Æskan - 01.02.1978, Blaðsíða 6

Feðgarnir Chai voru frægir mjög
fyrir það, hve góðir þeir voru í knatt-
spyrnu. Faðirinn hélt áfram að leika til
fertugs og hefði getað haldið áfram
fram að sextugu, ef ekki hefði orðið
snöggt um hann; en svo hörmulega
vildi til, að hann drukknaði í stóru
stöðuvatni, sem var þar í grenndinni.
Um það bil átta árum seinna þurfti
ungi Chai aö fara langa ferö, og leið
hans lá yfir þetta sama vatn. Það var
kvöld, og hann ákvað að liggja fyrir
akkerum um nóttina. Tunglskin var og
kvöldfegurð mikil, hann sat í bátnum
og naut útsýnisins, og alit í einu sá
hann mjög undarlega sjón. Það komu
fimm menn upp úr vatninu og báru
geysistórt teppi, sem þeir breiddu á
vatnið. Þeir báru því næst upp mat-
skálarog vínglös, en hvorki skálarnar
né glösin gátu verið venjulegrar teg-
undar, því aö þegar mennirnir slógu
þeim saman, varð hljóðið dimmt og
undarlegt, ekkert líkt því aö ílátin
væru úr málmi eða postulíni. Þegar
lagt hafði veriö á borðið, eða réttara
sagt teppiö, settust þrír aö snæöingi,
en hinir tveir þjónuðu til borðs. 0hai
gat ekki greint andlitin, en hann sá, að
þeir þrír, sem sátu, voru mjög skraut-
lega búnir, einn gulklæddur en tveir í
mjallhvítum búningum, og allir höfðu
þeir dökka vefjarhetti á höfðinu;
þjónarnir voru í dökkum skikkjum.
Á meðan Chai horfði á þá borða,
fannst honum einhvern veginn, að
eldri þjónninn væri ekki ósvipaður
Knattspyr
á vatnin
Kínverskt ævintýri
fyrir börn
föður sínum sáluga, og hann reyndi
ákaft að heyra rödd hans og varð
mjög undrandi, þegar hún reyndist
algjörlega ólík.
Að stundu liðinni, er þre-
menningarnir höfðu etið og drukkið
nægju sína, heyrði Chai, að einn
þeirra sagði: „Nú skulum við koma í
fótbolta." Hann skildi ekki, við hvað
hann gæti átt, en þá sá hann unga
þjóninn stinga sér í vatnið og hverfa,
en hann kom upp aftur brátt og hafði
þá meðferðis geysimikinn bolta, svo
stóran, að hann gat varla borið hann.
Bolti þessi virtist fullur af kvikasilfri,
og hann glitraði svo og Ijómaði, að
Chai fékk ofbirtu í augun. Þre-
menningarnir risu á fætur og kölluðu
á eldri þjóninn að koma að sparka
með sér. Upp þaut boltinn, 5—10
metra í loft upp, skínandi eins og sól,
en hann féll niður aftur, og þannig
gekk leikurinn, þar til að lokum, er
ákafinn var sem mestur, að boltinn féll
niður á rangan stað; hann datt nefni-
lega í miðjan bátinn hjá Chai. Þetta
gat Chai ekki staðist, hann sparkaði í
hann eins fast og hann gat. En þetta
var furðulegur bolti. Hann var léttur
sem fis og dúnmjúkur, og fóturinn á
Chai fór langt inn í hann. Boltinn þaut
samt upp, en það streymdi eitthvað
eldlitað og skínandi út um gatið, sem
Chai hafði gert með fætinum, og svo
féll boltinn niður eins og það væri
stjörnuhrap, snerti vatnsflötinn, varð
dimmur — og hvarf.
,,Hu, hu," kölluðu knattspyrnu-
mennirnir og voru bálvondir. „Hvaða
skelmir er það, sem dirfist að skipta
séraf leiknum?"
„Prýðilegt spark, prýðilegt spark,"
sagði gamli þjónninn, „já, og svei mér
þá, þetta var eftirlætissparkið mitt."
Hinir urðu nú hálfu reiöari og
kölluðu:
„Gamli labbakútur, hvernig dirfist
þú að gera að gamni þínu, þegar búiö
er að eyðileggja leikinn fyrir okkur?
Þú skalt gæta þín, að ekki fari illa fyrir
þér. Hypjaðu þig á augabragöi, og
taktu strákinn með þér, og færið
okkur þennan mannhund, eða þú
skalt hafa verra af!"
ÆSKAN
Áskrift er hægt aö panta í síma 17336