Afturelding - 01.03.1970, Side 50

ÞRJÁTÍU VEKJIUAKLUKKIIU
1
í’g leit út um gluggann minn snemma morguns.
Kvöldið áður, er ég háttaði var rauð jörð. Nú
lá hvít mjöll yfir allri jörð, eins og englar Guðs
liefðu vakað í alla nótt við það að teppaleggja
gólf himinsins — jörðina — með hvítu flosteppi,
meðan ég svaf. Þetta var það snemma morguns, að
foorgin var ekki vöknuð, svo að það var ekkert,
sem truflaði hugsanir mínar.
Mjallhvíta flosteppið ta'laði meir og meir til
mín. „Hví'.ar s?m mjöll“, heyrðist mér vera talað
inn í hjarta mínu. Hvaða þrjú orð voru þetta,
eins og þrjár hvítar dúfur væru að kurra í afkim-
um sálar minnar? Nú mundi ég það. „Þó að
syndir yðar séu sem skarlat, skulu þær verða
'hvítar sem mjöll“. Þetta voru orð Biblíunnar.
Þeim er óhætt að trúa. En stórkostleg eru þau.
Ég fór að hugsa um það, hvað það væri yndislegt
að eiga syndir sínar fyrirgefnar, vegna þess að
maðurinn hefði tekið á móti Jesú Kristi, sem frels-
ara sínum. Ég leit aftur á mjallhvíta teppið. Hví-
líkur hreinleiki! Og þetta notar Guð til þess að
tala til okkar um það, hve hreinsun mannssálar-
innar í hlóði Jesú sé fullkomin. Þannig erum við
í augum Guðs, sem lifum undir krafti blóðs Sonar
hans. Dásamlegt!
Rétt í þessu sé ég fjölda dúfna koma fljúgandi.
Þær setjast allar á örlítinn blett á gatnamótum
Laugavegs og Skúlagötu. Þær fara allar að ham-
ast í hreinni mjöllinni, sem var ekki þykkri en
fótleggir þeirra eru háir. Þarna var þó ekki hægt
að segja, að það væri handagangur í öskjunni,
heldur þarna var fótagangur í mjöllinni. Hvað eru
blessaðar dúfurnar að hafast að eiginlega? Ó, nú
ranka ég við mér. Það er einmitt á þessum litla
ibletti, sem ég stundum hef séð hafra, mais eða
aðrar korntegundir falla í smáviskum á götuna úr
fóður-flutningabílum bændanna, um leið og bíll-
inn tekur skarpa beygju af Skúlagötunni upp á
Laugaveg. Dúfurnar eru þá svona snemma á fót-
um til að bjarga uppskeru sinni, sem gjöfull Guð
hefur gefið þeim í gærkvöldi. Nú eru þær að
flýta sér að bjarga uppskerunni áður en flosteppi
mjallarinnar breytist í hörkukaldan vetrargadd.
Ég leit upp í loftið. Dimmt og þrungið loft. Bless-
aðar dúfurnar skynja eitthvað. Þær hafa veður-
spána í falslausu hjarta sínu. Að sjá hamagang-
inn 'í þeim. Það er eins og hver fótahreyfing þeirra
segi: Flýtum okkur að bjarga uppskerunni, áður
en það verður of seint. Orð fara að óma í innri
vitund minni: „Hefjið upp augu yðar og lítið á
akrana, þeir eru þegar livítir til uppskeru... Hver
sem uppsker, fær laun og safnar ávexti til eilífs
Iífs“
Eru dúfurnar kannski sendar mér frá Guði hér
í morgunkyrrðinni, sem margar vekjaraklukkur til
þess að ég skuli vakna og bjarga þeirri uppskeru,
sem mér er ætlað að vinna að? Þá er alvara á
ferðum því að sterkur er 'hljómurinn sem á að
vekja mig, því að dúfurnar eru alltaf þrjátíu tals-
ins.
í sömu andrá, sem ég er að hugsa þetta, lyfta
allar dúfurnar sér. Þær hafa lokið verki sínu. Upp-
skeran er liðin, í þessu tilviki. Og hvílíkur gnýr
þegar vængir þeirra kljúfa loftið um leið og þær
fljúga fram hjá glugga mínum!
Þrjátíu vekjaraklukkur! Hvílíkur hljómur í eyr-
um mínum. Hvílíkur boði til sálar minnar þennan
morgun!
Um hádegið hlusta ég á veðurspána: „Stormur,
rok eða fárviðri með snjókomu um allt land...
Bátar frá öllum verstöðvum snúnir við, ýmist
komnir til hafna eða í landvar... Lögreglan í
Reykjavík aðvarar ökumenn að aka ekki Skúla-
götuna vegna mikils sjógangs.“
Veðurspá dúfnanna sló ekki feil föstudagsmorg-
uninn 7. febrúar 1970. Á. E.
50