Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1928, Side 68

58
ríku. Hann er enn þá ekki fullra seytján ára.
En þegar hann sér konuefniÖ fellur honum allur ketill
i eld. Hún er blátt áfram óge'Öslegur dvergur—afskap-
lega ófríð.
Þegar William Patterson hefir talað um hundraÖ þús-
undirnar við fööur vesalings stúlkunnar, þá er aðeins
eftir aÖ skýra málið fyrir Elízabetu. En þaÖ er venjulega
mannlegum krafti ofvaxið aÖ skýra nokkuð fyrir henni.
Hér varS þó önnur reyndin á. “Eg get trúa'ð öllu um
þetta hyski,” segir hún. “Mér kemur ekkert á óvart viÖ-
vikjandi því.”
Svo fellir hún sig viÖ þaÖ smátt og smátt aÖ hætt sé
viÖ þennan ráÖahag. Hún ákveöur nú eindregið meö
sjálfri sér aÖ Bo skuli annaÖhvort giftast vel eÖa alls ekki.
Til þess að skilja Elízabetu verÖur aÖ gera sér grein
fyrir því aÖ hún álítur son sinn eins ákveÖinn til tignar
og virðingar eins og hann er friður sýnum og tekur öÖr-
um fram í prúðmensku. Idann er ékki i hennar augum
eins og fólk gerist i Ameríku, og hún álítur aö hann eigi
ekki aÖ giftast amerískri stúlku, jafnvel hversu elskuleg
sem hún kunni aö vera,—meira að segja ekki þótt hún
eigi miljónir.
Fyrst um sinn hugsar hún sér að dvelja á Englandi,
híða og sjá hverju fram vindi.
Á Englandi nýtur hún stéttar sinnar aÖ áliti til og þar
er ef til vill framtíð fyrir Bo. Hún fær honum prívat
kennara og lætur búa hann undir inntökupróf á Har-
vard háskólann. —
Nú hefir frú Bonaparte dvalið erlendis í fimm ár. Að
þeim liðnum kemur hún til Ameríku og ætlar að dvelja
þar árlangt og líta eftir Bo.
Nú leiðist henni. Fyrir hana er nú ekkert aðdráttar-
afl í Ameríku—nema drengurinn hennar.
Sumarið 1825 fer hún utan aftur. Þegar hún er ný-