Muninn - 01.11.1966, Síða 26

Egill Eðvarðsson, VL b.
Ingi Stefánsson, V. b.
Teitur Stefánsson, III. b.
Hermann Stefánsson.
Sæmundur Rögnvaldsson, V. b.
Jón Brynjólfsson, IV. b.
Gísli Halldórsson, III. b.
Skíðanefnd:
I’ráinn Rósmundsson, VI. b., formaður.
ísak V. Ólafsson, VI. b.
Ingvar Einarsson, V. b.
Jóhann Tómasson, IV. b.
Eyþór Haraldsson, III. b.
Hermann Stefánsson.
Sundnefnd:
Birgir Guðjónsson, V. b., formaður.
Eyjólfur Friðgeirsson, VI. b.
Þorbjörn Árnason, V. b.
Eiríkur Jensson, IV. b.
Stefán Haraldsson, III. I).
Hermann Stefánsson.
Knattspyrnunefnd:
Halldór Guðbjarnarson, VI. b., formaður.
Guðmundur Níelsson, VI. b.
Róbert Magnússon, V. b.
Ágúst Karlsson, IV. b.
Erlingur Óskarsson, III. b.
Körfuknattlciksncfnd:
Bjarni Gunnarsson, V. b., formaður.
Ellert Kristinsson, VI. b.
Stefán Þórarinsson, V. b.
Björn Þórarinsson, IV. b.
Finnur Guðsteinsson, III. b.
Frjálsíþróttanefnd:
Haukur Ingibergsson, VI. b., formaður.
Guðmundur Pétursson, VI. b.
Gunnar Kristinsson, V. b.
Jón Sigmundsson, IV. b.
Halldór Jónsson, III. b.
Hnitnefnd:
Þórður Ólafsson, V. b., formaður.
Jóakim Ottósson, VI. b.
Ægir Ingólfsson, IV. 1j.
Tryggvi Guðmundsson, V. b.
Blaknefnd:
Jónas Franklín, VI. b., formaður.
RANGLÆTI
Framhald af bls. 15.
eins fjandsamlegt augnaráð. Eftir stundar-
þögn, spurði Láki mig, hvar ég hefði verið
síðastliðna nótt. Sagðist ég hafa legið í rúmi
mínu og sofið. Þeir þögðu enn nokkra
stund. Síðan leit Láki til mín með fyrirlitn-
ingarsvip. „Björn,“ sagði liann. „Eftir því,
sem ég veit bezt, varst þú sá eini að mér
undanskildum, sem vissir, hvar peningarnir
lrá sumrinu voru geymdir, og þeir eru nú
horfnir.“ Ég stóð þarna eins og illa gerð'ur
hlutur. Ég liafði ekki hugmynd um, hvern-
ig ég átti helzt að bera hönd fyrir höfuð
mér. Það lá líka í augum uppi, að það stoð-
aði ekki að bera fram nein andmæli. Þeir
voru mér svo miklu fremri að völdum og
metorðunr. Ég sá í sjónhendingu allar mín-
ar glæstu framtíðarvonir verða að gjalti
einu. Ég hafði tapað öllu. Kaupinu fyrir
eins árs strit, álitinu, sem ég hafði áunnið
nrér, og þar með allri von urn meðmæli,
sem hefðu orðið mér mikill styrkur á frama-
braut minni. Og síðast en ekki sízt, sjálfs-
traustinu, sem hafði verið að gera mig að
manni. Ég stóð allslaus með þjófsorðið eitt.
Láki bauðst til að láta málið niður falla, ef
ég greiddi honurn árskaupið mitt. Ég gekk
að því, enda átti ég einskis annars úrkosta.
Ég reyndi aldrei eftir þetta að ná sambandi
við foreldra mína. Ég veit ekki einu sinni,
hvort þau eru enn á lífi eða ekki.“
Þegar hér var komið sögu, drúpti Björn
höfði og starði í gaupnir sér. „Ég var niður-
brotinn maður,“ tautaði hann. „Ég treysti
því alltaf, að þetta kæmist ekki upp.“
K. J.
26 MUNINN