Æskan - 01.05.1991, Side 23

úti. Nú hafði ég alveg lyst.
Svo var aftur lagt af stað. Nú töldum við pabbi
alla rauðu bílana sem við mættum. Svo töldum við
alla bíla með R-númerum. Litla systir sofnaði.
„Þetta er fallegur staður," hrópaði mamma. „Hér
skulum við tjalda".
Það voru tré þarna og svo var lækur rétt hjá tjald-
inu. Mamma sagði að hún væri snillingur í að velja
tjaldstæði af því hún væri gamall skáti. Ég hafði
einu sinni séð skáta í skrúðgöngu. Ég man eftir
gömlum karli í stuttbuxum. Ætli mamma mín hafi
verið svoleiðis?
Þegar við fórum að sofa tók mamma að dúða sig
og Guðbjörgu í föt. Svo ætlaði hún að klæða mig. Ég
vildi ekki sofa í svona miklu. Pabbi bjargaði mér.
Hann sagði að við karlmennirnir svæfum bara létt-
klæddir. Hann ætlaði að sjá um mig. Hann hló og
stríddi mömmu af því hún var með húfu og trefil og
spurði:
„Hvar er nú gamli skátinn?"
Það er gott að sofa í tjaldi. Ég vaknaði ekki fyrr
en sólin skein í gegnum tjaldið. Þá hoppaði ég upp
úr svefnpokanum. Aumingja mamma og litla systir
voru eldrauðar í framan og sveittar. Þeim var svo
heitt í öllum fötunum. Mamma sagðist aldrei hafa
ætlað að sofna. Henni var svo kalt á nefinu. Það var
líka eiginlega það eina sem sást af henni.
Við drifum okkur öll út í sólskinið, þvoðum okk-
ur í læknum, burstuðum tennurnar og sulluðum.
Mamma bjó til kakó á gastækinu. Hún sagði að það
gerðu allir sannir skátar. Svo leit hún á pabba, svo-
lítið skrýtin á svipinn, en hann horfði bara stríðnis-
lega á móti. Kakóið var gott og allt brauðið líka. Svo
fórum við af stað.
Það er ekki skemmtilegt fyrir krakka að vera
lengi í bíl. En pabbi stansar stundum og við leikum
okkur úti eða skoðum eitthvað. Það er miklu betra.
Mamma má aldrei sjá nein merki þá vill hún skoða
þau. Hún kallar það minnisvarða og segir að þetta sé
um merkilega karla úr íslandssögunni. Það er gott
að hún skoðar þetta. Þá fæ ég að fara út.
Allt í einu komum við til ísafjarðar. Það er mikið
af fjöllum þar. Meira að segja húsin þar eru alveg
uppi á fjalli. Svo er sjórinn allt í kring um göturnar.
Mamma sagði:
„Þetta er annað landslag en á Suðurlandi. Þetta
er fjörður sem heitir Skutulsfjörður og hér innst í
firðinum stendur kaupstaðurinn sem heitir ísafjörð-
ur. Það eru öll húsin sem standa í fjallshlíðinni hér
meðfram ströndinni og niður á eyrinni sem heitir
Skutulsfjarðareyri."
Þarna áttu þau heima, amma og afi. Þegar við
komum að húsinu þeirra kom amma hlaupandi út.
Hún er svolítið feit. Það hristust á henni kinnarnar
og brjóstin þegar hún hljóp svona. Hún faðmaði mig
og nefið á mér sökk inn í kinnina á henni. Svo skoð-
aði hún mig og skoðaði og sagði að ég væri ægilega
fallegur, alveg eins og pabbi minn. Svo kom afi.
Hann lyfti mér hátt í loft og kyssti mig svo með
skegginu. Hann er með fullt af skeggi undir nefinu
og niður á munn. Það heitir yfirvaraskegg, segir
mamma.
Þetta var hann afi sem heitir Jón eins og ég. Ég
mundi alveg eftir þeim. Þau komu til okkar í fyrra
áður en Guðbjörg fæddist. Við fórum líka til þeirra
þegar ég var lítill. Ég man ekki mikið eftir því. En
þó man ég eftir stólnum hans afa þar sem hann sat
með mig og hossaði mér á hnénu á sér. Eins og hann
væri hesturinn og ég maðurinn. Svo söng hann
hestavísu. Ég mundi líka eftir búrinu hennar ömmu.
Þar fann hún alltaf eitthvað gott og gaf mér.
En nú var ég orðinn þreyttur. Eftir matinn hátt-
aði ég í gamla rúmið hans pabba í herberginu sem
hann átti. Það var uppi á lofti. Og loftið í herberginu
hallaðist.
„Það heitir undir súð," sagði amma.
Það voru myndir á loftinu af strákum í fótbolta.
Og þegar ég var að sofna fannst mér ég vera kominn
upp í loftið og farinn að verja í marki.
Æskan 23