Æskan - 01.02.1978, Blaðsíða 15

•V,*'—**&."&<£&*****. ' *"• aAWÍjl'*Pf •*/?&&£
^S»V^3fI0PHP
1 L/y j } i .ÆRKrÁ jjl ff r\rA>
I V Ry/ / / F i vlH ■ I m /( h (Kfi % 1 r/íA v
I L//y / i\«F I F j 11 MrfÁm J 11\* m
mHJ W2£J 1 A\HRf f f A 1 / Íikay IVi li i"
g sSÆdMmSzrM 119)) •in / »A v<
%,^|3íj»sSíC»©K' , :.,.ý, *%Rífa#<@.\ / ís','íiw;#<®P®
WB&SM
■•Við skulum nú reyna einu sinni enn, hvort við getum
ekki fundið hvar rjúpurnar hafa verpt í ár,“ sagði Júdit.
Þau voru nefnilega skelfing forvitin, krakkarnir, um
Hupurnar tvær, sem þau sáu svo oft í móanum upp með
laek, rétt fyrir ofan bæinn. Þær höfðu verpt þarna áður,
°9 þegar rjúpnamóðirin fór að verpa, voru þau alltaf að
koma og skoða eggin, sem voru módröfnótt á litinn og
fylgdust með því hvernig þeim fjölgaði í hreiðrinu. í fyrra
höfðu þau orðið ellefu. Og eftir þrjár vikur fóru svolitlir,
kafloðnir ungar að koma úr eggjunum.
En í vor hlutu rjúpurnar að hafa falið hreiðrið sitt sér-
staklega vel, og þær vonuðu víst að enginn mundi geta
fundið það — jafnvel hvorki Júdit né Billi, því að
Hupurnar voru nú farnar að þekkja þau. Þegar rjúpna-
mamma þreyttist á að sitja á eggjunum ætlaði hún að
^ðast ofur gætilega milli þúfnakollanna, og eins fór
rJUpnapabbi að. Og ef einhver kynni að sjá þau þá
ætluðu þau að trítla í áttina frá hreiðrinu, svo aö engan
skyldi gruna hvar það væri. Og svo voru rjúpnahjónin líka
SV0 svipuð lyngmóanum á litinn, að það var erfitt að sjá
Þau, jafnvel þó að þau kúrðu ekki.
það stóð á sama hversu varlega Júdit og Billi læddust
UPP móann — alltaf heyrðu rjúpurnar til þeirra og gátu
Varað sig. Og í þetta skipti fór eins, hversu vandlega sem
systkinin leituðu þá gátu þau aldrei rekist á hreiðrið.
..Hérna var það undir þessum sinuskúf, sem hún verpti
1 fyrra,“ sagði Júdit.
..°g þarna í þessum götubakka, þarna verpti hún í
nittifyrra,- sagði Billi.
í þetta skipti var ekkert hreiður, hvorki undir sinu-
skúfnum né í götubakkanum eða annars staðar þar sem
Þau leituðu. Og þau gátu hvergi komið auga á rjúpna-
^ömmu.
Meðan hún var að leita þarna kom Júdit auga á hatt-
Prjón. ,,Það var skrítið að ég skyldi finna þetta!“ sagði
Un- ,,Hvað eigum við að gera við þetta?“
„Ég get notaö prjóninn í bát, sem ég ætla að búa til,"
sagði Billi, sem var svo handlaginn og smíðaði margt,
„ég nota hann fyrir siglu." Svo náði hann sér í kalkvist og
stakk prjóninum í hann og setti bréf á prjóninn í stað
segla. Og svo settu þau „skipið" á lækinn.
„Nú siglir það!“ hrópuðu þau bæði þegar kvisturinn
barst undan straumi niður lækinn. Billi hljóp eftir
bakkanum og ýtti bátnum frá hvenær sem hann
strandaði. En svo fóru þau úr sokkunum, ef ske kynni að
þau þyrftu að vaða út í lækinn, því að ekki dugði að koma
votur heim.
Nú komu þau þangað sem stórgrýtt eyri var með
læknum og þá urðu þau fljótt sárfætt. En bátinn bar
áfram frá þeim, þangað til hann lenti milli tveggja steina
úti í læknum, og þar strandaði hann. En rétt fyrir neðan
steininn var svolitill lyngmói úti í læknum. Og þar var stór
þúfa alvaxin stórgerðum fjalldrapa.
Þegar þau komu út í lækinn til að bjarga bátnum sínum
vissu þau ekki fyrr en rjúpa kemur á móti þeim með
flagsandi vængjum. Hún hafði fælst þegar báturinn kom
þarna rétt upp að hreiðrinu hennar, því að rjúpur eru
óvanar skipum.
„Það er þá þarna, sem rjúpan hefur sett hreiðriö sitt í
ár!“ sagði Billi, — „þarna í litlu holunni undir fjall-
drapanum. Hvernig átti manni að geta dottið þaö í hug,
að hún væri að verpa svona nærri vatni. Það var einstök
tilviljun, að við skyldum nokkurn tíma finna hreiðrið, úr
því að það var á þessum stað. Ansi var hún ráðug að gera
þetta!"
„Ef þú hefðir ekki búið til bátinn, þá hefðum við aldrei
fundið hreiðrið," sagöi Júdit. „Báturinn þinn er nærri því
eins og skipin gömlu landkönnuðanna, sem þeir sigldu
út á ókunn höf til þess að finna ný lönd."