Æskan - 01.02.1978, Blaðsíða 34

Tarzan
áfram eftir síkinu á árbakkanum til dálítillar hæðar niður
með ánni.
Aparnir þurftu að fara stóran krók til þess að elta hann, ekki
að minnast á Shítu sem hatar vatn, og Mugambi fór eins hratt
og hann gat á eftir.
Á hálfri stund komst Tarzan yfir flæðarnar og upp hæðina,
þar sem áin beygði. Við honum blasti báturinn úti á miðri
ánni, og í honum stóð Nikolas Rokoff.
Jane var ekki með Rússanum.
örið á enni apamannsins tútnaði út, er hann sá óvin sinn,
og hann rak upp hið ógurlega öskur karlapa í vígahug.
Hrollur fór um Rokoff, er ópið barst honum til eyrna. Hann
reyndi að fela sig í bátnum. Tennur hans glömruðu í hvofti
hans, er hann sá þann, er hann óttaðist allra mest á jörðunni,
hlaupa ofan að ánni.
Jafnvel þótt Rússinn vissi sig öruggan, greip hann slík
ógurleg hræðsla, að honum lá við sturlun, og þegar hann sá
Tarzan steypa sér í ána fulla af skrímslum, var honum öllum
lokið.
Með föstum, sterklegum tökum synti Tarzan á eftir bátn-
um. Rokoff greip aðra árina, sem lá í bátnum, og reyndi með
miklu fáti og fumi að auga hraða bátsins.
Og frá hinum árbakkanum færðust gárur, sem hvorugur
mannanna sá, beint og stöðugt í áttina til hálfnakta sund-
mannsins.
Loksins náði Tarzan skut bátsins. önnur höndin greip um
hnífinn. Rokoff sat hálfdauður af skelfingu og gat hvorki
hreyft legg né lið; hann starði á andlit óvinar síns.
Þá sá hann hræringu 1 vatninu rétt aftan við sundmanninn-
Hann sá gárurnar og vissi, af hverju þær stöfuðu.
Um leið fann Tarzan, að sterkar tennurJukust um hægri fo4
hans. Hann braust um til þess að losa sig og reyndi að komast
upp í bátinn. Honum hefði heppnast það, ef þetta óvænta
atvik hefði ekki magnað heila hins illa Rússa og kveikt þá von>
að hér væri tækifæri til hefnda. Eins og eiturnaðra spratt
Rokoff upp og aftur í bátinn. Með þungri árinni greiddi hann
Tarzan slíkt höfuðhögg, að hendur hans slepptu bátnurn-
Vatnið varð um stund ókyrrt; svo kom kyrrð á það aftur;
aðeins sá bregða fyrir bólum, þar sem Tarzan apabróðir,
konungur myrkviðarins, hvarf sjónum manna í gruggugt og
bölvað vatn Ugambi. Rokoff datt örmagna af ótta ofan 1
kjalsog bátsins. Um stund áttaði hann sig ekki á gæfu þeirri, cr
honum hafði hlotnast; — hann sá aðeins hvítan mann brjót-
ast þegjandi um og hverfa undir yfirborð vatnsins til þess að
deyja illum dauða á árbotninum.
Smám saman rann það upp fyrir Rússanum, hverja
þýðingu þetta hafði fyrir hann, og djöfullegt gleði- og sigur-
bros lék um varir hans. En það var skammvinnt, því meðau
hann var að hugsa um, að nú gæti hann haldið áfram ferð
sinni til strandar tiltölulega óhultur, kvað við ógurlegur sarn-
söngur frá öðrum árbakkanum. Er hann leit þangað, sá hanu
Framhald■

Hjá okkur er skírdagur hljóður
helgidagur, en í gamla daga var nóg
að hugsa um þennan fyrsta helgidag
páskanna.
Fólk hélt að skírdagsloftið hefði
hreinsandi mátt. Til dæmis dræpist
mölurinn í fötunum ef þau væru
viðruð þá, og eins flærnar í rúm-
fötunum. En það var nóg af þeim í þá
daga.
'Sumir töldu þetta þó ekki öruggt
nema þrír þættir væru fléttaðir í
,,sleða Loka“ um leið og rúmfötin
voru hengd út til að viðrast. Loki kom
nefnilega akandi á sleða hvern skír-
dag, og sleðinn var fullur af flóm.
Hlassið var svo þungt að sleðinn
brotnaði, og sá sem ekki hafði Loka-
fléttuna tilbúna til að binda sleðann
saman, varð að sitja uppi með allan
flóafarminn til næstu páska.
Galdranornum bannaður aðgangur.
Galdranornirnar voru sérstakiega
erfiöar viðfangs á skírdag. En til allrar
lukku voru þær hræddar við járn.
Þess vegna var fest járn yfir dyrnar og
eitthvað úr járni sett í rúmin og hjá
kúnum í fjósinu.
Og svo varð bóndinn að muna að
taka annað hjólið af plógnum sínum,
annars mátti hann búast við að
nornirnar stælu honum og riðu
honum í galdrablótið, í stað kúst-
skaftsins síns.
Þegar þessum páskaundirbúningi
var lokið var hægt að styrkja sig gegn
óvættunum með því að éta kássu,
sem gerð var úr níu tegundum af káli,
sem átti að skera saman. Sá sem
gerði það átti að vera öruggur fyrir
sjúkdómum og vesöld næsta árið.