Æskan - 01.06.1988, Blaðsíða 25

sveit
»Þótti þér þá leiðinlegra að fara frá pabba
Wurn?11 hélt Vala áfram.
»Eg á engan pabba.“
»Er hann dáinn?“ spurði Vala hikandi.
»Eg hef aldrei átt neinn pabba svo að ég
’ sagði Geiri þungbúinn á svipinn.
ala þorði ekki að spyrja hann meira út í
, a en henni fannst það einkennilegt. Hún
a * alltaf haldið að öll börn ættu pabba,
Unað hvort hérna megin eða hjá Guði. - Það
arð ofurh'til þögn.
»Er það lögreglan sem sendir þig í sveitina
1115 °g mig?“ spurði Geiri.
»Lögreglan?“ sagði Vala undrandi. „Það er
engin lögregla hjá okkur.“
»Engin lögregla?" sagði Geiri undrandi og
ruaður. „Hver tekur þá fulla menn, sem
^ með óspektir, og setur þá í steininn og
ngir óþekka stráka eða sendir þá í sveit?“
essu gat Vala ekki svarað. Hún hafði ekk-
ert um þetta heyrt.
»En
•)ótt,“
eg trúi ekki að þú hafir gert nokkuð
sagði hún og horfði á Geira stórum,
sE*rum augum.
ig ”Jæia’ Þú trúir því ekki.“ Geiri hló ofurlít-
^V0 vafú hann alvarlegur, færði sig
r henni og sagði hörkulega:
^ »hfei, ég hef ekki gert neitt ljótt. Ég tók
3ra Erauð þegar ég var svangur og ég braut
ar fúður í búðargluggum af því að ég átti
§a aura til að kaupa fyrir leikföng og sæl-
*v Sem Var ra®a® 1 gluggann.“
ala var orðlaus. Hún sá þarna inn í nýjan
Var^ Sem hafði ekki vitað að var til. Víst
e*r ^etta hræðilega ljótt sem hann hafði gert
jj* ^ún fann svo innilega til með honum.
ann átti engan pabba og sá ekkert eftir að
‘ra mömmu sinni og hafði verið óttalega
SVq §Ur- Völu fannst allt í einu að hún væri
r*h og augu hennar fylltust tárum.
q ’’ ú þarft ekki að vorkenna mér,“ sagði
lík'r* 8ert aht sem mér sýnist. Ef mér
r ekki í sveitinni þá strýk ég.“
^“En það er svo óttalega langt. Þú verður
rga daga á leiðinni,“ sagði Vala.
þr».^að gerir ekkert til,“ sagði Geiri og horfði
,0sEulega út í bláinn. Vala gat ekki haft af
Sv^Um augun. Hún hafði aldrei áður séð
niát ^ anúht nema á mynd. Hann
fá * str)úka úr sveitinni. Hún varð að
{■ Vera með honum í allt sumar og nú
ntlst henni allt í einu að sumarið yrði helst

I IkvíO'
til stutt.
„Það getur orðið gaman í sveitinni,“ sagði
hún og snerti hönd hans ofurlítið með fingur-
gómunum. Hann hrökk við og leit á hana.
Hún var rjóð í kinnum eftir svefninn, með
stór, dökkblá augu og ljóst, liðað hár sem
kvöldsólin varpaði á gullnum ljóma. Þau
horfðust í augu. Svo brosti Geiri ofurlítið og
sagði:
„Já, það getur vel orðið gaman í sveitinni.
- Og það er hægt að vera góður ef maður fær
nóg að borða og einhverjum þykir vænt um
mann,“ bætti hann við svo lágt að Vala rétt
heyrði það.
„Þetta líkar mér,“ sagði Oddleifur og kom
í áttina til þeirra. „Sjálfsagt fyrir unga fólkið
að draga sig saman.“ Hann hreykti hattinum
hærra en áður og hafði víst sopið drjúgum á
einhverjum pelanum. En nú var Völu sama
og hún var ekki vitund hrædd lengur.
„Nú verður farið að halda af stað aftur,
börnin góð,“ sagði Oddleifur.
„Situr þú líka ofan í milli?“ spurði Vala og
sneri sér að Geira.
„Nei, nei,“ sagði hann. „Ég er í vagni.“
Vala litaðist um. Jú, þarna voru meira að
segja tveir vagnar sem búið var að beita hest-
um fyrir. Hún hafði séð svona vagna áður en
aldrei komið upp í neinn þeirra.
„Þú átt að fá að sitja á vagninum hjá
drengnum ef honum er sama.“
Geiri sagði ekki neitt en gekk að öðrum
vagninum og hoppaði léttilega upp í hann.
Svo veifaði hann hendinni til Völu og hún
gekk hægt í áttina til hans. Oddleifur lyfti
henni upp í vagninn og hún settist hjá Geira
ofan á háfermi af alls konar varningi.
„Það verður líklega vissara að bregða trefl-
inum utan um þig og festa hann einhvers
staðar, hróið mitt,“ sagði Oddleifur.
„Nei, ekki binda mig,“ sagði Vala í bænar-
róm.
„En þú getur dottið af vagninum þegar þig
fer að syfja,“ sagði Oddleifur.
„Ég skal passa hana,“ sagði Geiri rogginn.
Svo lagði hersingin af stað.
„En hvað það er gaman að vera í vagni,“
sagði Vala.
„Uss, það er ekki mikið varið í að vera í
svona skítakerru,“ sagði Geiri yfirlætislega.
„Þú ættir að sjá reglulega fína lystivagna,
græna og rauða, sem eru til í Reykjavík. Og í
útlöndum eru til vagnar sem engir hestar
ganga fyrir.“
„Hvernig geta þeir þá komist áfram?“
spurði Vala undrandi.
„Það eru einhvers konar vélar í þeim,“
sagði Geiri af miklum lærdómi. „Og þeir
þjóta sjálfir áfram með ofsa hraða. Þegar ég
er orðinn stór ætla ég að fara til útlanda og
kaupa svoleiðis vagn.“
Völu svimaði að heyra þetta en þó fannst
henni að hún yrði einhvern tíma með honum
í þessum skrítna vagni.
„Nei, h'ttu á,“ sagði Vala og benti á vestur-
loftið. Sólin var horfin á bak við fjöllin en
loftið var sveipað gullnum bjarma. Og nú
birtust ný fjöll í fjarska, vafin marglitri töfra-
blæju. „Það er eins og við séum á leið inn í
einhvern ævintýraheim," sagði hún.
„Þessir fallegu litir hverfa þegar við kom-
um nær fjöllunum," sagði Geiri.
Já, Vala bjóst líka við því. En hún var
hvorki hrædd né kvíðin lengur og hún hallaði
sér örugg upp að þessum nýja ferðafélaga sín-
um þegar hana fór að syfja undir lágnættið.
= " -_25