Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1937, Blaðsíða 104

106
asta dæmi iþess að það hafi gert skemdir á eignum
nokkurs manns hér í landi og mundi ekki heldur
gera slíkt, ,þó fluttar væru heim.
Mörg önnur loðdýr mundu þrífast vel á ís
landi. Tel eg þar fyrst til oturinn, sem eg veit að
kynni vel við sig þar í ám og silungsvötnum. —
Spursmál aðeins hvert belgur hans myndi meir en
borga fyrir það sem í liann fer. Minkur kemur næst,
Hann þyrfti að hafa í strangri gæzlu, því hætt er
við hann gerði usla í varphólmanum og víðar, ef
hann væri látinn leika lausum hala.
Yfir höfuð er sú breyting nú á orðin með allar
grávöru tekjur að meiri stund er nú lögð á það en
áður var að temja dýrin, taka þau í búnaðinn, og á
seinni árum hafa slík dýrabú þotið upp um alt
land, og hefir hagnaður af slíku nú þegar orðið svo
mikill, að sum fylkin, svo sem Prince Edward Island
telja slíkt sem eina af aðal tekjum sínum.
Það ætti vissulega að leggja meiri rækt við ýms
loðdýr heima á íslendi en nú er gert. Áður fyr
létu bændur rífa og höggva niður skógarhríslurnai
af því þær slitu lagðinn af fénu. Ofsóttu refinn, af
því hann drap fyrir þeim lömbin. Nú er farið að
rækta skóginn og taka refinn með í búnaðinn, og er
það hvorttveggja eflaust miklu vlturiegra en sú
fyrri aðferðin. Um að gera að til þessara dýrabúa
sé vandað sem mest með góðum kynstofni, þvi við-
hald þeirra er engu dýrara en hinna lélegri tegunda
Héðan mætti flytja svarta refi og þá silfur gráu.
Þeir hafa verið fluttir til Noregs og hepnast vel.
Það er mun hægra nú að byrja á þessari iðn en
áður var, því nú hafa menn við hendi reynslu ann-
ara um hve bezt er til þess að haga að öllu leyti.
iGrávara er sá kostuglegasti varningur sem til
er á heimsmarkaðinum, sá eini varningur, sem