Æskan - 01.10.1975, Qupperneq 29

BakhliSin á húsi Stephans G. Stephanssonar í Markerville, Alberta.
Teikninguna gerði Árni Elfar.
Þann 10. ágúst sl. á dánarafmæli
Stephans G. Stephanssonar skálds,
fóru fram vi5 hús skáldsins í Marker-
ville, Alberta, hátíðahöld í tilefni þess,
að fylkisstjórnin í Alberta hefur lýst yfir
friðlýsingu staðarins og viðgerðum á
húsinu er lokið. Viðstaddir voru m. a.
þátttakendur í hópferð íslensku
bændasamtakanna vestur, ferðafólk á
vegum íslensku Þjóðræknisfélaganna,
hópur leikara og söngvara frá Þjóð-
leikhúsinu og menntamálaráðherra ís-
lands, Vilhjálmur Hjálmarsson. Við há-
tíðahöldin afhentu bændasamtökin myndarlega peningagjöf til húss-
ins og þjóðræknisfélögin á íslandi gáfugestabók með útskorinni kápu,
sem er mikið listaverk.
Stephan G. Stephansson.
borga mér gæsirnar mínar. Þinn
£kítugi hundur hefur bitið þær á
háls.“
,,Ég ætia ekki að borga þér þínar
heimsku gæsir. Þú hlýtur að vera
fífl ef þrjár gæsir eru allt og sumt,
sem þú vannst þér inn á einu ári.
Hafðu þig á brott."
Rastelis varð afar mæddur, og
hann gekk af stað, án þess að gæta
að, hvert hann fór. Hundurinn elti
hann.
Með sorg í huga gekk Rastelis í
gegnum skóginn. Um aftaninn var
hann orðinn þreyttur. Hann settist
við á, tók sér brauðbita úr malnum
og stráði saiti á það. Hann ætlaði
'að stinga því upp í sig, þegar hann
sá soltin augu hundsins mæna á
sig.
Rastelis braut brauðið í tvennt og
fleygði öðrum helmingnum í hund-
inn.
Rakkinn gleypti það í einum bita,
°g veifandi rófunni stóð hann,
sleikti út um og leit ekki af Rastelis.
Þegar Rastelis hafði lokið við
brauðið sitt, svalaði hann þorsta
sínum í ánni og sagði svo við hund-
ir|n: „Komdu - hingað, skítuga
skepna. Ég ætla að t:na loðgrasið
°g hálminn úr feldi þínum, annars
hlær fólk bara að okkur, þegar það
sér okkur tvo.“
Hann tíndi hvert strá úr feldi
hundsins, dró fram sápu úr maln-
uæ, þvoði greyinu í ánni og kembdi
löng hárin. Hann ætlaði varla að
kúa sínum eigin augum, þegar hann
sá, hve fallegur hundurinn var orð-
'nn. Hvítur feldurinn sýndist silfur-
skotinn. Grannar lappirnar virtust
klæddar svörtum stígvélum. Skottið
Hktist skrautfjöður I hatti aðals-
nianns.
Rastelis starði og starði á hund-
'nn og fékk ekki séð nægju sína,
nieðan hundurinn dansaði um og
9elti. Hann sleikti hendur Rastelis,
eins og hann vildi láta elta sig eitt-
hvað. Rastelis bjó sér taum úr reipi,
°g Þeir héldu áfram með fram ár-
Þakkanum. Þeir gengu og gengu,
°9 loks komu þeir að brú.
Á brúnni sáu þeir vinnustúlku að
þvo dúka í ánni. Þegar hún sá Rast-
elis og hundinn, sagði hún: „En
hvað þú átt fallegan hund. Feldur
hans glitrar eins og silfur. Má ég
reyta bara handfylli mína af hárum
af honum?“
„Hvernig þá það, stúlkukind?
Maður reytir ekki lifandi hunda."
En stúlkan vildi ekki hlýða. Hún
stakk höndunum ofan í þykkan, hvít-
an hárfeld hundsins. En þegar hún
ætlaði að draga þær að sér aftur,
náði hún þeim ekki lausum. Það var
eins og einhver hulinn máttur héldi
höndum hennar föstum í hundinum.
Þannig héldu þau áfram í áttina
að þorpinu. Þau mættu húsmóður
vinnustúlkunnar, sem hrópaði: „Svo
að þannig þværðu dúkana. Ó, þú
lata stelpa.“ Hún sló til stúlkunnar.
En hún gat ekki dregið að sér
höndina aftur.
Hvernig sem gamla konan hróp-
aði og lét, þá gat hún ekki losað
höndina. Hrópin í henni kölluðu eig-
inmann hennar út, og hann tók til
við að úthúða vinnustúlkunni: „Ertu
orðin vitlaus, eða hefurðu ekkert
þarfara að gera? Á hlaupum á eftir
slíkum manni um hábjartan daginn.
Og þú gamla kona, eltir þetta unga
fíf!.“
Gamli maðurinn þreif í höndina á
konu sinni, en gat svo ekki losað