Æskan - 01.03.1986, Síða 33

Sern spreytti sig á vellinum leika
111 ^ra ^aPP' en f°rsjá-
au staðnæmdust og svifu yfir
rökkunum. Ekki leið á löngu áður en
aldi missti boltann inn í garð til
/anska-Péturs. Hann k°m þjótandi
a skyrtunni, það var engu líkara en
ann hefði fylgst með leiknum.
. Pétur, kallaði Valdi og teygði
Sl8 upp fyrjr vegginn, fyrirgefðu, bolt-
‘nn ^0r óvart inn í garð. Viltu kasta
°nurn til mín?
P ^ennan bolta fáið þið ekki, sagði
anski-Pétur. Hann er á minni land-
re^gn og ég ætla því að eiga hann.
iga hann? kallaði Valdi. Við
‘gum hann.
„Ekki lengur, sagði Franski-Pétur og
lék
Ser að knettinum með tánni.
eyrðu góði, hrópaði knatt-
Pyrnuliðið einum rómi.
t , etta er í annað skiptið sem þú
^ Ur af °kkur boltann, hrópaði Maja
eiarkvörður. Við spörkuðum honum
1 ' iljandi inn í garðinn.
ann tók líka boltann af bátaliðinu,
Sagði Siggj framherji.
lveg rétt, tautaði Agni.
s., 8 þau gerðu það ekki viljandi,
dgði Eva
anna skildist að þau hefðu lesið
gsanir krakkanna.
h etum við ekki náð í boltann fyrir
u- spurði Manni.
~va svaraði:
nes kki ein. Við getum aldrei lyft jarð-
0 , Urn hlutum nema einhver af holdi
g bl°ði hjálpi okkur. Þú getur það.
Óskaðu þér að ég nái í boltann.
Ég óska þess.
Hugsaðu það. Ákveðið.
Ég óska þess. Ég óska þess af
heilum hug.
Ég skal halda í Manna, sagði Agni.
Eva lét sig síga niður yfir krakkana.
Fannstu þytinn? spurði Valdi undr-
andi.
Já, svaraði Maja, hvað var þetta?
En Eva staldraði ekki lengi við hjá
þeim. Hún sveif inn í garð og náði
boltanum úr höndunum á Franska-
Pétri um leið og hann lyfti honum upp.
Hann gapti. Hann sá boltann hverfa
úr höndunum á sér. Og ekki nóg með
það heldur féll hann ekki til jarðar
eins og við hefði mátt búast heldur
sveif upp í loft. Ekki hratt, nei, hægt
og rólega eins og hann héngi í ósýni-
legum þræði sem einhver dundaði við
að snúa upp á hnykil. Krakkarnir
horfðu líka á undrið. Þau sáu boltann
koma svo löturhægt yfir vegginn að
þeim datt ekki annað í hug en hann
dytti niður öðru hvoru megin. Nei nei.
Hann tók langan sveig í loftinu út á
miðjan völl. Þar féll hann loksins. Eins
og steinn.
Valdi var ekki seinn á sér að grípa
hann. Svo skók hann hausinn líkt og
hann væri að hrista missýningu úr koll-
inum á sér. Það hreif og hann kallaði:
Þakka þér fyrir, Franski-Pétur. Við
skulum reyna að gæta boltans betur
framvegis. Þú ert fínn karl.
En Franski-Pétur gapti enn. Svo
snerist hann á hæli, hljóp inn í hús og
gáði að hinum boltunum ofan í dýr-
gripakistunni sinni. Þegar hann sá þá
enn á sínum stað skellti hann kistulok-
inu hið bráðasta í lás.
Galdrar, galdrar, tautaði hann
gremjulega.
En uppi í lofti hlógu þau dátt,
Manni flugstrákur og krakkarnir í
Óralandi.
33