Æskan - 01.10.1989, Blaðsíða 41

burtu.“
Það var Snerill litli sem talaði svo
djarfmanniega.
„Það máttu alls ekki gera því að þá
gleypir kattarskömmin þig í einum bita
og þá höfum við engan Sneril,“ sagði
músamamma dálítið byrst.
„Af hverju eru kisur svona vondar
við litlar mýs? Við höfum ekkert gert
þeim.“
Nú runnu stór tár niður kinnar Sner-
ils.
„Mamma, hvað eigum við að gera?“
spurði Gutti og mændi hryggum aug-
um á mömmu sína.
Músamamma stundi.
„Þetta bjargast áreiðanlega, börnin
mín. En nú verðið þið öll að vera góð
því að pabbi ykkar er svo mikið meidd-
ur.“
Síðan gekk músamamma fram og
tautaði fyrir munni sér:
„Börnin verða að fá eitthvað að
borða. Ó, hvað ég vildi að Fúsi frændi
væri kominn til okkar núna. Hann
kann alltaf ráð við öllu.“
Músamamma gekk fram og aftur um
eldhúsið. Það var víst ekki um annað
að ræða en reyna að fara sjálf. Hún fór
inn til músapabba og sagði:
„Eg ætla að líta út og sjá hvort kisi er
ekki farinn í burtu.“
„Æ,“ stundi músapabbi. „Farðu
varlega. Þetta er svo hættulegt.“
„Hafðu engar áhyggjur,“ sagði
músamamma og reyndi að vera glaðleg.
Hún gekk fram göngin og hjartað barð-
ist ótt í brjósti hennar. Bara að fjárans
kötturinn væri hvergi nálægt.
Músamamma var komin að holuop-
inu og gægðist ofur varlega út. Stein-
hljóð var í húsinu og því áræddi hún að
laumast út fyrir. Því næst læddist hún
ofur hljóðlega og ekki leið á löngu uns
hún kom að þeim stað þar sem músa-
pabbi hafði orðið að skilja matfeng sinn
eftir. Músamamma skimaði vandlega í
allar áttir en sá ekkert. Þá hófst hún
handa við að koma matnum að músar-
holunni. Hún stritaði og stritaði og
svitinn lak niður músarfeldinn. Þegar
hún átti einungis eftir smáspöl að hol-
unni heyrði hún allt í einu þrusk fyrir
aftan sig.
Henni rann kalt vatn milli skinns og
hörunds og hún gat hvorki hreyft legg
né Hð. Hún klemmdi aftur augun og
beið þess er verða vildi.
Henni fannst líða eilífðartími uns
hún fann eitthvað strjúkast við skottið
á sér. Þá opnaði hún augun ofurhægt.
Hún trúði varla sínum eigin augum,
lokaði þeim aftur og opnaði á ný. Síðan
fór hún að gráta, sleppti feng sínum og
kastaði sér í fangið á Fúsa frænda.
Veslings Fúsi vissi ekki hvaðan á sig
stóð veðrið og dillaði skottinu vand-
ræðalega.
„Hvaða óskapa læti eru þetta í þér?
Ertu eitthvað veik?“ spurði hann.
„Nei, nei,“ snökti músamamma og
þurrkaði tárin. Ég hélt bara að þetta
væri ólukkans kötturinn. Hann var
nefnilega nærri búinn að éta músa-
pabba í morgun.“
i Meðan þau hjálpuðust að við að
| koma matnum í músarholuna sagði
3 músamamma honum frá hinni háska-
j legu ferð músapabba.
í Fúsa setti hljóðan við þessi ógnvæn-
[ legu tíðindi.
í „Ja, sei, sei, eitthvað verður að gera í
í þessu máli,“ tautaði hann.
; Síðan gekk hann inn til músapabba
[ en músamamma kallaði á börnin sín
J sex og gaf þeim að eta.
: „Sko þig, mamma,“ kallaði Gutti.
j „Ég vissi alveg að þú gætir náð í mat
| handa okkur. Beistu kisu kannski svo
; að hún léti þig í friði?“
„Svona, enga vitleysu! Nú skuluð
[ þið fara að borða og síðan fara allir að
j hátta.“
; En inni hjá músapabba og Fúsa
! frænda var ekki gert að gamni sínu.
Þeir ræddu alvarlega um hvernig bjarga
í mætti saklausum músum frá því að
j vera émar.
! „Kannski er best að þið flytjið burt,
j þið gætuð verið hjá mér um tíma,“
j sagði Fúsi.
Fúsi frændi átti heima í holu í
• hænsnakofanum og þar var engin hætta
[ á að kisa léti sjá sig.
i „Já, en við erum svo mörg. Við
f kæmumst ekki einu sinni fyrir,“ sagði
E músapabbi.
i „Jamm, svo er nú það,“ tautaði Fúsi
I og gekk um gólf. „Nú veit ég ráð og
< hlustaðu nú vel,“ sagði hann. „Eitt
j sinn átti músadama heima í hænsnakof-
j anum, skammt frá mér. Hún fór burt
Ífyrir nokkrum vikum og það hefur
ekkert til hennar spurst síðan. Því mið-
F ur er ég hræddur um að hún hafi farið
J of langt út fyrir kofann og kattarófétið
í náð henni. En síðan stendur holan
j hennar auð. Hún er að vísu fremur lítil
- en við getum hjálpast að við að stækka
j hana.“
Músamamma kom nú inn og skildi
i undir eins hvað þeir voru að tala um.
j „Sennilega eigum við ekki annars úr-
; kosti,“ sagði hún. „En hvernig eigum
\ við koma öllum börnunum þangað þeg-
j ar þessi köttur er alltaf á ferðinni?“
„Fyrst verður músapabbi að ná sér
j til fulls,“ sagði Fúsi, „og þá getum við
j flutt hvert barnið af öðru. Þetta fer allt
i vel. Við skulum bara vera bjartsýn.“
i Framhald.
V
Æskan 41