Æskan - 01.10.1975, Qupperneq 47

sem hún hélt á lofti: „Hérna er hún,“ sagði hún og
fleygSi henni niður.
„Æ, hún brotnaði," sagði drengurinn. Hann tíndi
nákvæmlega upp hvern bita. Hann varð að bragða
rétt á þeim allra minnsta, og hann var svo góður,
að hann varð að bragða á öðrum til. Og fyrr en hann
vissi sjálfur af, var hann búinn að borða upp alla
kringluna.
„Nú á ég kiðlinginn," sagði stúlkan. Strákur stans-
aði með bitann í munninum, stelpan lá og hló. Kiðl-
ingurinn stóð við hlið henni, svo hvítur á brjóstið
°9 svo brúnsvartur á strýið og skotraði hornauga nið-
ur.
„Gastu ekki beðið á meðan?“ sagði drengurinn
aumur í bragði og fór að fá hjartslátt. Þá hló stúlk-
an enn meira og reis hvatlega á hnén.
„Nei, nú á ég kiðlinginn," sagði hún og spennti
hendur um háls honum, leysti sokkaband sitt og
batt um hálsinn. Eyvindur horfði á. Hún reis upp og
fór að teyma kiðlinginn. Hann vildi ekki fara með
henni og teygði hausinn niður á við til Eyvindar.
”M-e-e-e-el“ sagði hann. En hún tók annarri hendi
' strýið á honum, en hinni I bandið, og sagði blíð-
le9a: „Komdu, kiðlingurinn, þú skalt fá að ganga í
stofunni og borða úr byðum mömmu og mínu for-
klæði,“ og svo söng hún:
Komdu, komdu, kiðlingur.
Komdu, mömmu grákálfur.
Komdu, kötturinn Branda.
Komdu að mjálma að vanda.
Andarungar, eltið mig.
Ekki er vert að fela sig.
Komið, gri$lingar gráir,
gangfærir vart, svo smáir,
og dúfurnar mínar
með fjaðrirnar fínar.
Glitrar dögg á meiði.
Glatt skín sól á heiði.
Og hásumar er nú og hvergi fremur
En kallaðu á haustið. Og það kemur.
Þar stóð drengurinn. Hann hafði gætt kiðlingsins
°9 leikið sér við hann síðan í vetur, að hann fædd-
ist- og hafði aldrei hugsað sér, að hann gæti misst
hann. En nú var þetta útkljáð á stuttri stund. Og hann
stti aldrei að fá að sjá hann framar.
Móðir hans kom raulandi neðan úr fjöru með flát,
Sem hún hafði verið að þvo. Hún sá drenginn sitja
s fótum sínum í grasinu skælandi, og gekk hún til
hans.
„Af hverju ertu að gráta?“
»Æ, kiðlingurinn, kiðlingurinn!"
»Já, hvar er kiðlingurinn?" spurði móðir hans og
ieit upp á þekjuna.
Rómverskur farþegavagn.
Hinir fornu hervagnar voru tvlhjólaðir og í grísk-
um hervagni var ekki sæti. Hervagnar voru því ekki
þægilegir til ferðalaga. Fyrir grískum hervagni voru
oft tveir hestar. Vagninn var opinn að aftan, svo
fljótlegt væri að stökkva úr honum og upp í hann
aftur. Grikkir áttu aldrei góð reiðtygi að fornu. Fomir
breskir hervagnar voru svipaðir þeim grísku, nema
stigið var upp í þá að framan.
Rómverjar áttu svipaða vagna, en þeir áttu líka
fjórhjólaða vagna til ferðalaga og flutninga. Róm-
verjar notuðu vagna, er þeir fóru sigurgöngur eftir
mikla hernaðarsigra. Rómverjar voru miklir vega-
gerðarmenn að fornu og notuðu hestvagna mikið f
heimsrfki sínu.
„Hann kemur aldrei aftur framar," sagði dreng-
urinn.
„Hvernig getur staðið á því, góði minn?“
Hann vildi ekki segja frá því fyrst.
„Hefur tófuskollinn tekið hann?“
„Já, guð gæfi, að það væri tófan.“
„Ertu frá vitinu?“ sagði móðir hans. „Hvað er orð-
ið af kiðlingnum?"
„l-hi-hi---------,“ sagði strákurinn skælandi. „Ég
varð fyrir því slysi, að — að--------selja hann fyrir
smjörkringlu."
Og einmitt rétt í því, að hann talaði orðið, skildi
hann, hvað það var, að selja kiðlinginn fyrir kringlu.
Áður hafði hann ekki hugsað út í það.
Móðir hans sagði: „Hvað heldurðu nú, að kiðling-
urinn hugsi um þig, að þú skyldir geta fengið af
þér að selja hann fyrir kringlu?"
Og drengurinn hugsaði sjálfur út í það, og skild-
ist honum nú vel, að hann mundi aldrei glaður verða
hér í heimi og ekki einu sinni hjá guði, hugsaði
hann síðan.
Svo sárt angraði þetta hann, að hann hét sjálfum

HHH^HHHHKmHHbI

4