Æskan - 01.02.1979, Blaðsíða 54

Hans og Gréta
Hans og Gréta voru svo
svöng, að þau gátu ekki sofið.
Þau heyrðu samtaiið á milli
föður síns og stjúpmóður.
Gréta, sem var yngri, fór að
gráta, þegar hún heyrði að
þau ættu að vera ein í dimma,
þétta skóginum. En Hans,
sem var orðinn sjö ára, reyndi
að hugga hana.
„Reyndu að vera róleg og
gráttu ekki, Gréta mín,“ sagði
hann. „Ég skal finna einhver
ráð okkur til bjargar.“ Hann
klæddi sig hljóðlega og laum-
aðist fram og opnaði dyrnar
eins hljóðlega og hann gat.
Honum hafði dottið ráð í
hug, hvernig hann og Grét3
ættu að komast heim naest3
dag. Þegar hann sá, hvað
kísilsteinarnir við húsið voru
hvítir og gljáandi í tunglskin-
inu, hló hann af ánægju
fyllti alla vasa sína með þeim.
Því næst laumaðist hann
inn til Grétu og hvíslaði: „Nú
getum við sofið rólega, því
ekkert illt getur hent okkur á
morgun.“ Gréta vissi að
bróðir hannar var röskur
drengur, og ef hann sagði, að
þau myndu bjarga sér, þá var
líka allt í lagi.
Svo sváfu þau vært og ró- ;
lega, þangað til haninn fór að
gala og boða komu hins nýja
dags. Þá kom stjúpa þeirra
inn, þreif ofan af þeim á-
breiðuna og hrópaði önug:
„Farið á fætur, svefnpurk-
urnar ykkar. Þið eigiö að
koma með okkur út í skóg.“
Hans og Gréta klæddu sig í
snatri. Hans athugaði, hvort
kísilsteinarnir lægju ekki á
sínum stað í buxnavösunum.
Á meöan þeir entust, voru
þau örugg. Þegar þau voru
leggja af stað, kom stjúp3
þeirra og gaf þeim sinn
brauðbitann hvoru. Þau votn
aö vísu svöng, en þau urðu a
fara sparlega með brauðið-
Útlit fólks
Það er ekkert nýtt, að menn séu að
einhverju leyti dæmdir eftir útliti sínu.
Alkunn eru orðatiltækin: Heimskur er
jafnan höfuðstór, auðþekktur er
asninn á eyrunum, trúðu aldrei lágum
manni rauðskeggjuðum, margir eru
langir linir og stuttir stinnir o. s. frv.
En svo tekur við fræðigrein sem
með hálfum huga kallar sig vísindi.
Þetta er til dæmis sagt um eyrun:
Rétt skapað eyra á að vera jafn
langt nefinu. Ef miklu munar, á hvorn
veginn sem er, bendir þaö á eitthvað
sérstakt í fari mannsins.
Stór, vel löguð eyru bera vott um
sannleiksást en litla framtakssemi.
Stór, útstandandi eyru bera vott um
gott minni og stundum hljómlistar-
gáfu.
Lítil eyru benda á að maðurinn sé
ekki viljasterkur og jafnvel viðsjáll.
Þá koma augnabrýnnar:
Langt bil milii augnabrúnanna:
glöð og hreinskilin lund.
Mjóar, þráðbeinar augnabrúnir:
athygli og drengilegt hugarfar.
Ójafnar augnabrúnir: iðni og
atorka.
Skásettar augnabrúnir (hærri þeim
megin, sem veit að nefinu) þunglyndi-
Bogadregnar augnabrúnir (háar)
viðkvæmni en vöntun á skarpskyggni-
Stuttar, bogadregnar augnabrúnir:
hugrekki og snarræði.
Loðnar augnabrúnir: Þrek og
þrautseigja.
Samvaxnar augnabrúnir: við-
kvæmni, önuglyndi og tortryggni.