Afturelding - 01.01.1981, Blaðsíða 24

MDBEHDGKB
Utlaginn sá
manninn með
götin í höndunum
Ég villtist í hríðarbyl að kvöldlagi hátt upp í
Reykfjöllum Tennesseeríkis. Þó ég væri fallinn í
öngvit af kulda, skilaði hesturinn minn mér að bæ.
Er ég var að komast til meðvitundar heyrði ég
snarka í eldi við fætur mér, og sá skeggjaðan mann
bograndi yfir mér, formælandi yfir því að ég vildi
ekki opna munn minn fyrir flöskustút. í þessu
augnabliksóráði hélt ég mig vera dauðan og hafa
lent á röngum stað.
Þegar ég kom til sjálfs mín, bar ég kennsl á
manninn sem alræmdan útlaga er fé hafði verið lagt
til höfuðs — mann, sem hafði svarið að þjarma
rækilega að hverjum þeim presti er dirfðist að stíga
inn fyrir dyr hans. Ég vissi ekki hvers ég mátti
vænta.
Enginn hefði getað veitt mér betri aðhlynningu,
því björgunarmaður minn og kona hans gerðu allt
fyrir mig er frekast mátti verða. Hann tók mig með
sér í rúmið og hélt mér stöðugt, alla nóttina upp að
sínu stóra hlýja brjósti. Með morgninum leið mér
heldur betur og sólin skein og bræddi klakann. Ég
var tilbúinn til brottfarar. Þá var sem eitthvað segði:
„Nú færðu tækifæri sem enginn annar predikari
hefur fengið. Þú verður að reyna að bjarga sál Jakes
Wood.“ Hvernig átti ég að byrja?
Jake sat við stóra arininn þegar ég lét ofan í
söðultösku mína. Ég gekk til hans og tók peninga-
seðil upp úrvasa mínum ogsagði: „Hr. Woods, það
er skömm að því að greiða þetta líilræði fyrir það
sem þú og þín góða kona hafið gert fyrir mig. Þetta
er aðeins smá þakklætisvottur fyrir ykkar miklu
umhyggju. Ég gæti ekki endurgoldið þér þótt ég
væri stórauðugur."
Hann mældi mig frá toppi til táar með undrun-
arsvip.
„Láttu peninga þína niður Doc,“ sagði hann.
„Það sem við gerðum þér var gert af klókindum.
Hefðir þú komið sem predikari að húsi mínu í gær-
kveldi, hefði ég úthýst þér og fagnað því að þú lægir
helfrosinn er dagaði. Fyrir 20 vondum árum þegar
Almættið tók drenginn minn, einkason okkar, sór
ég að enginn fulltrúi þess skyldi undir mitt þak
koma. Og ég stóð við þessi orð mín þar til í gær-
kvöldi. En þegar hesturinn kom með þig gat ég ekki
snúið þér frá. Nú geturðu farið og sagt að þú hafir
gist heila nótt hjá Jake Woods.“
Síðustu orðunum hvæsti hann út úr sér milli
samanbitinna tanna. Mér hafði mistekist hrapa-
lega, greip hnakk minn og stefndi til dyra. En eitt-
hvað kramdi samvisku mína líkt og stálfingur. „Þú
verður að reyna aftur,“ var hin ótvíræða skipun. Ég
gekk um gólf og reyndi að finna skip til Tarsis en
ekkert var í sjónmáíi. Ég var handviss um að hann
vissi hvernig mér leið, en hann lét ekkert á sér bæra.
Að lokum gekk ég til hans og sagði með skjálfandi
röddu: „Hr. Woods, égá litla bók sem mig langarað
lesa úr og Vin sem ég vil tala við, áður en ég fer.
Viltu leyfa mér það?“ Hann sneri sér að konu sinni
sem sat í horninu og sagði: „Doc, það er allt í lagi.“
Ég hóf lesturinn í Lúkasarguðspjalli um týnda
sauðinn sem fannst, og einnig las ég um glataða
soninn er kom heim til föðurhúsanna og var tekið