Æskan - 01.02.1988, Qupperneq 30

Hundrað
prósent
pottþétt!
Framhaldssaga eftir Guðberg Aðalsteinsson
Sagan hófst í 1. tbl. 1988. Söguhetjan,
Lárus Ingóljsson (átta og hálfs árs,
grannvaxinn með burstaklippt, rauð-
leitt hár og stór, spyijandi augu) hajði
Jarið með Dodda vini sínum út á
klappir að veiða. Hann ráðlagði Dodda
að beita Makkintoss-konjekti - og það
hreij: Doddi veiddi helmingi stærri
ujsa en þeir höjðu áður Jengið!
Þetta kvöld átti að baða Lárus upp úr
stóra þvottabalanum. Honum Jannst
sú athójn Jyrir neðan virðingu sína og
settist út í skúr. En hann var orðinn
þreyttur og sojnaði. . .
Hann vaknaði við mannamál fyrir utan
skúrinn. Honum var hrollkalt, tennurn-
ar glömruðu uppi í honum.
- Lárus! Hvar ertu?
Þetta var rödd pabba hans. Hún var
áhyggjufull. Lárus ætlaði að stökkva á
fætur og hlaupa út úr skúrnum en hætti
við á síðustu stundu.
Hvað er klukkan eiginlega orðin fyrst
pabbi er kominn í land? spurði hann
sjálfan sig.
Einhver opnaði skúrdyrnar og Lárus
flýtti sér að loka augunum, þóttist sofa.
- Nei, sko. Allir kettir eru svartir í
myrkri.
Lárus þekkti rödd Kidda kokks,
skipsfélaga pabba hans. Kiddi hló lágt.
- Ingi, komdu hingað, sagði hann. Ég
er búinn að fmna strákinn, hann bara
steinsefur hérna ofan á kartöflupoka,
óþekktarormurinn sá arna.
Eftir stutta stund kom pabbi Lárusar
inn í verkafæraskúrinn. Lárus klemmdi
aftur augun, bjóst við hinni verstu refs-
ingu en honum til furðu hló pabbi hans
með Kidda.
- Hann verður einhvern tímann góð-
ur, strákurinn, sagði hann, beygði sig
niður að Lárusi og tók hann í fangið.
Hann lyktaði af tóbaki og nýslegnum
fiski. Lárusi þótti vissara að hafa augun
lokuð áfram svona til vonar og vara.
Kiddi kokkur kvaddi og pabbi Lárusar
bar hann í fanginu inn í húsið.
- Guði sé lof, sagði mamma hans. Ég
var orðin hrædd um að hann hefði dottið
í sjóinn.
Hún tók við Lárusi úr fangi föður
hans og tóbaks- og fisklyktin vék fyrir
lyktinni af flatkökum, pylsum og ræsti-
dufti.
Samviskan tók að angra Lárus. Hann
fann hvað honum þótti vænt um þau öll,
meira a segja Brand líka og þá var nú
mikið sagt. Hann ætlaði að fara að opna
augun þegar hann áttaði sig á að honum
var nú sýnd ósköp lítil virðing, bara
haldið á honum eins og einhverju pela-
barni.
Og um þetta hugsaði Lárus Ingólfsson
Hannessonar fram og til baka þar til
hann sofnaði í annað sinn þetta kvöld.
En í þetta sinn hvíldi hann ekki lúin
bein á hörðum kartöflupoka heldur í
mjúkum, dúandi faðmi móður sinnar.
2. kafli.
Tryggur gamh var hundur.
En hann var enginn venjulegur hund-
ur. Sumir sögðu að hann hefði mannsvit.
Hann var gamall hundur og Lárus undr-
aðist að hann skyldi ekki fyrir löngu vera
orðinn bónsköllóttur eins og hárin fuku
ört af honum. Hann var orðinn sjóndap'
ur og gigtin var hann hfandi að drepa>
rétt eins og afa Lárusar. Lárus vissi að
afi hans tók hressilega í nefið til þess að
slæva sársaukann en hvað Tryggur gerði
í málinu hafði hann ekki hugmynd um-
Tryggur gamh tölti heimspekilegur a
svipinn á eftir Lárusi niður eftir götunni-
Diddi var í garðinum heima hjá sér að
leika við strák sem Lárus þekkti ekki og
þegar þeir Tryggur komu inn í garðinn
fór ókunni strákurinn strax að benda a
Trygg og hlæja.
- Ha, ha, hí, hí. Sjá þennan hund>
sagði hann. Ægilega er hann hann hrör-
legur og ljótur. Ég er hissa á að þú skulir
ekki ýta honum á undan þér í hjólastól-
Tryggur gamli dillaði rófunni eins og
hann var vanur þegar hann hitti ókunn-