Æskan - 01.05.1988, Qupperneq 20

Ljósm.: Hafsteinn Óskarsson Ljósm.: Heimir Óskarsson
Sveinn Bjömsson forseti I.S.I. skrifar
Hver sá unglingur, sem ver frístund-
um sínum til hollra íþróttaiðkana í fé-
lagsskap þar sem leitast er við að halda
uppi reglusemi og góðum félagsanda,
gerir ekki illt af sér á meðan, hvorki
gagnvart sjálfum sér né öðrum. Það er
því fagnaðarefni að þeim einstaklingum
fjölgar stöðugt sem fylla þennan hóp.
Félagsmálahreyfing, sem telur innan
sinna vébanda um 100 þúsund iðkendur í
yfír 20 greinum íþrótta, á við margvísleg
vandamál að fást.
Forystumaður innan íþróttahreyf-
ingarinnar þarf að vinna mikið starf,
hann verður að sjá fyrir aðstöðu, fá
kennara, leiðbeina og undirbúa ferðir og
mót, leitast við að setja félögunum jafnan
takmark til að stefna að og fá aðra til
virkar þátttöku og öflunar fjár til alls
þessa.
Fyrir löngu er það viðurkennd stað-
reynd að íþróttastarf hefur mikla og já-
kvæða þýðingu fyrir hvert þjóðfélag.
íþróttirnar eru spennandi, skemmti-
legar, þróttmiklar, nytsamar, á vissan
hátt íhaldssamar og íþróttamenn mynda
stærstu heildarsamtök landsins.
Það er skemmtilegt og hvetjandi að
vera íþróttaleiðtogi. Þess vegna vinnur
margt fólk í sjálfboðavinnu að íþróttum.
Hversu dýrlegra tilfínninga og gleði njót-
um við ekki sem leiðtogar í samvinnu við
ungdóminn og fullorðna? Þar er kveikj-
an að hinu margvíslega hugsjónastarfi
sem flestir íþrótta- og æskulýðsleiðtogar
leggja fram og hingað til hefur ekki verið
metið sem skyldi.
Að sjálfsögðu vilja íþróttaleiðtogar sjá
árangur af starfí sínu. Innan íþróttanna
eigum við auðvelt með að dæma árangur
eftir tölum. Þess vegna verður það 0
þannig að þjálfari metur sjálfan sig °8
metinn af umhverfi sínu eingöngu el
þeim íþróttaárangri sem hann nær. '
verðum að vera á verði gagnvart þessUr
Það getur t.d. ekki verið rétt að íþrótu
fyrir börn og unglinga grundvalhst
langvarandi sérhæfingu og skipulagsl^
þjálfun þar sem leikurinn og gteðl
gleymast. íþróttaþjálfarar og leiðtog
verða að reyna að líta á leiðtogahlutvef
ið á breiðum grundvelli og meta einn1^
annan árangur en nákvæmlega þann se
snýr að afrekum. ^
Besti kostur góðs íþróttaleiðtog3 ^
e.t.v. framar öllu sá hæfileiki hans ’
vekja og virkja áhuga á líkamlegri þ)al
un, áhuga sem endist alla ævi. Ann
kostur er hæfileikinn til að þroska I
einstaklingnum virðingu fyrir reglulTI'
tilhtssemi og sameiginlegri ábyrgð. Pe
eru eiginleikar sem eru félagslegir og e ^
sannarlega áríðandi og dýrmætir en e
iðara er að meta en beinan árangnr'
Hingað til hefur þetta framlag þjálfafa
e.t.v. ekki verið metið sem skyldi.
Möguleikar íþróttanna til þess að ha
áhrif á viðhorf manna og framkornu e
góðir. Framkoma íþróttaleiðtoga og a^
reksíþróttamanna við ólíkar aðstæður
ekki síst eins og fram kemur í fjölmi
kJo
um - getur orðið mikill vegvísir, e ,
síst fyrir hina ungu íþróttaiðkendur- 1
er þess vegna mjög áríðandi að v ’
íþróttaleiðtogar og virkir íþróttamenn'
hugsum um okkar eigin framkoinu
athafnir. Það er auðvelt að vera stnr °
rausnarlegur í meðbyr en miklu, nn
erfiðara að vera það í mótlæti.
Ef menn vilja standa vörð um s)a^
boðastarf íþróttanna er nauðsynlegt
allir félagar hreyfingarinnar þekki hug,
sjónirnar, taki tillit til þeirra og
sameiginlega ábyrgð á starfssemin
Reynsla mín af leiðtogastarfi, þar s£
þátttakendur á ýmsum stigum vlir ^
saman og leysa stór sem smá vanda111
eftir þörfum, er yfirmáta jákvæð.