Árbók (Kristilegt bókmenntafélag) - 01.01.1937, Qupperneq 47

43
sama málið. Verða Kristniboðar þar að
kunna 4—7 tungumál, ef vel á að vera, og
er það þýðingarlaust öðrum en all-góðum
málamönnum að reyna að læra sum þeirra,
því sumsstaðar vantar öll hjálpargögn ennþá,
t. d. málfræði og orðabækur, — það er
hlutverk kristniboðanna að kenna þessum
þjóðum að lesa og skrifa, og varðar það
miklu að allt sé tekið réttum tökum. Oft
vantar alveg orð yfir sum aðalhugtök kristn-
innar, eins og t. d. hugtakið »frelsari«*).
Verða þá kristniboðarnir að mynda ný orð
eða að fá þau lánuð úr öðrum málum. Allt
þetta er hið mesta vandaverk.
En jafnvel þó menn hafi nú allt þetta
til að bera, sem er alveg nauðsynlegt til
þess að þeir geti orðið kristniboðar og orð-
ið til blessunar, þá er einnig nauðsyn, að
þeir séu einnig líkamlega hraustir, ef vel
*)Kristniboði einn, sem hafði kynnt sér vel Afríku-
inál eitt, gat ómögulega fundið neitt orð í málinu yfir
hugtakið -irelsari*. Þegar hann gekk í öngum sínum
eftir árbökkum nokkrum, sá hann mann detta ofan í
ána og annan mann bjarga honum. Þá heyrði hann
hina innbornu nota orð, sem hann aldrei hafði heyrt
áður. Orðið Jiýðir: »sá sem bjargar öðrum frá bráðum
bana«. — Þetta orð gat hann nú notað til að jiýða
orðið »frelsari« með. — Ennfremu vantar víða orð yfir
hugtök eins og »Heilagur Andi« — fyrirgefning o. s. frv.