Afturelding - 01.01.1987, Blaðsíða 2

Lou’tse
.ICP GoöUeV
Ég var týnd í synd! Þegar ég
hafði lifað í mörg ár í uppreisn
og þrjósku, fór ég að þrá í ör-
væntingu að frelsast frá þeim
lífsháttum sem ég þekkti. En ég
þekkti engan frelsara. Mér
fannst ég vera alein í vandræð-
um mínum og þeirri ábyrgð að
koma lífi mínu á réttan kjöl. Ég
hugsaði: „Ef til er Guð, þá hefur
hann örugglega snúið við mér
baki, því ég er svo mikill synd-
ari.“
Mér fannst ég vera algjörlega
hjálparvana og vonlaus. Ég
reyndi svo margar lausnir. Ég
ilutti þúsund mílur í burtu, til
borgar þar sem ég þekkti engan
— en einmanaleikinn var ekki
lengi að ná yfirhöndinni og reka
mig í leit að félagsskap. Mér leið
best meðal drykkjusjúklinga og
eiturlyijaneytenda og því hvarf
égafturtil fyrri lifnaðarhátta.
Ég sneri mér einnig að aust-
rænum trúarbrögðum í von um
að verða betri manneskja . . . en
þótt þau lofuðu leiðinni að alvit-
undinni, þá var ég brátt komin
undir ok lögmála, sem ég náði
ekki að lifa eftir. Þetta varð ekki
til annars en að auka við tilfinn-
ingu mína um að ég hefði tapað,
því nú hafði Guð, eins og ég hélt
að hann væri, gefist upp á mér
h'ka.
Ég reyndi líka sjálfs-endur-
hæfingu. Ég tók upp strangt mat-
aræði og lærði um lækningar-
mátt ýmissa róta og plantna. Ég
vonaði að afturhvarf til náttúr-
unnar mundi uppbyggja sál
mína. En þótt ég gæti hreinsað
minn ytri mann, var hjarta mitt
enn ósnert. Þetta eru aðeins
fáeinar af mörgum árangurslaus-
um tilraunum mínum til að
verða betri manneskja. Sjálfs-
ímynd mín varð lakari og lakari,
og það leiddi mig aftur dýpra og
dýpra í eiturlyf og andfélagslega
hegðun. Eins og sumir hafa sagt,
ég var svo langt niðri að ég þurfti
að líta upp til þess að sjá botn-
inn. Ég var eins og fluga föst í
blautri málningu, ég gat ekki
losnað.
En Jesús var alltaf til staðar!
Ég gerði mér ekki grein fyrir því
þá, en nú þegar ég lít til baka,
minnist ég margra atvika þegar
hann sendi einhvern eða eitt-
hvað í veg minn, sem benti mér
á leiðina til hans.
Einu sinni var ég að ferðast á
puttanum og kristið fólk tók mig
upp og sagði mér frá fagnaðar-
erindinu. Ég var ekki tilbúin, ég
bara hló og hæddist að þeim. En
sæðinu var sáð.
Öðru sinni þegar ég var á göt-
unni kom ungur maður og fór að
segja mér frá Jesú. Ég reyndi
hrokafull að afsanna guðfræði
hans, en Guð vökvaði það sem
hann hafði plantað.
Einu sinni stal ég Biblíu úr
hótelherbergi. Mér fannst ég svo
sek að ég sendi afsökunarbréf.
Þeir sendu mér námskeið í
biblíubréfaskóla í staðinn.
En ég hélt að kristni væri
aðeins fyrir kynslóð afa míns og
ömmu. Okkar kynslóð var of
„svöl“ fyrir þetta gamla rugl!
Jafnvel þótt ég hæddi í fáfræði
minni og miklaðist í yfirlæti
mínu, hindraði það ekki Jesú í
að rétta hönd sína til mín í kær-
leika, og skapa mér hvert tæki-
færið á fætur öðru til að iðrast.
„Ekki er Drottinn seinn á sér
með fyrirheitið, þótt sumir álíti
það seinlæti, heldur er hann
langlyndur við yður, þar eð
hann vill ekki að neinir glatist,
heldur að allir komist til iðrun-
ar.“ (II. Pétursbréf 3:9).
(Þakka þér Jesús að þú gafst
ekki upp á mér. Þótt ég þyrfti að
enda í fangaklefa, jafnvel í ein-
angrun; þú leyfðir það allt,
vegna þess að þú elskar mig og
vildir að ég sœi Ijósið og sann-
leikann).
Já, ég varð að enda í fangelsi,
og ég er þakklát fyrir það, vegna
þess að það þýddi að ég gat ekki
haldið áfram heróínneyslunni né
þeim lífsháttum sem henni