Æskan - 01.05.1991, Síða 48

Hjá tannlækni
Þetta var einn af þessum mánu-
dagsmorgnum þegar maður
óskar þess að helgin væri ein-
um degi lengri og þegar maður
nennir eiginlega ekki að fara í
slcólann. Ég mundi allt í einu
að ég áttti að fara til tannlækn-
is. Það var þó skárra heldur en
að fara í skólann eða það hélt ég
þá!
Ég var komin inn í strætó eft-
ir tíu mínútur eða þar um bil.
Það var eklci margt í vagninum,
einn aldraður karl sem gerði
ekkert annað en snýta sér.
Á tannlæknastofunni var eng-
inn nema skrifstofustúlkan
sem var svo önnum kafin við
að lakka á sér neglurnar að hún
tók ekkert eftir mér. Ég settist
niður og leit í nokkur blöð sem
lágu á borðinu.
Allt í einu heyrði ég einhverja
koma inn. Það var margt fólk
og fremstur í röðinni var tann-
lælcnirinn minn. Á eftir honum
komu ljósmyndarar, menn frá
Sjónvarpinu og fréttamenn. í
fyrstu skildi ég elckert hvað um
væri að vera en svo varð mér
ljóst að tannlæknirinn minn
hefði unnið fjórtán milljónir í
Lóttói. Og auðvitað vildu frétta-
mennirnir sjá tannlækninn að
störfum, taka mynd af honum
og eiga tal við hann. Og auðvit-
að þurfti tannlæknirinn að hafa
einhverja tennur að gera við.
Þar sem ég var eini sjúkling-
urinn á biðstofunni lét tann-
læknirinn mig auðvitað vera
fórnarlambið.
Næsti dagur var alveg hræði-
legur. Krakkarnir hlógu að mér,
störðu á mig og stríddu mér. Og
hvers vegna?
Jú, vegna þess að í flestum
blöðum, tímaritum og raunar
mörgum öðrum fjölmiðlum var
mynd af tannlækninum mín-
um og mér með galopinn
munninn og þrjár sltemmdar
tennur!
(Höfundui hlaut aukaverólaun í smá-
sagnakeppni Æskunnar og Ritstjórnar
barnaefnis í Ríkisútvarpi 1990)
52 Æskan