Æskan - 01.02.1978, Blaðsíða 11

I barúks bók ersagt um stjörnurnar,
að Þær skíni glaðar skapara sínum,
°9 þegar hann kalli svari þær: Hérna
erum við.
betta er vel og skáldlega að orði
komist um stjörnurnar og fallega
hugsað. Góður Guð hefur veitt þeim
hæfileikann til að lýsa og þeim er það
Ijúft og sjálfsagt að verða að vilja
elskulega skaparans síns og láta
aldrei þreytast á því eða tefjast af
neinni ólund. Þeim er eðlilegt að
skína og gera það fegins hugar, þar
eð þær eiga Guði einum að þakka
tilveru sína. Þær eru eign skaparans
og lúta honum einum og eru vel
ánægðar með það hlutskipti sitt og
æskja þess ekki öðruvfsi.
Skaparinn gleðst mikillega yfir
öllum stjörnunum sínum, en lætur
okkur þó skiljast að það er engan
veginn einasta og æðsta gleði hans
og fögnuður. Hann á aðra, sem hann
ætlar sér enn meiri gleði af.
Aldrei hefði okkur getað til hugar
komið hverjir þetta mundu vera, hefði
9etum ekki fariö allra okkar ferða, af því
fannfergið er svo mikið. En, bíddu nú,
6r Þama snjóplógur á ferðinni?"
^að var orð að sönnu. Nú var farið um
ióðveginn skammt frá bóndabýlinu með
Snióplóg, og tóku þær Svört og Hvít nú
SarT|an ráð sín um það, að fara í dálitla
ðönguför á þjóðbrautinni þar sem
Sn)ónum hafði veriö rutt til beggja hliða
snjóplóginum.
"Eigum við ekki að gera okkur það til
S ernrTitunar að horfa á Benna, þegar
ann fer að renna sér á sleðanum. Svo
Se9ir mér hugur um, að hann hafi haft
eó í huga áðan, að renna sér niður alla
0ru'Brekku á sleðanum sínum. Gaman
c8ri að mega sitja á sleöanum hjá
honum."
um S Þetta, en var alltaf að tala
vorið og nýplægða akurinn og
kana, en Hvít ansaði ekki rausinu í
”er>ni.
^n nú kom Benni auga á hænurnar
Sinar
, . °9 kallaði undir eins til
6irra: „Pútapút! pútapút!"
^ 9 aldrei brást það, að þær kæmu
ÞaöPand' 4il hans’ Þe9ar hann 9eröi
• Nú hafði hann raunar ekkert að gefa
6irn’ en honum hafði dottiö í hug, að
^ainan vasri að lofa þeim að sitja á
eðanum einu sinni niður Stóru-Brekku,
r aettu það svo sem skilið, blessaðar,
hugsaði hann, að hann lofaði þeim að
lyfta sér dálítið upp einu sinni.
Vitanlega hafði hann enga hugmynd
um, að Hvít og Svört höfðu verið að tala
um það sín á milli, sem nú hafði dottið í
Benna að framkvæma. Og honum til
mikillar undrunar voru þær mjög spakar,
er hann setti þær á sleðann. Hann dró
sleðann hægt alla leið upp á hæðarbrún
og er þangað var komið, settist hann á
sleðann fyrir aftan þær.
„Haldið ykkur nú fast," sagði Benni,
eins og hann teldi víst, að þær skildu sig
— sem þær og gerðu — svo setti Benni
sleðann af stað. Smám saman jókst
ferðin á honum, snjórinn þyrlaðist upp
og það komst brátt fleygiferð á sleðann
niður brekkuna, og Svört og Hvít ætluðu
að takast á loft af tómri ánægju, og það
sögðu þær, þegar þær voru komnar á
spýtuna sína í hænsnahúsinu um kvöld-
ið, að þær hefðu aldrei upplifað annað
eins, og það væri sannast að segja mikið
vafamál, hvort nokkrar hænur hefðu
nokkru sinni lent í öðru eins ævintýri.
Jafnvel Svört gat ekki um annaö hugsað
en sleðaferðina, og ég yrði ekkert hissa á
því, þótt svo færi, þegar þúið verður að
plægja í vor og þær fara að tína sér
maðka á akrinum, að sleðaferðin verði
aðalumræðuefni þeirra stallsystra.
(Stæling úr ensku). A. Th.
hann ekki sjálfur látið okkur vita það
með mörgum einföldum og kærleiks-
ríkum orðum og verkum.
Hann boðar okkur eftirminnilega,
að hann unni mannanna börnum öllu
fremur.
Okkar vegna hefur hann skreytt
himin sinn öllum þessum logandi
stjörnum. Hann lætur þær lýsa okkur
og gleðja og minna okkur á, að við
eigum að gera eins og þær, og skína
skaparanum okkar góða og það
fegins hugar.
Ætti okkur ekki að langa til og vera
Ijúft að skína skaparanum okkar og
láta það vera okkur hinn mesta
fögnuð.
Stjörnurnar geta frætt okkur um
hvernig við getum komið því í kring.
Sigurður Þorsteinsson.
Hvar er hestasvelnninn?