Æskan - 01.05.1991, Síða 26

Að
lifa lífinu
of hratt
eftir Ingibjörgu Rósu
Björnsdóttur 1 4 óra.
„Fáið ykkur eins mikið vín
og þið getið í ykkur látið!"
kallaði Tryggvi yfir hópinn.
Hann var í essinu sínu,
var að halda upp á átján ára
afmælið með pompi og
pragt. Hann hafði boðið vin-
um og kunningjum, ásamt
nokkrum krökkum sem
hann þekkti lítið sem ekki
neitt.
Sóley og Gréta voru í vina-
hópi hans og hafði verið boð-
ið með loforði um nóg vín og
meiriháttar skemmtun.
Sumir lágu sofandi hér og
þar, aðrir vissu ekki hvar
þeir voru staddir. Þeir sem
enn stóðu eftir voru þó
alldrukknir. Sóley var farin
að finna vel á sér en var þó
ekki eins drukkin og flestir
aðrir. Þau ákváðu um eitt-
leytið að fara á einhvern
skemmtistað niðri í bæ og
ætluðu Sóley og Gréta með
Sigurjóni, vini sínum, og
létu það ekkert á sig fá þótt
hann ætlaði að aka blind-
fullur.
„Ég get ekið hvort sem ég
er drukkinn eða ódrukk-
inn," sagði hann og þar með
var málið útrætt.
Þau þurftu að fara úr
Hafnarfirði til Reykjavíkur
og þegar þau óku eftir
Reykjanesbraut gaf Sigurjón
vel í enda voru fáir bílar á
ferðinni. Vísirinn á hraða-
mælinum færðist hægt og
sígandi upp í 140, krakkam-
ir skemmtu sér konunglega
og horfðu á ljósastaurana
þjóta hjá á ógnarhraða. Sól-
ey, sem sat í framsætinu,
kveikti á útvarpinu og Roll-
ing Stones glumdu í eyrum
þeirra. Sigurjón söng fullum
hálsi og lét bílinn dansa í
takt á veginum. Þá, skyndi-
lega, gerðist eitthvað. Ljósa-
staur kom æðandi á móti
þeim og Sóley kastaðist í
framrúðuna. Hún varð vör
við að bíllinn valt og Gréta
öskraði en svo missti hún
meðvitund.
Nokkrum vikum síðar
fékk hún niðurstöður rann-
sókna. Hún lá á sjúkrahúsi
og hafði verið þar síðan slys-
ið varð. Bíllinn hafði rekist á
ljósastaur og oltið. Sigurjón
hafði látist strax í veltunni
og Gréta hafði legið í dái síð-
an, var talin alvarlega heila-
sködduð og óvíst hvort hún
myndi vakna til lífsins aftur.
Sóley beið eftir að fá að vita
nákvæmlega hvað væri að
henni. Hún var búin að fara í
ótal rannsóknir en læknarn-
ir höfðu aldrei viljað draga
neinar ályktanir eða segja
henni neitt.
Það var rétt eftir hádegið
sem læknirinn kom inn og
settist á stól hjá henni.
Hann ræskti sig og opnaði
möppuna sína:
„Jæja, nú eru niðurstöð-
urnar komnar og því miður
eru þær ekki eins góðar og
við vonuðum. í bílveltunni
varðst þú fyrir alvarlegum
mænuskaða, það var mikil
hætta á að þú lamaðist fyrir
neðan mitti. Við ætluðum
að bíða og sjá til hvort þetta
jafnaði sig ekki. En því mið-
ur er lömunin varanleg."
Hann sagði eitthvað fleira
en Sóley heyrði ekki til
hans. Hugsanirnar þutu um
hug hennar. Hvernig átti
hún að geta lifað í hjólastól?
Hún var aðeins átján ára,
átti lífið fyrir sér. Hvað yrði
um öll framtíðaráform
hennar? Hún fengi aldrei að
ganga aftur á eigin fótum,
aldrei nokkurn tíma.
Mörgum mánuðum seinna
var hún stödd hjá leiði Sig-
urjóns. Hún var komin af
spítalanum, í hjólastól.
Gréta var enn á sjúkrahús-
inu og lífinu haldið í henni
með vélum. Sóley lét blóm-
vönd á gröfina og skyndilega
fann hún til beiskju í garð
Sigurjóns. Hann hafði ekið
bílnum fullur og velt hon-
um. Það var honum að
kenna að hún var fjötruð við
hjólastólinn og það var hans
sök að líf Grétu var eyðilagt.
En svo fékk hún strax sam-
viskubit. Hann hafði þó lát-
ið lífið í slysinu. Og hafði
hún ekki samþykkt að hann
æki drukkinn? Hefði hún
ekki átt að hindra það? Var
þetta ekki vitleysa í þeim að
fara að æða eitthvað í bíl,
blindfull? Var þetta ekki
jafnmikið henni að kenna og
honum? Jú, sökin var þeirra
allra.
(Höfundur hlaut aukaverð-
laun fyrir söguna í sam-
keppni Æskunnar og Barna-
ritstjórnar Ríkisútvarpsins
1990)
26 Æskan