Afturelding - 01.03.1970, Side 41

frá borginni. Þær verða að fá skriflegt leyfi frá
yfirvöldunum til þess aS fara meS matarpakka til
ættingja sinna og vina, sem eru í fangelsi.
1 bréfi fyrrnefndra kvenna til „æSsta ráSsins,“
segir einnig aS borgarbúar bæSist aS hinum trú-
uSu. Fjórum sinnum, segir í bréfinu, hafa gluggar
heimilis Slöboda fjöls'kyldunnar veriS brotnir. Til
sönnunar máli sínu lögSu þær fram mynd, er tekin
hafSi veriS viS þær kringumstæSur, aS hópur fólks
var aS biSja í heimili Sloboda, og steini var kast-
aS gegn um gluggann inn á fólkiS.
Tveir opinberir eftirlitsmenn brutust inn í heim-
ili Ivan Sloboda á jólakvöld 1968. ÞaS var sama
kvöld, sem tvær elztu dætur hans sátu á barna-
heimili, óvitandi um hörmungar fjölskyldu sinnar
heima, er móSir þeirra var dæmd til 4ra ára fang-
elsisvistar. Stúlkurnar höfSu skrifaS til Moskvu
og beSiS um leyfi til þess aS fá aS skreppa heim
í nok'kra daga um áramótin. Þær fengu þetta leyfi
og komu ‘heim, án þess aS vita hvílík hörmung
hefSi gengiS yfir heimiliS. Allir ættu aS geta skiliS,
hvílík aSkoma þetta hefur veriS fyrir systurnar,
aS sjá 'þrjú yngri systkini sín svona á sig komin.
Sárast tók þær til litla bróSur síns, þriggja ára
gamals. FaSirinn reyndi aS hugga þær. En þaS er
ekki létt fyrir föSur, aS vera 'bæSi faSir og móSir
og sálusorgari í svona þungbærri reynslu.
Konurnar skrifa:
„ViS neySumst til aS afhjúpa iþessi atriSi, til
þess aS þér getiS skiIiS, aS núverandi kjör hinna
trúuSu í landinu eru óbærileg. ViS getum ekki
þagaS yfir ]>ví meS köldu iblóSi, hvílíkar þján-
'ngar þær fjölskyldur líSa, sem fangelsaSar eru
fyrir trúarafslöSu sína, eins og viS liöfum fært
rök aS.“
Konurnar segja ennfremur: ÞaS er nauSsynlegt
aS hefja einhverjar aSgerSir og hiS bráSasta til
aS aflétta þessum ofsóknum og gefa trúuSu fólki
> borginni Dubrovo rétt til þess aS lifa, njóta heim-
ilisfriSar og frjálsræSis til aS ala upp börn sín,
°g yfir höfuS aS njóta venjulegra mannréttinda.“
Mcira úr þessum atlhyglisverSu skjölum kvenn-
anna birtum viS ekki aS sinni í Aftureldingu. En
V>S hugsum okkur aS koma aS því aftur í næsta
blaSi.
Ekkert aS óttast
Framhald aí bls. 38.
En fyrir neSan ketilrúmiS sáu menn 300 feta
langan skurS, þar sem sjórinn flæddi inn.
LoftskeytamaSurinn sendi út neyðarkall til
fjölda skipa: „Hjálpið okkur strax, við höfum rek-
izt á borgarís.“ Skipstjórinn skipaði fyrir að losa
skyldi björgunarbátana. „Konur og börn fyrst,“
kallaði hann, áSur en þeir voru látnir síga niSur.
Hljómsveit skipsins spilaði fjörug danslög, til
þess að róa farþegana. Nú byrjaSi framhluti skips-
ins að sökkva dýpra og dýpra. Jafnframt lyftist
afturhlu i þess meir og meir.
Farþcgarnir sem eftir voru, sáu nú ekkert nema
dauðann fyrir sér. Þegar síðasta vonin um björg-
un var úti, hætti hljómsvei in að spila danslög. 1
stað þess hóf hljómsveit skipsins að’ spila sálminn:
„Hærra minn GuS til þín.“ LoftskeytamaSurinn
lagð’i frá sér heyrnartólið og klifraði út úr klefan-
um, því að sjór var kominn i öll tæki hans, svo
að þau voru orðin óvirk. I örvæntingu sinni sáust
nú margir af farþegunum sem eftir voru, stökkva
fyrir borð.
Titanic stóð nú að kalla lóðrétt upp úr sjónum.
Og hægt og hægt, með þungu, sogandi hljóði sökk
það í djúp hafsins.
Á meðan þessu fór fram, voru mörg skip á leið-
inni á slysstaðinn. En þaS var komið undir morg-
un, þegar fyrsta hjálparskipið kom á vettvang.
Það var ótrúlegt í augum þeirra, að Titanic, sem
talið var ósökkvandi, lægi nú á hafsbotni og að
flestir af fanþegum þess, höfðu týnt lífi sínu.
í dagrenningu gá'u þeir sem voru í björgunar-
bátunum, ásamt þeim sem ennþá voru lifandi í
sjónum, séð þennan feiknastóra borgarísjaka líða
áfram. I allri sinni fegurð, bar það þó vott um
hinn sorglega atburð, sem þarna hafði átt sér stað.
Það var minnisvarði úr ís, yfir því skipi, sem menn
höfðu treyzt sem alveg óskeikulu.
Það er til fólk á jörðinni í dag, sem treystir
mörgu því, sem þó eigi stenzt er á reynir. Til dæmis
treysta margir menn því, að þeir geti frelsazt fyrir
góðverk sín. Þeir halda, að ef maður fari í kirkju,
við og við, geri öSrum gott, og lifi heiðarlegu lífi,
þá sé allt í lagi. En Guðs orð tokur það skýrt fram
að þctta sé alls ekki nóg. Biblían segir: „Fyrir
41