt væri
br tn°ta ‘ botninn á þessu fóður-
6ja fi’ Þá er það mesta fengið. Að-
bli* ^arf að negla litla lista á allar
Ur ar’ t*l þess, að kornið detti síð-
ln af' ~~ Þið sjáið málin á teikn-
breUani: lengd 35 sentimetrar en
1 ð 20 sentimetrar. •— Til þess
að hægt sé að hengja brettið upp
á vegg (svo hátt að kötturinn nái
ekki upp), eru boruð þessi tvö göt
(xx). Þar næst eru tveir naglar rekn-
ir inn í þilið eða vegginn, þar sem
brettið á að hanga. Gott er að lakka
brettið með skipalakki áður en far-
ið er að nota það.
23