Afturelding - 01.03.1970, Síða 18

Endurko/na Drollins.
Aniiinn féll yfir mig á bænasamkomu, og var ég
hrifin í Anda, og heyrði allt í einu háan og sterk-
an básúnuhljóm. Eg sá Drottin Jesúm Krist —
hjúpaðan björtu skýi — stíga niður frú himnum.
Eg sá margar grafir opnast, og þeir sem dánir
voru í Kristi risu upp, lii að mæta Drottni í ioflinu.
Eflir það sá ég þá sem eftir lifðu, og voru i Kristi,
lirifna upp til að mæ.a honum einnig í loflinu.
Miklir skarar af íbúum jarðarinnar voru eftir
skildir.
Strax eflir að burthrifningin hafði átt sér stað,
sá ég þá sem höfðu orðið eftir hér niðri, fara í
kirkjugarðana til að rannsaka grafirnar, sem með
krafti Guðs höfðu opnazt. Stórir skarar af fólki —
fátækir og ríkir — söfnuðust saman og ræddu um
það, sem borið hafði við. Mæður grétu yfir burt-
horfnum börnum sínum, menn fylltust örvæntingu
yfir konum sínum og fjölskyldum, sem horfið höfðu
— og konurnar yfir mönnum sínum sem horfnir
voru. Það var stór hópur af fólki, og háreistin í
þeim skar í eyrun.
Margir grétu yfir hjartaharðúð sinni og vantrú
liðins tíma, og vegna þess að þeir höfðu hafnað
Orði Guðs. Ég sá marga presta með allskyns jáln-
ingar, og sá hryggð á ásjónum þeirra, sumir reyndu
að hugga fóikið. Svo fóru söfnuðirnir að atyrða
presta sína, sem höfðu hlustað á prédikanir þeirra.
Þeir börðu þá og spurðu hvers vegna þeir hefði
ekki verið hrifnir með þegar Drottinn kom?
Það var greinilcgt að margir óskuðu þess nú að
þeir hcfðu hlýtt orði Guðs. Og margir sem höfðu
verið í andstöðu við kenningu þeirra burthrifnu
iðruðust þess nú að hafa ekkert gert með sannleika
þess.
Svo voru enn aðrir sem glöddust augljóslega yfir
hvarfi Guðs barna, og reyndu að villa fólki sýn,
með því að segja:
„Það var djöfullinn sem hreyf þá burt!“
FráfalliS mikla.
Nú breyttist sýnin. Ég sá fólk halda áfram venj-
um sínum og skemm'analífi. Þeir virtust vera búnir
að gleyma upphrifningu Guðs barna. Um allt sá-
ust skcmm'is'aðir, upplýs’ir með marglitum Ijós-
um, og fjöldi fólks dreif þangað. Stór auglýsinga-
spjöld héngu utan á veggjunum, og fyrir innan
voru ungir menn og ungar stúlkur reykjandi — og
sem spiluðu á spil — og var ósiðlega klætt.
Margar kirkjur voru gerðar að skemmtistöðum
og drykkjukrám. Aðeins fáar voru eftir skildar og
notaðar áfram til að boða Guðs orð í þeim og ég
lieyrði preslana hvetja söfnuðinn til að vera trú-
fasla og undirbúa sig fyrir að líða vegna Drottins
Jesú Krists. Stundum heyrðist hljóma kröftugt
amen frá einum og einum. En frá öðrum heyrðust
blótsyrði og hæðnishlátur. Flestir gengu inn í kirkj-
una með höfuðfölin, reyktu eða lásu dagblöðin
ólruflaðir, meðan á guðsþjónustunum stóð.
Það sáust engin kvöldmáltíðarborð lengur, því
það hafði Droltinn boðið að þess yrði neytt til
komu sinnar. Og þar sem hann hafði þegar komið,
var kvöldmáltíðarborðið horfið.
Vilnin tvö.
Ef.ir þetta fylgdi mikið þrengingartímabil. Um
leið sá ég tvo menn sem voru vitni Guðs. Annar
þeirra var eldri maður, hvíthærður, hinn var mikið
yngri, með dökkt hár. Báðir voru klæddir síðum,
dökkum skikkjum úr striga. Þeir voru hetjulegir á
að líta. Báðir höfðu belti um lendar sér og Biblíu
í höndunum. Hin fögru andlit þeirra Ijómuðu af
undursamlegum friði. Vitni þessi gengu um meðal
fólksins og vitnuðu fyrir því um að hræðilegir tím-
ar væru framundan, og sögðu að eini vegurinn
til frelsis héðan í frá, væri vegur þjáninga, og fólk
yrði að halda út vegna Drottins Jesú Krists. Þeir
minntu fólkið á hvernig ]iað hefði verið varað við
gcgnum aldirnar, og það hefði Iesið Guðs orð á
dögum Nóa, og sögðu að ennþá meiri þjáninga-
tímar væru framundan. Sumir trúðu þeim, en flestir
hlógu að því sem þeir sögðu og ofsóttu eða deyddu
þá fáu sem trúðu. Margir þeirra sem tóku við boð-
skapnum voru pyndaðir til dauða, og þeir fögnuðu
mitt í þjáningum sínum vegna Krists, því að þeir
trúðu orðum vitnanna um gleðina sem biði þeirra
sem sigruðu. Aðrir sem tóku við trúnni voru varð-
veittir undir krafti Guðs frá því að vera deyddir,
og gengu sjálfir um kring og boðuðu Guðs orð.
Vi'nin tvö héldu áfram að aðvara og uppörva
þjóðirnar, en að nokkrum tíma liðnum hrópuðu
þeir til Drottins, og báðu um hungursneyð yfir
fólkið, og um leið brunnu kornakrarnir upp af
Framhald á bls. 20.
18