Æskan - 01.02.1988, Qupperneq 7

Höfundur: Ingibjörg Salóme SigurÖardóttir 14 ára
j’Hittumst í skólanum,“ svo er hann
horfinn út í myrkrið. VÁÁ, ég er ást-
íangin. . .
Laugardagur og sunnudagur silast
afram og mánudagurinn rennur loksins
UPP- Fer í skólann, sé hann. Hann heils-
ar ekki. Mér bregður, heyri að stelpurn-
eru að pískra. Var þetta þá ekkert?
°ooo, ég er fífl.
vel. Hann hvíslar að mér hvort ég vilji
byrja með sér. Ég verð orðlaus, kreisti
svo upp „já“ og brosi. Hann brosir líka.
Hjúfrum okkur hvort að öðru, erum ein
í heiminum. Mér er alveg sama um alla
aðra, nú snýst allt um hann.
Myndin var góð. Við göngum um
miðbæinn, örfáir bílar bruna eftir Lækj-
argötu. Það er enginn fótgangandi á
En í frímínútunum kemur hann og
®ar við mig. Ég verð himinlifandi.
ann spyr hvort ég vilji koma í bíó í
'óld. Ég segi já og hann nefnir stað og
jjttind. Dagurinn líður hægt, að endingu
voldar. Ég fer niður í bíó, hann stendur
Parna einn. Það lifnar yfir honum þegar
ann sér mig. Við förum inn, setjumst á
a tasta bekk. Sýningin hefst, hann læðir
andleggnum yfir axlir mínar, mér líður
ferli. Við göngum niður að Tjörn, setj-
umst þar og horfum á endurnar. Hann
brosir. Svo förum við að tala hvort um
annars hagi. Hann segir að pabbi sinn sé
drykkjumaður, alltaf blindfullur, hafi
farið fjórum sinnum í meðferð en alltaf
fallið aftur. Mamma hans er líka dálítið
drykkfelld svo að hann þarf að mestu að
hugsa um sig sjálfur. Hann er einbirni.
Segist hata foreldra sína, þeim sé alveg
sama um sig, hann geti verið eins lengi
úti og hann vilji. En hann hefur lifað við
þetta í meira en fimmtán ár, hann ætti að
geta þolað þetta eitt ár enn. Þá ætlar
hann að leigja sér lítið herbergi. „En ætli
það endi ekki með að þau skilji,“ segir
hann, brosir þó. Ég bráðna og vorkenni
honum.
Ég segi honum frá fjölskyldu minni.
Pabbi er arkítekt, mamma vinnur í
snyrtivörubúð. Ég á einn bróður, 24 ára,
hann er farinn að búa með kærustu, þau
eiga von á barni. Segi honum að stund-
um þoli ég ekki mömmu, það þarf allt að
vera svo fullkomið hjá henni. Spyr hann
hvort hann hafi verið með mörgum
stelpum. Hann brosir kankvíslega og
hristir höfuðið. Segist ekki vilja vera
með hverri sem er. Ótrúlegt hvað við
þekkjumst lítið þó að við höfum verið
svona lengi saman í bekk. En svona er
h'fið.
Við röltum heim, hann gengur með
mér upp að dyrum, kyssir mig og brosir.
(Sagan hlaut aukaverðlaun í samkeppni Æskunnar
og Rásar 2 1987)