Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1909, Qupperneq 124

102
ÓLAFUK S. THOKGEIRSSÖN I
ung-um stúlkuni og efnilegum piltum voru áheimleið fótgangandi frá
nauta-ati. Þáð lá vel á þessu unga fólki, og það hafði parað sig
saman svo vel sem varð, þannig', að sveinn og meyja voru tvö og
tvö í hóp út af fyrir sig.
Við brautarjaðarinn stóð unglingsmaður, svo tötralega búinn,
að hér og þar sást í nakið hörundið gegnum larfana. Hann var að
biðja sér beina, — biðja um bita brauðs til að bjarga lífinu, því nær-
ingarlaus hafði hann gengið meir en sólarhring. Þetta var sagan
sem hann sagði þeim, er fram hjá gengu. Og þó vöðvar hans væri
þéttir og hörund hans dökkt og sólbrunnið, bæri ekki vott um lang-
varandi sult eða vosbúð, þá bar hann samt þau merki, er sýndu að
hann sagði satt.— Hann var mjög tekinn til augnanna og kinnfiska-
soginn, og á hans aldri gat það ekki stafað af öðru en þreytu eða
hungri eða hvorttveggja.
En þetta unga fólk hafði nú um annað að hugsa en tötrum bú-
inn betlara. Það var að svngja spánskar ástargælur og þess á milli
að hvíslast á og hlægja. Við aumingjanum litu fáir og færri buðu
honum bróðurhönd og hjálp.
Þrjár ungar stúlkur gengu sér. Þær voru þéttvaxnar og blóm-
legar, og æskublærinn og unglingsfjörið dansaði milli rósahvíslanna
á vöngum þeirra. Þær heyrðu bæn aumingjans, stöldruðu við og
gengu svo til hans. Þær vöru enn að hlægja, er til hans kom, en
hláturinn umhverfðist snögglega í meðaumkun. Hin elzta þeirra—
ekki meir en tvítug að aldri — fór ofan í veski sitt og tók upp einn
,,ríl“ (=5 cents) og rétti honum.
,,Auðmjúklega þakka eg þér, ungfrú!“ sagði beiningamaðurinn
og hnevgði sig með lotningu.
Þá tók önnur upp ,,pesata“ ( —20 cents) og gaf honum.
,,Guð launi þér, göfuga ungfrú!“ sagði þá beiningamaðurinn í
klökkum róm.
Sú þriðja, hin yngsta þeirra og fallegasta átti ekki ,,pesata“ til,
— ekki einu sinni einn einasta ríl. Hún átti ekkert fémæti til að
gefa. -— Meö hverju gat hún þá glatt aumingjann og verið jafnsnjöll
hinum? Hún stóð augnablik áhyggjufull, leit svo á þær stöllur, þá
til jarðar, og að síðustu á beiningamanninn. Svo rétti hún alt í einu
úr sér, tilti sér á tær og — kysti hann.
Beiningamaðurinn stóð sem höggdofa og gat ekki stunið upp
einu þakkarorði. En í þessarri svipan gekk blómsali fram hjá, með
körfu fulla af angandi blómvöndum. f sömu andránni gleymdi bein-
ingamaðurinn feimninni, glevmdi böli sínu og hungri, gleymdi öllu.
Hann vatt sér að blómsalanum, fekk honum báða skildingana og
tók í staðinn fallegasta blómvöndinn. Og yfirkominn enn af undrun
og þakklæti, þögull og með hneygðu höfði, rétti hann biómvöndinn
að meyjunni, sem óbeðin gaf honum það bezta sem hún átti.
[Eftir ,,ferðalang á Spáni“]. E.