Æskan - 01.02.1978, Page 26

heita teinu og ísbirnirnir á þakinu áttu
bágt með að halda sér. Þeir runnu
gegnum þakið og niður á borðið.
Héldu þau að sín síðasta stund væri
komin. En við hávaðann urðu
gestirnir hræddir og tóku til fótanna,
þutu út og á burt.
Þakið hrynur ofan á okkur! æptu
þeir hver sem getur gat, og Sebbi
heyrði að fótatakið varð fjarlægara.
Svo stóð sú gamla upp, hún hafði
dottið ofan á mjúka sykurköku, og
síöan Sebbi, sem hafði lent á smurða
brauðinu.
Ó, Sebastíus, andvarpaði mamma.
Fyrirgefðu mér, sagði Sebbi. Ég
skal aldrei gera þetta oftar. Ég skal
aldrei bjóöa heim eftir símaskránni.
Mamma var nú besta mamma sem
til var og fyrirgaf stráknum sínum, og
meira en það: hún tók til í skútanum,
hitaði nýtt te og lét Sebba svo bjóða
kunningjunum.
Það var gott að ég geymdi
helminginn af öllum góðgerðunum,
sagði Sebbi, þegar hann var að taka á
móti nýju gestunum. Góðgerðirnar
urðu að vísu ekki eins miklar og ís-
birnirnir áttu að venjast á afmælisdegi
Sebba, en þær nægðu. Að minnsta
kosti fékk Maximilíus innanskömm.
FlG. 1.
Teikniö myndina með hjálp kalki-
pappírs á stinnan pappír eða karton.
Brjótið saman í miðju og klippið hana
út. Hakið er límt fast framan á nef
flugunnar, því að þá er hægt að skjóta
henni af stað með teygju. Vængirnir
eru sveigðir upp á við þar
punktalínurnar eru. Hak A er klippt
burt.
Það var einu sinni snjókarl,
sem einhver hafði búið til við
hliðina á litlu tré.
,,Ó! hve þú ert fallegt tré,"
sagði snjókarlinn. „Eigum við
að gifta okkur?"
,,Ja-há, þúsund þakkir, það
vil ég svo gjarnan," sagði litla
tréð, „en þú verður að bíða
dálítið, þar til ég verð nógu
grænt."
Og svo liðu nokkrar vikur,
sólin hækkaði, á lofti og
brumhnappar fóru að sjást á
litla trénu. Þá spurði snjó-
karlinn: „Ertu nú tilbúið til
giftingar, fallega tré? Ég sé að
þú ert að grænka."
„Uss, nei, því miður" sagði
tréð „þú verður að bíða enn-
þá tvær eða þrjár vikur: Ég vil
vera í fullum græna
skrúðanum mínum, þegar við
giftum okkur."
Og dagarnir liðu einn af
öðrum, en að lokum stóð þó
tréð litla í fullu grænu lauf-
skrúöi, fegurra en nokkru
sinni fyrr.
„Jæja, snjókarl minn, nú er
ég tilbúið til að gifta mig." —
Og tréð skimaði í kringum sig.
Það gat hvergi komið auga á
unnustann. Það eina, sem
það sá, var smápollur, líkur
stóru tári. Meira var ekki eft|r
af snjókarlinum.
Það lá við, að litla trénu
vöknaði um augu, þrátt fyr,r
veðurblíðu vorsins. „Já, vi^
hefðum átt að gifta okkUr
miklu fyrr," hugsaði Þa<^'
„Annars er nú þessi óg^,a
okkar öll vorinu að kenna-
Það er of heitt."
24