Æskan - 01.10.1975, Qupperneq 44

ur og þa3 verður hann framvegis, og hann hefur lof-
að að skrifa mér löng bréf.
Amma þurrkar sér um augun: „Já, við getum ekki
sagt annað en allt hið besta um hann.“
„Það er samt skrítið, að þú skulir geta skilið þig
við hann,“ segir konan.
„Létt er það ekki,“ andvarpar móðirin, „hefðum
við bara getað komið honum á skrifstofu hér í bæn-
um, hefði það verið gott, því að það langaði hann.
Eða ef að hann hefði orðið klæðskeri, eins og Steg-
mann klæðskerameistari, hefði ég ekki kosið það
fínna. — En látum hann sjálfan ráða. Honum er
létt um að afla sér kunningja og allir eru honum
góðir. Sjáðu Guldberg liðsforingja, þennan fína mann,
hann tók drenginn með sér til Christians prins, þeg-
ar hann var hérna. Frú Bunkenflod hefur líka mesta
dálæti á honum."
Nú heyrist blásið í póstlúðurinn inni í bænum;
eftir nokkur augnablik rennur kveðjustundin upp.
„Hvað ætlarðu að gera í höfuðstaðnum?" spyr
konan.
„Stunda leiklistina," svarar drengurinn.
Nú kemur guli póstvagninn út að hliðinu.
Amman faðmar Hans Christian að sér og gefur
honum poka með brjóstsykri. Hvorugt þeirra grun-
ar, að þau eigi ekki eftir að sjást framar.
Anna María ætlaði ekki að geta sleppt honum, en
nú verður hún þó að láta undan. Farþegi einn, kona,
lofar að leiðbeina honum á leiðinni, svo sveiflar póst-
urinn keyrinu, hestarnir rykkja í og hjólin fara að
snúast.
Amma og Anna standa þarna með tárvot augu. Hið
besta, sem þær áttu, var nú tekið frá þeim. Veröldin
er orðin svo fátækleg. — Inni í vagninum situr slána-
legi drengurinn, 14 ára gamall, og er að þyrja hið
mikla ævintýri lífs síns.
Nú yfirgefur hann strákana, sem sögðu, að hann
væri Ijótur, yfirgefur fullorðna fólkið, sem sagði, að
hann væri einkennilegur.
Hamingjan bíður hans áreiðanlega í Kaupmanna-
höfn.
Hans Christian þurrkar sér um augun. Sólin skín.
Hann er með peninga í vasanum og bréf til frú Schall,
bréf, sem er lykillinn að hamingjunni.
Það líður ekki á löngu áður en allir farþegarnir
hafa heyrt ævisögu hans og framtfðardrauma.
Eins og vant er, vekur þessi' undarlegi drengur
forvitni og eftirtekt, og frú Hermansen, sem hefur
lofað að leiðbeina honum, er stolt af skjólstæðingi
sínum.
Hann talar stöðugt meðan ekið er í fluginu og
brátt er vagninn kominn til Nýborgar við Beítið.
Skonnortan, sem á að flytja fólkið yfir Stórabelti,
er tilbúin. Vindurinn fyllir seglin, máfarnir fljúga
kringum skipið og strönd Fjóns hverfur næstum sýn-
um. Odensedrengnum finnst snöggvast að hann só
einmana og yfirgefinn; svo stórt haf hefur hann
aldrei áður augum litið. Það skyggir, öldurnar vagga
skipinu svo að það brakar í því; nú eru margar míl-
ur á milli hans og fólksins heima í Odense. Það er
siglt alla nóttina og þegar dagar, sjást húsin í
Korsör.
Strax, þegar komið er í land, fellur Hans Christian
á kné bak við timburskúr og biður til guðs með tár-
votum augum. Góður guð hjálpaðu mér til að finna
gott fólk í Kaupmannahöfn, og hjálpaðu mér til þess
að verða duglegur og góður!
Svo verður hann kjarkgóður aftur og heldur ferð-
inni áfram, sannfærður um að drottinn hafi heyrt
bænir hans.
Hann fer úr vagninum á hæðinni við Friðriksberg;
þar sem hann er aukafarþegi, eins og kallað er þeg-
ar greitt er minna í fargjaldið, hefur hann ekki leyf'
til að aka inn yfir takmörk borgarinnar.
Þarna stendur hann þá hinn 6. september 1819,
og starir á hina veglegu borg með turnum sínum og
hvolfþökum. Hann er hrifinn er hann heldur áfram
til borgarinnar með pokann sinn undir hendinni. Leið-
in liggur niður Friðriksbergsgötuna, yfir Vesturbru
og að Vesturhliði borgarinnar.
Hann furðar sig á mannfjöldanum og allri umferð-
inni. Daginn áður höfðu verið gyðingaóeirðir og riu
voru öll stræti full af hermönnum og æpandi fólKi-
Hann tekur sér herbergi á „Hermannagarðinum' |
en það er lítið gistihús, sem frú Hermansen hefur
mælt með við hann. Framh.