Æskan - 01.10.1989, Blaðsíða 40

IM
dð
vera
mús
eftir Signýju
Sigtryggsdóttur.
„Mamma, ég er svangur. Viltu gefa
mér eitthvað að borða?“ heyrðist sagt
vesældarlega utan úr horni.
Það var hann Gutti litli sem hafði
spurt. Gutti var lítill músadrengur,
einn af sex systkinum. Þau áttu heima í
músarholu í fjósi nokkru uppi í sveit.
„Elsku Gutti minn! Þú veist að
pabbi þinn fór í morgun að ná í eitt-
hvert góðgæti handa okkur öllum.“
Það var músamamma sem reyndi að
róa litla barnið sitt. Það skildi ekki
hvers vegna ekki væri alltaf eitthvað til
að borða. Reyndar var músamamma
orðin afar áhyggjufull því að músa-
pabbi hafði farið út snemma um morg-
uninn og var ekki kominn enn. Ef
hræðilega stóri og ljóti kötturinn, sem
alltaf var að snuðra fyrir utan holuna,
hefði náð honum þyrfti ekki að spyrja
hvað hefði gerst.
Æ,æ, skelfing var erfitt að vera bara
lítil mús.
En skyndilega heyrðist umgangur
frammi í músagöngunum. Músa-
mamma hljóp fram til að athuga hvað
væri á seyði. Henni brá heldur en ekki
í brún. Þar stóð músapabbi allur blóð-
ugur og gat varla staðið á fótum.
40 Æskan
:í
1
S
I
il
j;
u
s
if
«<
■y
1‘
il
£
}l
fj
i;
í
i)
7
7
i;
•(
ij
y
Ö
'*I
‘7
1
i
i
1
•1
I
í
I
I
„Hvað í ósköpunum hefur komið
fyrir þig?“ hrópaði músamamma og
fórnaði höndum.
„Þú verður að hjálpa mér inn,“
stundi músapabbi. „Þessi árans köttur
var nærri búinn að éta mig.“
Músamamma hjálpaði honum inn og
þvoði sárin og hlúði að honum meðan
hann sagði henni frá því sem gerst
hafði.
„Þegar ég kom út úr holunni sá ég
hvar kisa kom spígsporandi eftir fjós-
ganginum. Eg flýtti mér aftur inn í hol-
una og beið meðan hún fór fram hjá.
Þegar ég hafði beðið langa stund fór ég
aftur út, læddist meðfram veggnum og
komst þangað sem bóndinn geymir
fóðurkögglana.
Þar át ég mig saddan og fór svo að
taka til það sem ég ætlaði að færa ykk-
ur. Þetta gekk allt vel og ég var kominn
með fenginn langleiðina að holunni
okkar þegar árans kötturinn kom aftur.
Eg tók á stökk en kisa var fljótari en ég
og náði að krækja einni klónni í bakið á
mér. Æ,æ, það var svo sárt. Ég barðist
um eins og brjálaður og tókst að losa
mig. Svo hljóp ég eins hratt og ég
komst en kisa náði aftur að reka klóna í
mig og hélt mér föstum.
Ég varð óskaplega hræddur, öskraði
og grenjaði um leið og ég bað kisu að
i

ii
í
ri
(}
•r
i-
i
v*
t-

í
2
5
sleppa mér því að ég ætti svo mörg lítil
börn. En kisa lét sem hún heyrði ekki í
mér og potaði bara fleiri klóm í mig.
Ég var alveg að gefast upp en þá heyrð-
ist ægilegur hávaði. Hundurinn á bæn-
um kom þjótandi, geltandi og urrandi.
Kisa varð svo hrædd að hún sleppti
mér og flýði sem fætur toguðu út úr
fjósinu. Hundurinn þefaði af mér en
hljóp svo burt á eftir kisu. Ég staulaðist
að holunni og tókst að komast hingað
inn en ég komst ekki með neinn mat
handa ykkur.“
Músamamma þurrkaði tár sem
höfðu laumast niður vanga hennar.
„Við skulum ekki hugsa um matinn
núna. Það er fyrir öllu að þú slappst lif-
andi frá kattarófétinu.“
„Mamma!" heyrðist kallað úr næsta
herbergi. „Er pabbi kominn með mat-
inn handa okkur?“
Músamamma reis á fætur og fór mn
til barnanna.
„Já, börnin góð, hann pabbi ykkar
er kominn en hann er ekki með nemn
mat því að kisa var næstum búinn að
klófesta hann. Honum tókst með
naumindum að losa sig og komast
hingað heim.“
„O, þessi ógeðslegi köttur er alltaf að
stríða okkur. Nú fer ég bara upp
holunni og bít hana svo að hún fan 1