Æskan - 01.02.1978, Síða 4

... brún loppa grelp heljartaki um slönguna ...
til þess að sjá hrúgu af diskum þeytt í gólfið. Apinn
klappaði saman lúkunum af ánægju og var að hefja
mikinn sigurdans, þegar skotið kvað við.
Apinn stoppaði eins og kippt hefði verið í þráð. Hann
stóð grafkyrr á miðju gólfi og furðusvipur færðist yfir
andlit hans. Svo lyfti hann hægt loppunni til þess að
þukla á sárinu, og þegar hann sá blóðið, byrjaði hann að
kjökra og veina. Hann var greinilega dauðhræddur.
Allt í einu leit hann upp og sá pabba, sem var að búa
sig undir að skjóta aftur. Það dugði. Hann tók undir sig
stökk og hvarf út um giuggann.
Pabbi var staðráðinn í að Ijúka þessu af og elti hann út
um gluggann. En þótt hann leitaöi í meira en klukkutíma,
fann hann ekki dýrið. Hann huggaði sig við, að sárið
hefði naumast verið mikið, annars hefði apinn ekki verið
svona viðbragðsfljótur. Með það kom hann heim.
Mamma fór á undan pabba í háttinn. Hún var að laga
rúmklæðin, þegar hún fann að eitthvað snerti hönd
hennar. Hún leit niður — og þar var apinn kominn. Hann
mændi bænaraugum á hana og augu hans voru full af
tárum. Og hann ríghélt í höndina á henni eins og lítið
barn.
Mamma var óttalega hrædd, en meðaumkunin olli því,
að hún hljóðaði ekki. Hún klappaði apanum blíðlega og
reyndi að hugga hann.
Hann leyfði henni að hreinsa og binda um sárið, sem til
allrar hamingju var óverulegt. Svo hnipraði hann sig
saman úti í skoti og sofnaöi.
Þegar pabbi kom inn í svefnherbergið fáeinum mín-
útum seinna vakti furðuóp hans apann, sem sentist til
mömmu og þreif í pilsið hennar og ríghélt sér þar. Pabbi
lét það eftir mömmu að leyfa apanum að vera hjá okkur
um nóttina.
Um morguninn var okkur börnunum bannað að koma
nálægt honum; foreldrar okkar óttuðust, að grimmdin
kynni að koma upp í honum og hann gæti meitt okkur.
Við horfðum á hann álengdar þar sem hann þrammaði
hróðugur við hliðina á mömmu. Svo tók hann sig allt í
einu frá henni og þaut til okkar. Hann tók í hendur okkar
og horfði á okkur bænaraugum. Hann var að vera góður
við okkur, biðja okkur að vera vini sína.
Fögnuður okkar barnanna var mikill. Við létum það
verða okkar fyrsta verk að skíra þennan nýja félaga. Við
kölluðum hann Jakko.
Þjónarnir réðu sér naumast fyrir kæti yfir þessum far-
sælu endalokum. Einn þeirra lýsti yfir við föður minn, að
apinn ætti eftir að borga okkur lífgjöfina. Pabbi hló að
þessu. En spádómur Indverjans átti eftir að rætast.
Dag nokkurn eftir mikla rigningu var ég að leika mér
við einn bræðra minna í garðinum. Við vorum að stökkva
yfir pollana.
Allt í einu snarstönsuðum við. Fyrir framan okkur reis
gríðarstór gleraugnaslanga. Hún vaggaði sér letilega og
opnaði eldrauðan kjaftinn.
Við vissum þótt ung værum, að ef við hreyfðum okkur,
gæti þaö kostað okkur lífið. Við stóðum þarna steingerð
af hræðslu og störðum á ófreskjuna. Garðyrkjumaðurinn
hafði séð álengdar, hvað var að gerast og flýtti sér upp
að húsinu að sækja hjálp.
Jakko hafði verið að leika sér kippkorn frá okkur og
fyrir aftan slönguna. Nú virtist hann líka átta sig á hætt-
unni, sem yfir okkur vofði. Hann læddist undurhægt í
áttina til okkar. Hann stefndi á slönguna.
Þótt hann færi varlega, heyrði hún til hans, þegar hann
var kominn nærri alveg upp að henni. Hún sneri höfðinu
leiftursnöggt — og Jakko snarstansaði. Hann hreyfði sig
ekki, það var eins og hann væri úr steini. Slangan hefði
auöveldlega getað náð til hans. Jakko hefur ekki getað
liðið vel þessa stundina. Og þó hreyföi hann sig ekki og
gerði enga tilraun til að forða sér.
Við vorum nærri því farin að gráta af hræðslu, þegar
slangan sneri sér aftur aö okkur. Á sama augnabliki
skaust lengur loöinn handleggur fram og brún loppa
greip heljartaki um slönguna, fast við hausinn.
JakKO gætti þess að láta kjaft slöngunnar ekki komast í
færi við sig, hélt henni út frá sér og lét haus hennar ríða á
jöröinni. Það var ekkert óðagot á honum, en hann ætlaði
að vera viss um, að óvinurinn væri vel dauður áður en
hann sleppti honum.
Svo fleygói hann hræinu frá sér og þurrkaði sér vand-
lega í grasinu. Blóð slöngunnar hafði slettst á hann. Að
svo búnu settist hann á hækjur Sér, hallaði undir flatt og
horfði á okkur til skiptis — og svei mér ef hann brosti ekki
út undir eyru!
Ég reyni ekki að lýsa geðshræringu foreldra minna
þegar þau komu að okkur; nema hvað mamma tók Jakko
og kyssti hann beint á munninn!
Jakko átti heima hjá okkur árum saman, og það kom
ekki fyrir að hann bryti neitt fyrir okkur.
Hann var dásamlegur leikbróðir, dásamlegur og
skemmtilegur vinur. Eftir að hann kom til okkar, mátti
eiginlega segja, að við værum átta systkinin.
Kathleen McConochi