Æskan - 01.02.1978, Blaðsíða 32

Hann fauk upp í loft, yfir tré og hús, yfir fjöll og dali, og
tithans spurðist aldrei framar.
Halli fór og keypti nýjan hatt. Og vindurinn feykti
HONUM líka af höfði hans og bar hann yfir tré og hús, yfir
fjöll og dali, og til hans spurðist aldrei aftur.
Aumingja Halli fór og keypti NÝJAN hatt, en í þetta
skipti setti hann hattinn ekki upp.
Hann fór heim og náði í lím og setti lím innan í hattinn
og á kollinn á sér líka. Svo setti hann hattinn upp og beið
eftir, að límið þornaði.
,,Nú feykir vindurinn hattinum ekki af mér," sagði Halli.
Einmitt um þetta leyti kom konan hans Halla inn með te
og kökur og þau settust við borðið.
,,/Etlarðu ekki að taka hattinn ofan?” spuröi konan
hans Halla.
„Nei," sagði Halli. „Hann er límdur fastur."
Um kvöldið fór Halli með hattinn í bað og hatturinn
varð rennvotur. Og hann fór með hattinn á höfðinu í
rúmið. MIKIÐ var konan hans Halla hissa.
Um morguninn, þegar hann var að fara í vinnuna,
sagði konan hans: „Ertu búinn að greiða þér, Halli?“
„Nei,“ sagði Halli. „Hvernig get ég greitt mér, þegar
hatturinn er límdur fastur?"
„Þú getur ekki farið í vinnuna með ógreitt hár," sagði
konan hans Halla.
Fyrst Halli gat ekki greitt sér fór hann ekkert í vinnuna.
Hann fór aftur í háttinn og var í rúminu í tuttugu ár og las
blöð og bækur og hlustaði á útvarpið.
Það var ágætt, en loks varð hann leiður á að liggja í
rúminu og fór út að ganga.
Það var hvasst og mikill næðingur. En vindurinn gat
ekki feykt hattinum af höfði Halla, því að hann var límdur
þar svo fast. Hann brosti með sjálfum sér á göngunni.
„Vindurinn getur blásið eins og hann vill, en aldrei tekst
honum að feykja hattinum af höfði mér!“
Vindurinn blés meira og meira og meira, og loks feykti
hann hattinum hans Halla og Halla sjálfum upp í loft, yfir
tré og hús, yfir fjöll og firnindi, og það hefur aldrei til
þeirraspursteftirþað.
/
oc