Muninn - 01.11.1966, Page 15

Hann hét Björn og var Þórðarson. Björn
var maður grannvaxinn og burðalítill. Ekki
þótti hann andlitsfríður, en svipur hans
bauð af sér góðan þokka. Björn var hagur
vel, enda trésmiður að atvinnu. Eg komst
að hjá honum sem lærlingur, og hafði ég
unnið hjá honum unr langt skeið, þegar
þeir atburðir gerðust, senr liér skal frá
greint.
Það var síðla hausts og farið að kólna
nokkuð í veðri. Dagur var að kvöldi kom-
inn og skuggsýnt orðið. Við Björn höfðunr
afkastað óvenju miklu þennarr dag, og ég
var farinn að þreytast. Það var því eðlilegt,
að ég yrði glaður við, þegar hann lagði frá
sér hefilinn. Hann settist í spónahrúguna
á gólfinu og fékk sér rækilega í nelið. Ég
tyllti nrér við hlið hans og afþakkaði, er
hann bauð mér korn. Kvaðst ég hafa lrinn
nresta ímugust á þvílíkum eiturefnum. „O,
jamnr, drengur nrinn,“ mælti Björn sein-
lega, „reyndu að hafa lrairn sem lengst, það
er þér hollast." Ég þagði við, og hann sagði
ekki meira. Ég hallaði mér aftur, lygndi aft-
ur augununr og hugðist njóta hvíldarinnar
senr bezt. Ekki lrafði ég sanrt legið lengi
þannig, er Björn tók aftur til máls. Það
kom mér á óvart, því að hann var ekki van-
ur að stofna til sanrræðna að fyrra bragði.
„Drengur minn,“ sagði lrann og dró seinr-
inn, „ég er að lrugsa um að segja þér ofboð
lítið sögukorn, senr ég vona að verði þér
umhugsunarefni. Ég fæddist á sveitabæ í
Árnessýslunni og hirði ekki um að tilgreina
hann nánar. Foreldrar nrínir lifðu við hálf-
gert basl, og þeinr fannst alltaf heldur lítið
til nrín konra. Ég var latur við bústörfin og
þótti framtakslítill í flestu, senr viðkonr bú-
inu. Eldri bróðir nrinn var allt annars sinn-
is. Hann fann augsýnilega lrina nrestu
Ranglæti
ánægju í því að sýsla við ær og kýr. í raun-
iniri fannst mér bústörfin bæði leiðinleg og
þreytandi. Ég hafði allt frá barnæsku kval-
izt af löngun til að losna frá þeinr. Ég vildi
finna mér eitthvað við mitt hæfi. Það var
ekki fyrr en ég var á átjánda ári, að þessi
ætlun varð að raunveruleika. Það hafði
lengi hanrlað framkvæmd hennar, að for-
eldrar mínir álitu nrig þann auðnuleys-
ingja, að ég gæti aldrei staðið á eigin fót-
unr. En ég tók af þeim ráðin, senr aldrei
skyldi verið hafa. Ég fór suður á Eyrarbakka
eða ,,á mölina“, eins og það var kallað. Þar
komst ég að sem lærlingur hjá trésmið
nokkrum. Hann hét Áslákur, en í dasrleou
tali var hann bara nefndur Láki. Mér féll
starfið vel, og ég fann, að þarna átti ég
heima. Ég var laghentur, og ég sá brátt, að
á þessu sviði var ég flestum fremri. Það vill
oft verða svo með þá, sem finna mátt sinn
og hæfni á einhverju sviði, að þeir einbeita
sér að liverju verkefni, sem fyrir þá er lagt,
og gera sitt bezta.
Þegar ég hafði unnið þarna í tæpt ár,
gerðist nokkuð, sem líður mér seint úr
minni. Það var mánudagsmorgunn. Ég
hafði fengið mér ofurlítið brennivínstár
kvöldið áður og mætti því of seint til vinnu
þennan dag. Reyndar hafði ég engar áhyggj-
ur af því; Láki var ekki strangur við slík
smábrot. Þegar ég gekk inn í trésmíðavinnu-
stofu I.áka, blasti við mér sjón, sem vakti-
hjá mér undarlegan beyg. Láki sat á göml-
um verkfærakassa, sem hann hafði reist upp
við hefilbekkinn. Andspænis honum sat
yfirvald þorpsins, og voru þeir í áköfum
samræðum, en þögnuðu um leið og ég gekk
inn. Ég heilsaði og bað Láka afsökunar á
óstundvísi minni. Ég fékk ekkert svar, að-
Framhald á blaðsíðu 26.
MUNINN 15