Muninn - 01.11.1966, Síða 18

um, þótt ég taki ekki þátt í þeim. Knatt-
spyrna t. d., ja, er hún ekki eins og mann-
lífið, bara ef mörkin eru óendanlega langt
í burtu.“
„Þetta var heimspekilega sagt.“
„Ja, erum við ekki allir heimspekingar,
— eða eitthvað þess háttar? Ég held, að
maðurinn sé eins konar akur, sem hann og
aðrir geta ræktað.“
„Og hvaða eiginleika vildir þú nú helzt
rækta hjá þér, Jón?“
„Jahá og jamm, sjáum til, er ekki kær-
leikurinn alltof væminn? En mér er ekki
illa við nokkurn mann.“
„Ertu trúaður?"
„Jú, ég lield það sé allt í lagi með Guð.
Sko, það er ekkert víst, að hann sé eins og
þeir segja að hann sé. Hann er í öllu, og
við erum í Guði eða einhvern veginn svo-
leiðis.“
„Svo við tökum upp léttara hjal, Jón,
hefurðu ekki lagt stund á aðrar listir en
ljóðlistina?“
„Hm-ha-nei, nei, annars söng ég einu
sinni í baði, það gera nú allir, er það ekki?
Mikið geypilega var það falskt.“
„Hvernig er það Jón. Ef þú lentir nú í
matarþröng, hvort mundir þú fremur snæða
karlmann eða kvenmann?"
„Ójá, ætli maður æti ekki karlmanninn
og byggi svo til annan karlmann með kven-
manninum. O, jamm.“
Nú eru Jóni farnar að leiðast spurning-
arnar, og hann dregur skræðu nokkra und-
an feldi sínum og opnar. En við erum ekki
af baki dottnir.
„Þú ert þarna með Chess for Children.
Hvaða bók hefur þú nú lesið bezta?“
„Bezta bókin, ja, já, ég veit það nú ekki,
ég get ekki nefnt neina, nema með því að
gera hinum rangt til. Og þó, stafrófskverið,
það gerði manni líklega mest gagn.“
„En æðsti draumurinn?“
„Það er nú ekki vert að láta hann uppi,
en l'yrst í haust, þá vildi ég gjarna að ég
væri í 3. bekk — ansvíti var nú gaman þá,
— en nú er ég feginn að vera í 5., og um
jólin vildi ég sjálfsagt vera kominn í 6. bekk,
já, það grípur mann stundum leiði.“
Nú snýr Jón sér upp í horn, en við erum
þráir.
„Jón, við förum ekki héðan út, fyrr en þú
hefur leyft okkur að heyra byrjunina á rím-
unni þinni.“
„Búmm og hananú, jæja, ætli maður
vinni það ekki til. Þið fáið bara það, sem
ég man:
Loki framdi meinin mörg,
mjög það gramdi goðin.“
Jón sver og sárt við leggur, að hann muni
ekki meira, segir jafnvel, að hann hafi aldrei
getað botnað vísuna, og lái honum hver,
sem vill. Blaðamennirnir fóru nú að tína
á sig leppana, en Jón horfði á fararsnið
þeirra með ánægjusvip, eins og hann vildi
segja: „Ansvíti er þetta nú grefilli gott, að
þeir eru að fara.“ En allt í einu færist liönd-
in upp í hárið, áhyggja og íhygli koma í
svipinn, og spörfuglarnir hrynja niður
dauðir og lemstraðir í kringum hann. I.oks
kemur skýringin:
„Það er gat á sokknum þínum, góði, er
Jjað ekki?“
G. F. & S. J.
Stœrðfrœði í VI. S. a.:
Jón Hafsteinn: „Ef þið standið á grammó-
fónplötu, sem snýst, haldið þið þá ekki, að
ykkur sýnist hlutir í kringum ykkur hafi
acceleration?"
Franska i VI. S. a.:
„L’homme, interdit, ouvrait des yeux
énorme . . . . “
Sigurður Árnason þýðir: „Maðurinn,
þrumu lostinn, opnaði augun upp á gátt.“
18 MUNINN