Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1937, Síða 88

90
en ekki til að þroska líkamann, og eg því með minstu
mönnum, um 5 fet, en á nú son yfir 6 fet. Þaðan fór eg
í vinnumensku til Þorsteins Jóhannssonar, sem bjó á
hálfri jörðinni Svaibarð, kirkjujöið, á hinum helmingnum
bjó séra Jón Reykjalín. Eitt ár var eg í Sveinungavík og
eitt ár var eg í vinumensku hjá séra Vigfúsi áSauðanesi.
Þaðan fór eg aftur í mína sveit, að Laxárdal í Svalbarðs-
hreppi og var bar 2 ár hjá Bjarna Björnssyni, sem þar
bjó. Laxárdalur var mitt síðasta heimili á íslandi. Eg
var við fjárhirðing sumar og vetur og skóli minn var á
smalaþúfunni. Avöxtur af þeirii mentun er sá að eg
veit ekkert um ætt mina annað en faðir minn hét Jón
og móðir Margrét, eins og áður sagt. ísland kvaddi eg
1878, var eg þá 23 ára. Hafði eg þá dregið saman með
sparnaði liðugar 130 krónur og hrökk það að eins fyrir
fargjaldi til Quebec í Canada. Túlkur okkar vestur vai
danskur maður, sem ensku talaði og svo var Jón Ólafs-
son, sem lengi bjó í Argyle-bygð túlkur íslendinga, talaði
hann dönsku. Jón Ólafsson var umboðsmaður Canada-
stjórnar það ár frá íslandi. Þegar til Quebec kom átti eg
eina krónu og ekkert farbréf lengra, en túlkurinn útveg-
aði mér og fimm stúlkum, sem líkt stóð á fyrir frítt far til
Torontoborgar og fæði. Eftir tveggja daga veru í Tor-
onto kom Sigtryggur Jónasson til fylgdar með því fólki
sem borgað gat far sitt til Winnipeg. Eg réði því af að fara
til Muskoka, sem mér var sagt að íslendingar hefðu sezt
að, og fór með sömu lestinni og fólkið sem fór til Winni-
peg. Eftir lítinn tíma varð eg að fara af lestinni og kom-
ast á aðra, en var ráðþrota; eg sagði við Sigtrygg, að eg
vissi eigi hvaða lest eg ætti að fara á. Hann sagði mér
að eg yrði að “hafa opin augun”; þetta var rétt, en svar
hans féll mér illa. Lestin rann sína leið, en eg stóð eftir
mállaus og peningalaus og átti eigi fyrir eina máltíð. En
bráðlega kom lestin sem eg fór með og lenti við vatn
seint um daginn og var þar gufubátur við bryggju og á
honum sá eg tvö kúffort, sem eg átti og flutt voru af
lestinni og fylgdi eg þeim eftir út á bátinn. Þetta var
Roseau vatnið, sem bær sá stendur við er heitir sama
nafni. Báturinn hélt á stað með mig og margt fleira fólk
til bæjarins. Við sólarlag sofnaði eg á dekkinu og var