Æskan - 01.07.1992, Blaðsíða 17

UPP ÁNÁD
OG MISKUNN
eftir Jóhönnu Ósk Jensdóttur 13 óra.
að var hringt inn úr frí-
mínútum. í næsta tíma
var leikfimi. Krakkarn-
ir ruddust inn í klefann en ég
stóð ein eftir og gerði lokatil-
raun til að sýna kennaranum
fram d að ég væri stórslösuð
og gæti engan veginn tekið
þdtt í leikfiminni. En hann hló
bara og sagði mér að flýta
mér í leikfimifötin.
Ég drattaðist inn í búnings-
klefann og hrópaði með mikl-
um leikara-tilþrifum að mig
vantaði öll leikfimiföt - en
hjdlpsamar hendur hentu að
mér ógrynni af auka-stuttbux-
um og bolum. (Þar fór sú af-
sökunin!) Ég reyndi að eyða
sem mestum tíma' í að velja
fötin en að lokum drógu þess-
ar sömu hendur mig inn í sal-
inn og skúkuðu mér ú miðlín-
una, beint fyrir framan leik-
fimikennarann.
Þegar hann loksins las nafn
mitt sagði ég ldgt: „Hún er
veik"; og reyndi að skýla mér
fyrir aftan vinkonu mína. En
hann brosti bara.
í dag dtti að leika knatt-
spyrnu. Það ld við að ég gubb-
aði. Það að vita að knatt-
spyrna er hópíþrótt var mér
nóg. En það var engrar und-
ankomu auðið, því miður.
Við settumst við vegginn og
kennarinn valdi tvo þd bestu
til að kjósa. Ég horfði d krakk-
ana tínast hvern af öðrum í
liðin. Að lokum var ég ein eft-
ir. Annar fýrirliðinn stundi og
sagði:
„Jæja, við tökum hana þd!"
Eins og fyrir ndð og mis-
kunn ...
Það var þetta sem ég þoldi
ekki og gerði allt til að losna
við - niðurlægingin.
(Höfundur fékk auka-viður-
kenningu fyrir söguna í smá-
sagnakeppni Æskunnar, Flug-
leiða og Barnaritstjórnar Ríkis-
útvarpsins 1991)
Æ S K A N 17