Árbók (Kristilegt bókmenntafélag) - 01.01.1937, Síða 36

32
hryggð yfir þeim, því fer svo fjarri. Miklu
fremur langar þá til að fremja þær á ný.
Þá langaði að vísu að snúa sér til Guðs
og vera honum hlýðin og elskuleg börn,
en því fór svo fjarri, að þeir gætu það.
Nei, iðrun áttu þeir enga til.
Eða þá trúin. Þeir trúðu því, að Guð
væri til. Um það var ekki að efast. Þeir
trúðu, já, þeir vissu, að þeir voru sjálfir
syndarar. Þeir trúðu því ennfremur, að
Guð væri góður og fyrirgæfi öllum þeim,
sem iðiast af hjarta og leita til hans í ein-
lægri trú á frelsarann. En þeir gátu ómögu-
lega trúað því, að Guð vildi fyrirgefa iðr-
unarlausum synduruin, sem geta ekki unn-
ið sigur á syndum síuum og eru jafnvel
kaldir og rólegir bæði fyrir ástandi sínu
og áframhaldinu.
En nú er það líka Guð, sem hjálpar.
Hann gjörir fyrir Anda sinn son sinn, Jes-
úm Krist, dýrlegan í hjartanu. Þá fær synd-
arinn að vita, að allt, sem gjöra þarf hon-
um til hjálpræðis, hefur Jesús Kristur gjört,
og að sjálfur þarf hann aðeins að koma til
Guðs og segja honum allt af létta: um
syndir og kulda og vöntun á iðrun og trú.
Þetta er iðrunin og þetta er trúin: að játa
syndir sínar fyrir Guði í trausti til Jesú Krists.
Þetta kraftaverk nefnist afturhvarf. Guð