Muninn

Árgangur

Muninn - 01.12.1966, Blaðsíða 7

Muninn - 01.12.1966, Blaðsíða 7
hefði vanizt henni frá upphafi síns lítil- siglda smalaferils. „Af hverju látið þið mig ekki í friði? Ég hef ekkert gert ykkur,“ nöldraði hann. „Get- ið þið ekki farið að mjólka án þess að vera alltaf af stríða og kvelja?“ „Nei, heyrið í sveitarómaganum! Hvað heldur þú, að þú megir, stagbættur hrepps- limur í sjöunda lið.“ Þær fóru að mjólka, en reiðin sauð í þeim.Og einhvern veginn varð þaðþegjandi samkomulag með þeim, að hann skyldi ekki sleppa bótalaust frá þessu. Þá sást húsmóðirin koma úr bænum til þess að líta eftir mjöltunum. Þá fékk ein þeirra skyndilega smellna hugmynd. „Hæ, smali, komdu hérna og haltu fyrir mig í rolluna,“ sagði hún og erti kindina, svo að hún hrökk til. Smalinn stökk auðsveipur ofan af kvía- veggnum og bjóst til að lialda ánni. Húsmóðirin var nú að verða komin að kvíunum. Þá velti stúlkan mjólkurdollunni um, svo að mjólkin rann niður í forina á jörðinni. „Hvað er að sjá til þín, stelpa,“ sagði hús- móðirin reiðilega. „Strákóbermið var að glettast við mig,“ sagði stúlkan sakleysislega og benti á smal- ann, sem stóð klumsa undir þessari óvæntu ásökun. Hin virðulega húsfreyja hafði engin um- svif, en gekk að niðursetningnum og barði hann. „Alltaf þarft þú að vera til armæðu, ófétið þitt! Hugsaðu um það, sem þú átt að gera, og láttu stúlkurnar í friði. Þú færð engan mat í dag.“ Hann var bara niðursetningur, heimskur og snauður. Hvað gat hann gert? Hann sat á steini, eins og hann var vanur, og fylgdist með ánum. Venjulega gerði hann eitthvað sér til dundurs í hjásetunni, en í þetta sinn var hann ekki í skapi til þess. Hann sá háan klettadrang rétt hjá og datt í hug að klifra upp á hann til þess að geta betur fylgzt með fénu. Það var ábyggilega ekki verra að sitja þar en annars staðar. Þegar upp kom, byrjaði hann af tómri rælni að hlaða vörðu. En hann varð fljótt leiður á því. Hann hafði hlaðið vörður í þúsunda- tali um ævina. Svo settist hann niður og fór að hugsa. Og af því að hinar takmörk- uðu gáfur hans leyfðu ekki flókinn hugs- anagang af sjálfsdáðum, tók hann það til bragðs að rifja upp það litla, sem honum hafði verið kennt um guðdóminn og hans margbrotna eðli, bæði kverið og það, sem hann mundi úr húslestrum og messugjörð- um. I rauninni skildi hann lítið af þessu, vissi bara, að það var einhverra hluta vegna mikilvægt að kunna þetta, þótt það virtist ekki koma að neinu gagni við rollurnar. Hann vissi aldrei, hvernig það gerðist, en sennilega hefur dottið steinn úr vörðunni og honum brugðið svo við, að hann hefur dottið niður. Skyndilega fann hann dýrð hins almátt- uga og eilífa gagntaka sig. Drottinn alls- herjar ljómaði af dýrð, umkringdur herskör- um syngjandi engla. Og Siggi niðursetning- ur kraup í duftið fyrir guði sínum. „Hvers óskið þér, Drottinn, af yðar auð- mjúkurn þræli?“ „Þú skalt vera spámaður minn meðal mannanna og flytja þeim boðskap minn.“ „Hversu má ég slíkt, aumur þræll?“ „Ég gef þér mátt og vald yfir hugum mannanna." „Verði þinn vilji.“ Og umluktur krafti Drottins sveif hann aftur til jarðarinnar, en englar Drottins sungu hósíanna. Hann reis upp skítugur, rifinn og blóð- ugur, en sálin var tandurhrein og ljómaði af guðlegum krafti. Hann var eins og allur annar maður. Af niðursetningnum og MUNIVN 43

x

Muninn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Muninn
https://timarit.is/publication/429

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.