Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1919, Síða 106

LOO
OLAFUR S. THORGEIRSSON:
krók I>nn«n Mem sknríí var í ískröiinina. I»ar var spriiiiuan
llka opin, iióK'u ví* tii l>ess aö fttítur uxanua gœtu t'arió ]>ar
ofan I. En mefl ]>vl móti aíi Iiökkvu úr jökunum í krinK' o«'
berju stykkin ofan í brestlnn, var liættiilítiö ]>ar yfir aó fara;
en tli hliöar rann sleóinn ofan af bryftnnum, o^ |>nö varö ti 1
]>ess, aS suudur «ekk “tunsan” I sleSanum.
IV' 11 var iliiK'iir kominn aS kvölili, uxarnir ]>reyttir ok óvlst
Iivi>rt ]>eir entust tii aS fara l>aí>, sem eftir var af l>essumi
fyrsta ófaiiK'a, “tiniKiiir' I sleóanum brotin, eiiKÍn smiöja nierri
ok ekki mÖK'uleK't til neinna maniia aS nfi, en Iöiik' <>K kölil nótt
fram unilan. HvaS átti ,lón nú til bruKÍs aS takaf Snúa aft-
ur, eSa haliia Aframf \ei, |>aí> vnr óknrlmannleK't* fanst bon-
iim aS snúa nftur. Jufn-illa var ástatt lieima fyrir, i>k viS sleöa-
tuiiK'unu varS aS K'era, hvort sem lialilitl var til baka eSa áfram.
Ofnn á ækinu var hárbeitt öxi, svelfar-nafar, i>k sterkur vír.
Ilaróvióar-skóu'iir var ekki all-laiiKt I burtu. l»ar hjó .Jón
uiSur tré, mátuleKa K'ilt I tuiiK'u* teK'lili |>aS ökh til ok' bora'öi
K'eK'u um ]>aS i>k stubbann, sem eftir var af tuiiKunni, ilró siöan
vfrinn 1 K'eK'n um K'ötin á bASuin pörtum ojc vatTii úr honiiin
lmiiK'aö til ]>aS virtist vera oríiift nokkuö traust. A me'óan ai>
hann var uö ]>essu liöftin uxarnir lesiti i>k jetitS liey, i>k ofan
á ]>á liaf’öi hann breitt “blanket" sln á ineöan ]>eir láK'U; ann-
ars var hætt vl#, at> ]>eim lieföi ortiifi kalt, l>vl sama var
frost-K'rlmilin. — l»etta 'iertii töf all-mikla, ]>ví nú var niestum
alilimt ortiiti, ]>eK'ar laK't var á stnfi á ný. I»á tók Jón stefnu
cftir stjörnum, <>k iíuk'Óí l>aó vel á metfan þær sáust, en ]>effnr
fram á kvöliliö kom, ilró ]>ykni I ioft i>k Kjörtfist l>á all-ilimt,
i>K vartS ailrar varútSnr at5 K'æta, til ]>ess atS villast ekki, en
hætt vitS ati stefnan yrtii skiikk af ]>vf, atS svo oft burfti nti
stan/a til atf Kefa uxunum svoiitla livflil. Svona ]>okatfist ]>ó
alt af siitfur meir i>k meir, <>k nier <>k nœr sutSur landlnu. Var
nú lftitf annatf til Ieitfarvísis en skaflarnlr á vatninu: ]>eir
lÍKKJa vanaleK'a frá nortfri til suöurs. Sama dimmnn hól/t <>k
vetSur eins, nema nú ilró úr frosti. Nú var yfir sftfustu vfkina
atf fara <>K ‘*r hún all-breitS. Ok nú var ekki snma, hvar ntf
lanill var komitf. I»at5 vartf ntS vera á einn vissnn statf fyrlr
netían húsitf, sem áöiir er K'etlö um. Allsstatfnr annars stntfnr
vnr niveK öfært yflr vatns-kamplnn, sökum “Willim”-runna
<>k snjöskafla. A ]>ettn sknrö mátti hann til ntf liltta, en braut
hlaut atS vera í ]>vf, <>k lÍKKj« öt á vatnitS, l>vf atS ]>essa leitS
föru sumir af Inilíánum, ]>éK'ar l>eir fóru til neta, etSa yflr
vatnitS tll bútSar Huilsons Uny fólaKSÍns. Jón liaftSI fnritS
]>anniK nokkutS leiiKi. Ok var liann ðviss um, hvort hunn vnr
á réttri leltS. Vel Kat sketS, atS stefnan vreri nú ortfin belnt út
á vatnltS, elleKar of innarleKa í vfkina, en l>atS var ]>ó ekki
eins vont. Voru nú uxarnir ]>reyttir mjöK, l>ví nð ækitS var
mikitS <>k buiiKt í svo vomlri færö, en úr l>ví vartS ekki bætt
meb ötSru en ]>vf, atS láta l>á nærri sjálfrátSa, l>vf atf á l>eim