Æskan - 01.07.1992, Blaðsíða 13

BENJAMIN DUFA
eftir Frjbrik Erlingsson
-hlaut Islensku barnabókaverblaunin
URPþRATTUR ap
HVERFINP
iw/1
riEIMlU
&M-PA
HE-lMiH
gÉNú* Oír
Hluti 3. kafla:
Skyndilega stökk Róland yfir girð-
inguna og gekk inn á Leikó dkveðn-
um skrefum og stillti sér upp fyrir
aftan Helga. Helgi tók ekki eftir hon-
um því hann var að horfa d bolt-
ann sem kom svífandi í dttina til
hans. Um leið og hann greip bolt-
ann tók Róland viðbragð, brd fæti
fyrir Helga svo hann féll aftur fyrir
sig. Róland greip boltann og fleygði
honum yfir til Andrésar. Svo stóð
hann grafkyrr og beið eftir að Helgi
stæði upp. Hann þurfti ekki að bíða
lengi. Helgi rauk á fætur á auga-
bragði, öskuillur, sótsvartur. Hann
þreif í hálsmálið á Róland, snéri upp
á það eins og hann gat og öskraði:
Djöfullinn heldurðú að þú sért að
gera!
Þetta var örugglega í fyrsta skipti
sem Helgi varð fyrir árás að fyrra
bragði. Róland rótaði sér ekki. Hann
var sallarólegur. Baldi færði sig ótta-
sleginn nær girðingunni, nær okk-
ur Andrési, og ég smeygði mér inn á
milli rimla til að hjálpa Ró-
land ef á þyrfti að halda.
- Eg veit ekki hver þú ert
eða hvað þú heitir, sagði Ró-
land, en þú ættir að vita að
það em bara aumingjar sem
níðast á minni máttar.
Helgi starði furðu lostinn
á Róland. Andlitið á honum
varð eins og á köllum í
teiknimyndum sem fá golf-
kúlu á fullri ferð upp í
munninn á sér. Bergur færði
sig nær.
-Hvað í fjandanum þykist
þú eiginlega vera! öskraði
Helgi loks. Ég hafði aldrei
séð Helga reiðan. Hann var
alltaf svalur og ömggur með
sig. En núna var einhver
smápolli að svara honum
fullum hálsi.
- Ég er ekkert að þykjast
neitt, sagði Róland. Það ert
þú sem ert að þykjast, bætti hann
við..
Helgi hristi Róland eins og hann
vonaði að hann myndi detta í sund-
ur við það. Svo fleygði hann hon-
um í fangið á Bergi.
- Þú ert að biðja um að verða bar-
inn, vinur! hvæsti hann.
Bergur fleygði Róland aftur til
Helga sem tók hann haustaki og dró
hann upp að klifurgrindinni.
- Koddu með snærið, Beggi!
Undan jakkanum dró Beggi
grannan nælonkaðal og sameigin-
lega bundu þeir hann fastan með
hendur og fætur í sundur.
- Nú færðu að stikna, vinur, sagði
Helgi rólega. Það rífur enginn kjaft
við mig.
Bergur, sem greinilega bar á sér
öll pyntingatól sem þeir félagar áttu,
dró upp brúsa með kveikjarabens-
íni og sprautaði yfir peysu Rólands
og buxur. Helgi smellti upp kveikjar-
anum sínum og lét logann strjúkast
upp við hann og svo virtist sem Ró-
land stæði í ljósum logum eftir
augnablik.
- Hva! Ertu bara alveg þagnað-
ur? sagði Helgi og hló. Bergur tísti
honum til samlætis. Og þá ... já, þá
gerðist það sem alltaf gerist í ævin-
týrum: Álfamærin birtist á síðustu
stundu þegar öllu virtist lokið. Það
var reyndar Guðlaug gamla sem
kom askvaðandi með kúst á lofti,
hrópandi heróp allra gamalla
kvenna: Hunskist þið í burtu, bölv-
aðir ræflarnir ykkar! Skammist þið
svo heim til ykkar!
Já, henni Guðlaugu gömlu var
ekki fisjað saman. Þarna stormaði
hún inn á Leikó með kústinn einan
að vopni og sveiflaði honum yfir
höfði sér eins og víkingur sveiflar
öxi. Helgi og Bergur litu upp og
mældu hættuna út: Ættum við að
hlaupa? Eða dettur hún um pilsin?
- Náðu kústinum, Beggi! öskraði
Helgi en Bergur, sem örugglega þótti
innst inni vænt um gamlar konur,
reyndi að ná kústinum af Guðlaugu
án þess beinlínis að vera harðhent-
ur. Það varð honum að falli. Guð-
laug hafði sjálf alið upp þrjá stráka
og vissi hvemig átti að tukta óþekkt-
arorma til. Hún sló hann bylmings-
högg á handleggina svo hann vein-
aði af sársauka.
- Ég er búin að hringja á lögregl-
una! æpti Guðlaug í vígamóð. í
þetta skipti sleppið þið ekki!
Hún hafði ekki fyrr sleppt orðinu
en lögreglubíll með vælandi sírenu
bmnaði inn stíginn og bremsaði svo
mölin þeyttist í allar áttir. Helgi og
Bergur tóku sameiginlegt viðbragð.
Eins og tveir hundar sem horfast í
augu við kött. Þeir tóku til fótanna
og þutu yfir leikvöllinn á átt að
grindverkinu. Þeir virtust ekki þurfa
að klifra yfir það; þeir bókstaflega
svifu.
Tveir lögreglumenn hlupu á eftir
þeim yfir girðingar og garða. Helgi
slapp undan þeim en Bergur náðist
því hann hafði flækt sig í þvotti á
snúru og gat ekki losað sig.
Æ 5 K A N 13