Æskan - 01.05.1988, Síða 32

Helgi Seljan upplýsingafulltrúi Öryrkjabandalags íslands skrifar
Á gráum haustdegi, þegar snjóföl huldi
freðna fold, fékk ég að fara með pabba
að huga að kindum inn undir svoköll-
uðu Grenafelli. Leiðin þangað lá að
miklu leyti við þjóðveginn.
Ýmsar heimaannir ollu því að lagt
var seint af stað, skömmu áður en birtu
tók að bregða.
En snjófölið átti að tryggja það að
þeir fótfráu ferfætlingar, sem við vor-
um að leita, sæjust betur.
Ég var léttur í spori eins og ellefu ára
hnokkar eru vanir að vera - og bráðum
yrði ég tólf.
Einkavinurinn var með í ferð og
fagnaði því mjög að farið skyldi en sá
var hundur sem mér þótti allra hunda
beztur, vitrastur og skemmtilegastur.
Þetta með vitið, sem var svo ótvírætt
á flestum sviðum, var þó með einni
sárri undantekningu - ófyrirgefanlegri
að mér fannst - en undantekningin
tengdist bílum. Svo undarlega brá við
að þessi þá heldur sjaldséðu farartæki
ærðu vin minn algerlega svo að hann
virtist tapa allri glóru. Hann var oft í
miklum lífsháska og oft var ég búinn að
standa með öndina í hálsinum en þegar
rykmekkinum linnti varð ég ævinlega
jafnglaður og feginn þegar Sambó, en
svo hét hann, kom aftur með gleðilát-
um og lafandi tungu. Og alltaf var hon-
um fyrirgefið.
Það var ekki umferðinni fyrir að fara
þennan eftirminnilega haustdag.
Kindurnar fundum við að vísu ekki en
óðum færðist rökkrið yfir og það var
eins og veðrið mildaðist og kyrrðist æ
meir. Ég var þegar farinn að hlakka til
kvöldsins og kvæðisins góða um Gunn-
arshólma sem ég ætlaði að fullvissa mig
um að ég kynni reiprennandi. Sem við
göngum eftir götunni, tæplega hálfnað-
ir heim, heyri ég válegan dyn og hleyp
óðar af stað til að handsama Sambó. Ég
kallaði á hann og hann kom hikandi því
að hann vissi líka hvað þessi dynur boð-
aði - hann var hið villta ævintýri í huga
hans.
Ég náði honum í fang mér og hélt
fast, bíllinn nálgaðist með heilmiklum
hávaða, áætlunarbíllinn sjálfur á ferð
og Sambó byrjaði að brjótast um, ég
haldandi dauðahaldi en mátti ekki við
áhuga hans og afli og hann skauzt af
stað gjammandi og geltandi. - Ég var
sigraður og gramur eins og jafnan yfir
þessu heimskulega hláturgjammi þessa
annars vitra vinar.
Hann komst óðara að hlið bílsins og
saman hurfu þeir í næstu beygju og þar
hætti Sambó að gelta og bíllinn hélt
sína leið.
Ég fór að kalla eins og ég var vanur
en ekkert heyrðist nema dvínandi dyn-
ur bílsins. Ég var kominn yflr að beygj-
-----------------------------• Á
unni en enginn Sambó kominn til 3
leggja hausinn í lófa mér. Og þá
mig eitthvert magnleysi og þó hljóp
áfram með augun fest á kunnugle°t
litri þúst utan vegarins. Hún skýrðl
ótrúlega hratt en bærði ekki á sér- *
Pabbi uppgötvaði nú hvað °r i
hafði og reyndi aðróamigog hugga; •
hreinlega hágrét, hljóp þó að þústtí1
til að þreifa á og vonaði að hinn hr#
legi grunur væri rangur.
Það sá ekki á Sambó, hann ha
dauðrotast, grunurinn varð að vl®sU’
eitthvað hafði farið svo allt öðru vísie
hann ætlaði, en átti að geta orðið.
í magnþrota sorg kenndi ég í hugan
um bílstjóranum um, hann hefðisve °
að honum, hann var alltaf svo ánseg0
með allt sem hann gerði, líka þetta, . j
í mörg ár leit ég ágætan mann elc
réttu auga vegna þessa atviks.
Það var ekki skemmtigangan hel .
Gunnarshólmi og geislandi sumaríl> ^
hans víðs fjarri og mér fannst að nú V
ekkert framar sem hægt væri að hla^
til. . ^
Ég lét ekki huggast um kvöldið> P.
þuldi ég Gunnarshólma og reikna ^
dæmin mín en svo undarlega brá vlð ^
daginn eftir gataði ég aftur og aftur
dæmin voru meira og minna vitla
reiknuð. a
Ég felldi mörg tár yfir moldum ÞeS
ÆSK^