Æskan - 01.02.1978, Blaðsíða 5

A
*»ngelo leit hnugginn inn í krókinn í litla kofanum, sem
hann átti heima í. Þetta var á Kaprí. Þar sat Veróníka,
systir hans, og fléttaöi körfur. Hún var svo lagleg og
la9in, en hún var blind og haföi verið það lengi. Angelo
haföi aldrei þótt þaö jafnleitt og þennan fagra dag árið
1826. Hann hafði nefnilega heyrttvo erlenda ferðamenn
se9ja, að hún gæti fengið sjónina aftur, ef hún væri
skorin upp, Þeir voru að vísu listmálarar, en annar hafði
'ært til læknis og hafði því vit á slíku.
Þetta voru raunar gleðifréttir, en Angelo hafði samt
ástæðu til að hryggjast, því að hann vissi, að foreldrar
hans höfðu ekki efni á að senda Veróníku til augnasér-
fræðings og borga bæði ferðina og uppskurðinn.
Því var þessi röski drengur að brjóta heilann um, hvort
hann gæti enga leið fundiö úr þessu öngþveiti. Gat hann
ekki einhvern veginn unnið sér inn peninga handa systur
sinni, sem honum þótti svo innilega vænt um? Skyndi-
le9a fékk hann góða hugmynd. Hann vissi um rústir á
norðvesturhluta eyjarinnar, en þar átti Tíberíus keisari að
Hvernlg áttl hann að hjálpa systur slnni? Skyndllega tékk hann
hu9mynd...
hafa reist sér höll samkvæmt munnmælasögnum. Undir
dranganum voru margir litlir hellar, sem sjórinn streymdi
inn íá flóði. Einn þeirra var illræmdur, því að menn héldu,
að djöfullinn byggi í honum og fiskimennirnir höfðu ekki
dirfst að fara þangað, þó að sagt væri, að þar væri
geymdur fjársjóður.
Angelo hugsaði málið. Hann tók þá ákvörðun að líta
inn í hellinn, því að þar gat hann kannski fundið peninga
til að gefa systur sinni sjónina aftur.
Hann hraðaði sér niður að sjó, tók iitla árabátinn hans
föður síns og reri af stað. Hann var fljótur að komast að
hellinum og varpa út akkeri, sem var reyndar stór steinn
með bandi um. Síðan afklæddist hann, stökk í hafið og
synti að hellismunnanum. Hann gat sigrað alla ára vítis
fyrir Veróníku.
Bylgjur hins bláa Miðjarðarhafs gjálfruðu inn um
hellana á Kaprí. Angelo synti með miklum hjartslætti inn í
hellismunnann. Nú var hann kominn inn. Einkennilegur
geigur heltók hann, því að hafið líktist bláum logum, en
hann synti þó ótrauður áfram, þegar hann fann, að það
var kalt. Hann sá, að hellirinn var risastór, 54 metra
langur og 15 metra hár, en allt var blátt umhverfis hann.
Loks komst hann að ströndinni í þessum neðanjarðar-
helli og skreið upp á hana. Þar fann hann göng og fór
eftir þeim. Þau lágu upp á við og höfðu auðsjáanlega
tengt höll Tíberíusar við þennan helli. Sífellt þrengdust
þau og loks komst Angelo ekki lengra. Göngin höfðu
hrunið saman. Hann sneri örvæntingarfullur við. Það var
fallegt í þessum bláa helli, en það var líka allt og sumt og
ekki gat hann hjálpað Veróníku með fegurðinni einni
saman.
Þó kom það að notum. Hann sagði ferðamönnunum
tveim frá hellinum, og þeir höfðu slíkan áhuga, að þeir
vildu komast þangað. Þeir urðu svo hrifnir af Ijósbrotinu,
að þeir sögðu öllum frá „Bláa hellinum á Kaprí" og af-
leiðingarnar urðu þær, að ferðamannastraumurinn jókst
mikið. Angelo fékk nóg að gera. Hann reri með ferða-
menn til hellisins og innan skamms hafði hann unnið sér
svo mikið inn, að hann gat greitt fyrir för Veróníku til góðs
augnlæknis og fyrir uppskurð handa henni. Veróníka
fékk sjónina aftur og allir voru ánægðir.
En „Blái hellirinn á Kaprí'' laðarenn ferðamenn að sér,
og eyjarskeggjar auðgast á ferðamannastrauminum.