Afturelding - 01.01.1987, Síða 13

að taka afstöðu með og aðstoða í
reynd hina líðandi kirkju — í
þeirri trú að byrði hennar megi
verða léttbærari í sama mæli og
við verðunt hluttakendur í þján-
ingum hennar.
„Eruð þið viðbúnir því að
kirkjunum verði lokað?“
Bróðir Andrés hefur ferðast
víðs vegar um heim en þó eink-
um sótt heim þau lönd þar sem
byltingar- og einræðisöfl eru að
grafa um sig og ótryggt ástand
ríkir. Ekki alls fyrir löngu heim-
sótti hann fjölda landa í Mið-
Ameríku. Hvarsem hann kemur
í slíkurn löndum leggur hann
þessar óvæntu spurningar fyrir
kristna heimamenn:
„Eruð þið viðbúnir byltingu?
Eruð þið viðbúnir því að kirkj-
unum og Biblíufélögunum verði
lokað? Eruð þið viðbúnir því að
kristniboðarnir verði reknir
heim og að ykkar eigin sálna-
hirðir verði fangelsaður eða líf-
látinn? Eruð þið viðbúnir því að
bannað verði að uppfræða börn
ykkar og æskufólk í orði Guðs?“
Bróðir Andrés hefur einnig
hitt byltingarmenn og skæruliða
að máli og ótrauður bent þeim á
Jesú Krist. Það er sannfæring
bróður Andrésar, eins og nafnið
á samtökum hans — Opnar dyr
— gefur til kynna, að enginn
geti í rauninni harðlæst dyrum á
orð Drottins og að ekkert land sé
í raun lokað fyrir fagnaðarerind-
inu. Helstu kjörorð hans frá
Biblíunni þarað lútandi eru:
„Vakna þú og styrk það sem
eftir er og að dauða komið.“
(Opinb. 3:2).
„Sjá, ég hef látið dyr standa
opnar fyrir þér sem cnginn getur
lokað.“ (Opinb. 3:8).
Biblían
íliganda
Festo Kivengere biskup segir hér litiö eitt frd þvi hvaða þýd-
ingu Biblían hefur huft fyrir hann. Biblian var námsbókin hans
þegar hann átti aó lœra að lesa!
Ég var tíu eða ellefu ára. Ungur rnaður í nágrenninu hafði
tekið kristna trú. lært að iesa og eignast Biblíu. Hann safnaði
okkur börnunum og unglingunum saman og kenndi okkur að
lesa. — Hann notaði Biblíuna fyrir kennslubók. Þegar ég hafði
æft mig af ákafa í þrjá mánuði og komist svo langt að geta nteð
erfiðismunum stautað mig fram úr einum kafla eða tveimur.
fékk ég „skírteinið" mitt, sem var iítið hefti. nefnilega Lúkasar-
guðspjall.
Með Lúkasarguðspjall í hendi varð ég „kennari“. Á meðan
við gættum kúnna tók ég fram litla heftið, hinir smástrákarnir
seltust í kringum mig og ég las eins vel og ég gat. Ég man þegar
ég las um það hvernig Jesús var húðstrýktur, krýndur þymum
og krossfestur. Tárin drupu af okkuröllum.
Það var algengt að bæði börn og fullorðnir lærðu að Iesa eftir
að hafa eignast Biblíu. Þeirsem fyrstirtóku kristna trú í Uganda
voru ekki kallaðir kristnir, þeir kölluðust „lesarar“.
Þegar fólk sækir guðsþjónustur og mót í Uganda hefur það
Biblíuna með. Og þegar prédikarinn gefur upp texta sinn eða
vitnar í ritningargrein, heyrist skrjáf og þytur í hópnum: Þá
blaðarsöfnuðurinn í Biblíunni.
Biblían er oft eina bókin sem það á. Aðeins prestarnir og
fáeinir aðrir eiga biblíuskýringarit.
Við þekkjum Iítið til hugsanaflækjunnar sem fólk í Evrópu
virðist lenda í þegar það fer að lesa Biblíuna. Afríkumenn leita
ekki til vandamálabóka þegar þeir lesa Biblíuna, þeir leita til
Biblíunnar um hjálp.
Við lítum á Biblíuna sem bók Guðs. Það er Jesús sem talar til
okkar í þessari bók. Jafnvel ómenntað fólk þekkir vel persónur
og nöfn eins og Abraham, Lot, Gilgal og Moab. Hvort þetta er á
réttum stað á landakortinu eða í mannkynssögunni er svo allt
annað mál. En Abraham, ísak og Jakob og allir hinir eru eins og
fjölskyldumeðlimir.
Trúboðarnir færðu okkur Biblíuna. Þess vegna stöndum við í
mikilli þakkarskuld við þetta fólk. Og við viljum gjarnan taka
þátt í að dreifa Biblíunni út urn allan heim. Biblían er metsölu-
bók í Uganda og okkar dýrmætasta eign, segir biskup Festo
Kivengere.
Samantekt: HSG
Þýtt úr mennesker og Medier 5. ibl. ’86 — GM